Where's my café de Manha 
Where's my café de Manha Ondertussen door een aantal landen heen gehobbeld; tijd voor het volgende werelddeel. Daarom maar gekozen voor Brazilië.
OK, het is gelukt om me (op een redelijk onchristelijk tijdstip) via Brussel en Lissabon naar Rio de Janeiro en terug te krijgen. Details:
BRU-LIS-GIG 05-09
GIG-LIS-BRU 06-10..07-10
Zou het dan toch nog lukken...
Je neemt de trein, en voordat zelfs maar op het perron bent, wordt je al gecontroleerd. Sinds vorig jaar is het spoor in België ook wat verandert; Antwerpen centraal was altijd een kopstation...
In Brussel stap je over op iets wat met de titel luchthaven expres gaat, en dat vervolgens daarheen ratelt. De eerste plek voor de nacht was goed, maar de bewaking vondt dat niet zo. De tweede was aanzienlijk minder voor de rug, en de bewaking dan wel niet meer lastig maar de veiligheidsvoorschriften met geluid op bewegende gereedschappen wel.
Je checkt in, loopt door alle controles heen, en het meubilair verbetert wat:-( Sabena heet tegenwoordig Brussels airlines. De 319 waarmee TAP vliegt is OK, de vorige van US air bezorgde me wat claustrofobie, maar hier zat meer ruimte. In Lissabon kom je op een luchthaven waarbij ze veel vliegtuigen in het veld parkeren; bus uit het ene vliegtuig, via de controle in het gebouw naar het andere toestel. Het vliegtuig naar Rio zat behoorlijk vol, en had de moderne electronica zoals ook Singapore die heeft. Alleen, waar zijn de spelletjes gebleven? De films spraken mij minder aan, maar het kanaal met de kaart en het kanaal met de camera in de neus meer. Je komt langs Tenerife (en krijgt een redelijk beeld van de vulcaan), en een paar uur later zit je boven de Kaap Verdische eilanden; geen vulcaan te zien...
De luchthaven van Rio blinkt uit; het wachten op de immigratie wordt ruimschoots verslagen door het wachten op je bagage. Daarna een taxi gedeeld naar Ipanema en een hostel gevonden voor de jetlag-crash.
Dan wordt je inderdaad wakker op een semi onstichtelijk tijdstip. Na een met koffie overgoten ontbijt maar wat rondgelopen door Ipanema en het aanpalende Copacabana. Daarna met een lokale bus eerst naar het busstation, en vanaf daar met een luxe bus naar Paraty...
Daar aangekomen bleken de eerste plekken vol, de derde (tegen een niet gering tarief) had nog wel wat. Klein zaaltje voor drie; I, me and myself... Morgen eerst de stad, en dan door naar Florianopolis via Sao Paolo.
Je wordt vroeg wakker; geen ontbijt bij deze toko. De stad zelf is rustig en rustiek. Na een paar fotos besluiten vervolgens je batterijën dat het tijd is om leeg te zijn...
Nog maar eens gebruik gemaakt van de hotelkamer, voornamelijk vanwege de stroom. Kaartje voor de bus gekocht, en het dichtsbijzijnde internetcafé bezocht.
In Sao Paolo direct een kaartje voor de bus naar Florianopolis aangeschaft, en daarmee de nacht doorgebracht.
Voor een bestemming in het zuiden is het verdomde somber... De stad ligt op een eiland, en het lokale vervoer is toch redelijk geregeld. Toch is het tijd om door te reizen. Het weer klaarde weliswaar op, maar ik heb niet echt een strandgevoel. Dit land is duurder dan je denkt...
De bus naar Foz do Iguaçu blijkt een overstap te zijn, en om bij dat punt te komen moet je eerst het binnenland in. Plaatsen zoals Blumenau zijn inherent duits, tot in de buitenwijken toe...
De overstap verdampte gedurende de nacht; de reistijd van 15 uur werd ook niet gehaald, en de volgende morgen wordt je dan erg dicht bij Argentinië en Paraguay wakker. Aldaar me eerst gemeld bij een hostel en daarna doorgehobbeld via een ATM naar de watervallen. Deze vielen mee qua prijs, en niet tegen qua kijkgenot. Van de ochtendmist van de kust is hier niets te merken, en de dag is niet bepaaldelijk koel...
's Avonds maar eens bij zo'n 'all you can eat' buffet (in lokale stijl) aangeschoven; spotgoedkoop, maar er zijn twee problemen... Er is een taktiek voor het eten ervan, en de geometrie van het landschap, en specifiek de route terug naar de hostel. Ondertussen wordt de (eventueel te bezichtigen) dam ook afgeraden, maar de argentijnse zijde van de watervallen aangeraden; besluiten, besluiten... Morgen maar eens eerst een ticket regelen voor de bus naar Campo Grande.
Busticket geregeld; vertrek om 18:00 naar noorderlijke streken. Vanmiddag even langs de dam, en dan verder...
De dam was redelijk interessant; het bevat een gedeelte van de nationale schuld van Brazilië, behoorlijk wat materiaal, en lijkt nog efficient ook, maar ik weet niet hoeveel aan het mooie opgegaan is; de wegen lijken meer geschikt voor een rijschool.
Nadat je in Cascavel van een bus naar een andere bent over gezet, kun je in behoorlijk comfort de nacht in. Alleen is op tijd rtijden niet helemaal de gewoonte hier... Bij aankomst in Campo Grande een tour van 4 dagen en 3 nachten geboekt, diep in de bush. Dus eerst maar de laatste douche in de min of meer beschaafde wereld genomen.
De aftocht naar de rimboe kenmerkte zich door de ongeörganizeerdheid; langs de supermarkt, langs een plek voor DEET oid, langs vele plekken voor min of meer koel bier. Hoe leger het landschap, hoe meer wild; krokodillen, vogels (van verschillende pluimage) en een hert voordat we bij het kamp kwamen.
Na het ontbijt een wandeling gemaakt. Daarbij net niet de apen gezien, maar wel gehoord. Verder vogels en een agouti (kruising tussen cavia en hert) gezien. De bomen zijn ook voedzaam of ten minste dorstlessend. De middag na de lunch en siesta was gevuld met een vistrip. Daarbij een aantal kaaimannen gezien (en gevoerd met de te kleine vissen). Vanavond vis bij het diner, en morgen paardrijden.
Vervolgens wordt je halverwege de nacht wakker; een combinatie van een slechte matras en de lokale fauna die niet geleerd heeft om klok te kijken.
De paarden waren dociel en niet geheel vooruit te branden. Verder is het wat mager met de rest van het wildleven hier, en na een krappe 2 uur ben je terug met een wat gescheurd t-shirt en wat hopelijk gelukte fotos met blauwe macaws.
Na de siesta en lunch voor een lange wandeling gegaan. Helaas gave de batterijën het op bij de grote witte vogel met de zwarte kop. Daarna zagen we nog wat apen en een grote miereneter. De laatste bestaat uit meer haar dan iets anders; het een en ander staat dus enigsinds uit...
Dan ga je op avond expeditie, en vangt de gids een kaaiman van 50 cm; het beest voelde best stevig aan, maar ik was prompt m'n camera vergeten.
Dan wordt je vroeg gewekt voor de zonsopgang; klein probleem is dat de buren aan het afbranden zijn, en een groter probleem is dat de vliegen zich weinig tot niets aantrekken van DEET.
De safari daarna ging langs de zijweg naar Corumba; veel zand, veel kaaimannen, veel vogels en capibaris... Er zijn hier geen flamingos, maar wel een soort reiger die net zo roze is. Tevens zwerven er hier otters, maar niet echt dicht bij de weg.
Een laatste lunch, en na een kleine siesta de aftocht via dezelfde hoop zand. Bij de afslag van de zandweg waren we te laat voor de bus naar Campo Grande, en zou de enige mogelijkheid zijn om mee te liften met een busje van de 'concurenten'. Toen bleek de bus ongeveer 1 uur vertraging te hebben opgelopen, en kon ik alsnog mee... midden door een kudde koeien, die over de weg getransporteerd werden. Hoe laat deze aan gaat komen werd nog interessant; ik dacht in eerste instantie geen bus verder meer te kunnen vinden.
Campo Grande had een kapotte atm bij het busstation, maar verschillende werkenden bij de HSBC. Daar getapt en prompt ongeveer de helft omgezet in een ticket naar Porto Velho voor dezelfde avond. Bij het (overdekt) wachten op een verlate bus viel prompt een ook een stevige regenbui; zou ik dan toch op tijd gegaan zijn... Later ook even mijn anti-malaria medicijnen weten te redden.
Je wordt wakker in een nieuwe deelstaat, maar ook hier was het niet noodzakelijkerwijs droog. Sommige busstations, zoals die van Cuiaba, vergen een cursus en een kaart om een bus op de juiste plek te doen belanden. Gelunched met m'n eerste pil.
Daarna gaat het door een soms desolaat landschap onder een grijze hemel; de zon liet zich zelden zien... Het is wel met meer heuvels dan de Pantanel, waar we omheen rijden.
De busreis duurt voort; een van de deelstaten in de Amazone. Uiteindelijk kom je dan in Porto Velho, met een van de minst indrukwekkende busstations. Vervolgens check je dan in een hostel waar ook nog wat andere nederlanders zitten, en kun je het vuil en de baard van een paar dagen verwijderen en de PDA weer opladen.
Na enige rust rond gewandeld door een stad in diepe zondagsrust. Vond nog een plaats die aan internet deed, en daar mijn blog bijgewerkt. 's Avonds bij een visrestaurant met een zeer duister uitzicht over de rivier gegeten, en daarna langs de ondertussen iets levendiger binnenstad terug naar de hostel voor een nacht op een nogal stevige matras.
Dan hobbel je de volgende dag eens rustig naar de 'haven' om daar te informeren naar boten richting Manaus. Ik denk dat ik wat moet gaan onderhandelen; R$160 is een beetje veel. De boot vertrekt woensdag 19 om 11:00.
Verder ben ik er achter waarvoor het stuk karton aan de muur dient; het bedekt een gat ter groote van een air conditioner. Tesamen met de eveneens ontbrekende tv, waarvan alleen de beugel nog hangt, en de electrische warm water voorziening in de douche, waarvan alleen nog de draden hangen, was dit best een luxueuze kamer, voor de sloop...
Het tarief is dus echt R$150, en de inflatie heeft erg toegeslagen. Ik heb in ieder geval een hangmat en voldoende touw om de hangmat of mezelf op te hangen. Nu nog water oid en een ticket, en dan zou ik via Manicoré naar Manaus komen.
Na de siesta dus maar wat geïnvesteerd, en een ticket voor Manaus aangeschaft. Ook even de sites van de stad vast gelegd; ik heb de literaire societeit maar over geslagen... Het weer leek even om te slaan, maar gelukkig bleef het bij enig gerommel en enige duistere wolken.
Je doet wat internet, wat boodschappen, en scoort ontbijt. Daarna scheep je jezelf in op de Ana Dark. Een grap was dat ze het vertrek hadden uitgesteld tot 12:00, en daardoor geen lunch hoefden te serveren; niet wat ik versta onder 'incluis maaltijden'. Daarna zak je de rivier af, en kom je vrachtschepen en zelfs een dorp op drift tegen. Dinner werd tussen 17:00 en 17:30 in twee ronden geserveerd; was redelijk... Nadat de duisternis in viel, begon ook de regen en het onweer. Dat leidde tot een ietswat krappe ruimte vol met hangmatten.
Je wordt niet eens verbogen wakker. Ontbijt bestond uit koffie-verkeerd en crackers. Daarna kun je uitrusten tot de lunch. Er zijn wel vogels, maar zoals verwacht niet zichtbaar. Je ziet zowel passagiersboten als vrachtschepen stroomopwaarts gaan. Stroomafwaarts halen we allerlei vrachtschepen in. Lunch, maar ook dinner later, bestaan uit rijst, spaghetti en kip. Lunch was ook voorzien van bonen en salade. De rest van de dag was redelijk vermoeiend; uren achter elkaar siesta houden vergt jaren oefening. De eerste stop was ergens in de nacht, terwijl er links en rechts passagiers worden opgehaald en afgezet per moterbootje. We hadden even de dreiging van slecht weer, maar momenteel waait het alleen wat meer... De rodeo mensen lijken meer te weten; ze zitten allemaal op hun paasbest gereed.
De boot kwam om ongeveer 23:00 aan in Manicoré. Daar gelijkdeks over gestapt. Alleen vertrok de boot naar Manaus pas de volgende dag om 11:00 na een hoop handenwerk m.b.t. de lading. Dit is een iets grotere boot met een derde zonnedek, en de noodzaak om de vaargeul aan te houden. Dinner werd alleen geserveerd aan de bedekten, en de rivier stroomde verder...
De reis gaat verder, en langzaam komen alle steden op het kaartje langs. Het ontbijt op deze boot is beter, maar er is nog steeds geen salade bij de lunch, maar wel cola.
De zon brandt fel, en ik ben redelijk rood geworden. Mijn portugees verbetert, of de interpretatie door de lokale bevolking doet dat. De reden achter het spaanse accent is ook duidelijk; ik gebruik veel spaanse worden... Als je weet waar, of op het juiste moment langs loopt is er van alles te krijgen op dit schip.
Verder controleerde ze de kaartjes pas na Novo Olinda, en bleek ik zowaar wat bespaard te hebben; mijn ticket was goedkoper dan wat ik terug kreeg. We zijn nu op de Amazone, en zouden morgen om 10:00 bij het punt moeten komen waar zaken mixen; levert ook fotos op.
Dan wordt je wakker op een echt onchristelijk tijdstip; je nadert de olieterminals ten oosten van Manaus. In het westen is wel onweer, maar geen geluid dat de boot overstemt; je ziet het oplichten tussen twee wolkenlagen. Het is 5:30 tegen de tijd dat je aanlegt en 6:15 o.i.d. als je de hostel gevonden hebt... Nu nog een verdeelstekker; alleen opladen of alleen ventilator is wel erg.
Het goedkoopste internet tot nu toe; er zijn zeker veel prijsbewuste toeristen. Als ik de dames bij de haven/terminal mag geloven, zit ik hier vast t/m woensdag... Morgen dus als eerste maar eens proberen hoe snel ik wel weg kan.
's Avonds maar eens pizza gegeten; hier maken ze alles lokaal.
Bij het ontbijt eerst tegen een man aan gelopen die van Paises Bassos gehoord had, maar dan ook te maken gehad had met een van de internationale gerechtshoven in Den Haag, en daarna tegen een van de lokale ritselaars; heb dus nu een ticket voor vanmiddag naar Santarem, en moet daar dan zelf kijken of ik een boot voor vrijdag kan vinden; de tijd begint krap te worden, voor zowel de kust als de pillen tegen de malaria...
De hostel had een checkout tijd van 12:00 en een plek waar ik iets kon proberen te wassen. Verder hadden ze koffie, broodjes van het ontbijt en electriciteit voor de batterijen. Van alles maximaal gebruik gemaakt, voordat ik mezelf en mijn spullen weer naar de haven heb gesleept. De boot zou eerst om 15:00 vertrekken, toen om 14:00, maar uiteindelijk werd het dus toch 15:00. Toen zat alles wel echt vol... Daarna de rio Negro en de rio Amazonas zien mengen; het water komt hetzij uit Venezuela en Columbia, hetzij uit Bolivia en Peru. Waar het vervolgens doorheen gaat is ook van belang. Het dinner bestond uit soep we zijn benieuwd naar de rest van het voedsel. Ik ben ook blij dat ik eerste klasse gekozen heb; de moter staat officieel nog een dek lager (dan tweede klasse), maar de luiken zijn open, en mijn oren iets gevoeliger.
Het slapen was echt krap. Ontbijt bestond uit broodjes en koffie-verkeerd; afknapper na tweemaal fruit en sap gekregen te hebben in Manaus. Na uitgerust te hebben daarvan was het tijd voor de lunch. Deze was de gebruikelijke kip etc. en ik geloof dat ik blij moet zijn met mijn medicatie; medereizigers lopen zo te horen nogal vaak malaria op. Daarna hield de moter er gelukkig mee op. Er liep ook een van duitsers afstammende braziliaan rond; verstond dus wel wat, maar niet vloeiend. Na nog meer siesta, en een tweetal stops en nog een moterstoring was het tijd voor de avondsoep. Tevens blijkt ten minste een van mijn medereizigers ook door te gaan naar Belem; ook zij slaapt gewoon op de boot vannacht.
Eerst wordt je gewekt; een controle op een checkpoint op de Amazone, waar ze in ieder geval alle buitenlanders nalopen... Dan kom je om ongeveer 4:30 aan in Santarem (terwijl 23:00 voorspeld was), en is de eerste boot verder echt pas op vrijdag (met vertrek uit Manaus op woensdag). De plaats zelf ik kleiner maar ook beschaafder dan Manaus.
Na een kleine wandeling door de stad mijn gedeelte van het internet bijgewerkt. Morgen misschien maar eens langs Alter de Chao; daar zou het water nog mooier zijn.
Eindelijk weer eens een beschaafd ontbijt. Daarna eerst op de bus naar de buitenstreken gewacht, en daarna comfortabel in die bus een uurtje verder gereisd. Alter do Chao is niet geheel geplaveid, maar de belangrijkste wegen wel. Vervolgens kom je bij het strand; dat is inderdaad het aanschouwen waard. De omgeving is nog niet verziekt door toerisme, zoals een van de eerdere havens aan de Amazone; plastic contrapties met papagaai en koe, i.v.m. speciale festivals... De weg terug was problematischer; er gaat maar één bus per uur of minder, en als er een hele bus uitvalt, is de vertraging behoorlijk.
De boot gaat morgen om 12:00, en dan moet ik eerst nog even een kaartje scoren...
Dan haal je de volgende morgen ontbijt en de haven... Slaagde erin om enige korting te bedingen; gezien de accomodatie te weinig denk ik. Dit is de eerste 'moderne' boot, incluis AC hangmat ruimte (die de eerste klasse vormt). De maaltijden gaan volledig via de klok, wat betekent dat toen het vertrek vervroegd werd ik prompt ook van lunch voorzien; gezien het dinner de beste warme maaltijd. Verder hebben ze op het bovendek publieke douches die op gezette tijden aan gezet worden. De Amazone mengt wel met de zijrivier bij Santarem, maar niet zo spectaculair als met de rio Negro. Verder is hij een stuk breder dan het stuk van Porto Velho naar Novo Olinda del Norte, en ook een stuk rustiger; minder verkeer te zien...
Het dagritme begint hier vroeg. Ontbijt bestaat uit de mogelijkheid om zelf te kiezen hoeveel melk er in je koffie gaat en een stuk fruit. Tussen lunch en dinner kwamen we langs een dorp dat er achter gekomen was dat bedelen bij de grote schepen helpt; er werden inderdaad o.a. zakken met rollen koekjes gegooid... De handel in kreeftjes en eetbare delen van palmen liep ook redelijk. Ik ben benieuwd wanneer we in Belem aan komen; dit heeft enige invloed op wanneer ik verder kan. Ik denk dat ik op de boot crash totdat het licht is. Verder trek ik of veel bekijks, of is mijn portugees met sprongen aan het verbeteren. Je leert wel mensen kennen.
Dan blijkt de boot niet alleen pas om 11:00 aan te leggen, maar ook nog ontbijt aan te bieden; gaat er dan toch nog wat goed... Daarna wat in het oude Belem gekeken, en naar het busstation gekomen. De ene maatschappij had maar een bus die uiteraard al vertrokken was die dag, maar de andere maatschappij is hetzij laat, hetzij zo vriendelijk te wachten op mijn geld tappen, gevolgd door het aanschaffen van een ticket op de tijd van vertrek. Het nadeel aan reizen met de bus is dat je vaak in onmogelijke plekken gevoerd wordt; por-kilo restaurants die meer vragen dan dure plekken in steden met betere keuzes etc. Ook dat overleefd door o.a. de bananen die ik in Belem had weten te vinden...
Het landschap is droger, en de rotsen ouder. Een voordeel aan een bus die eindigt waar je heen wilt, is dat je geen zorgen hoeft te hebben over dat. Misschien wel over het tijdstip van aankomst, maar dat is een ander verhaal. In Fortaleza eerst een volgende stap geboekt, daarna de de stad bezocht; niet de meest verheven plek ben ik bang... De volgende bus is wat minder, maar we zullen zien. Het overstappen wordt ook nog leuk; en de dorpsidioot verdampt vanzelf, net als de dame die plek #19 had...
Aangekomen via een van de duurste café de manha plekken op de TIP van Recife. Nu kijken of de metro en bus me naar Olinda krijgen, en later weer terug...
Naar Olinda toe lukte. De plaats zelf is OK, alleen kunnen ze wat bezuinigen op het aantal gidsen... Terug naar Recife lukte ook, maar het vinden van respectivelijk een internet café en een reisbureau was minder triviaal. De laatste was ook niet in staat om de reservering te bevestigen... Verder mijn bloeddruk laten meten; daar wordt deze ook niet lager van, zeker als er daarna een onverwachte rekening komt. Bij terugkomst op het busstation bleek alleen de bus naar Salvador uitverkocht, en waren mijn alternatieven minder; daarom zo ongeveer bij vertrek van de zeer luxueze bus naar Rio een ticket daarin genomen. Over het gehalte luxe valt overigens te discussieren.
Gevorderd tot de volgende staat. Het weer verbeterde er niet op, en ik begin langzaam te vervellen; ook niet goed voor een image. De TV in Brazilië is gevorderd tot een mix van soaps (die tot op de boten op de Amazone gevolgd werden) en Candid Camera shows (met ingeblikt gelach) waar ik in deze bus aan wordt blootgesteld.
Lunch was por-kilo, met een prijs per 100 gr; truuk om de hoogte te verbergen. Brazilië heeft niet veel bergen, maar de passen liggen dus op de weg naar Rio. Tevens twee keer dezelfde film voorbij zien komen; eerst met engelse ondertiteling. Het weer blijft nederlands slecht.
Dinner bood het record; een prijs die dusdanig was dat ik het elders zocht.
Ik kreeg het gevoel dat we een paar keer enrgens enige tijd zijn blijven staan met de bus, maar ik kan me vergissen. De volgende morgen voorbij Vitoria, wat betekende dat er minder dan 500 km te gaan is. Ontbijt vond plaats bij een volgend restaurant van de dure keten; volgens mij is er een deal tussen de busmaatschappij en de keten. Uiteindelijk op de busterminal in Rio aangekomen, en een lokale bus naar Ipanema genomen; duurde een uur om daar te komen. In een hostel ingecheckt; de eerste keer warm water sinds Campo Grande... ik voel me in ieder geval schoner.
Een beetje rondgewandeld; om de een of andere reden kom ik altijd terecht in Copacabana...
Grootse plannen... eerst naar de suikerberg, daarna door naar het kruis. Wel de suikerberg gehaald; behoorlijk uitzicht is zachtjes uitgedrukt. Daarna maar eens rond het meer gewandeld, en het strand bekeken; helaas ben ik niet onder de indruk van wat de lokale schoonheden moeten zijn.
Verder is de lokale ABN dochter, die daar nogal mee adverteert, niet in staat mijn ABN kaart te accepteren en dan geld uit te keren. De lokale supermarkt was wel in staat mij koffie te verkopen; moet voldoende souvenier zijn...
Ondertussen ook ontdekt dat mojitos best te drinken zijn, zeker met een stel Ieren op sabattical.
De bus naar het christus beeld gepakt; je doet er, ondanks het zaterdag zijn, nog een uur over. Bij het beeld is er over alle details nagedacht; handen, gezicht en houding... Het was overigens eerst een favoriet uitkijkpunt van de keizers, en de spoorweg kwam daarna. Het beeld kwam als laatste, maar is wel de trekpleister nu. De terugweg ging via de andere kant, zodat ik ook een keer per bus om de lagune ben gegaan. Om vervolgens de luchthavenbus te vonden vergt iets meer; zelfs de lokale politie wist er niet van, en tijd houden is niet het meest succesvolle aspect van deze samenleving. De regels t.a.v. vloeistoffen overigens ook niet; volgende wasse neus van DHS makelij.
Het aantal verbijsterbare mensen neemt aardig toe; je ontmoet een chinees reisgezelschap boven op de Corcodavo, en daarna een paar zakenlui, en je reputatie gaat met sprongen vooruit. Alleen lijkt het op de luchthaven alsof TAP zelden mensen vanuit Rio vervoert; voordat het boarden zelfs maar begon was er al uitstel. En voor een wereldstad met een reputatie zijn er verdomde weinig internationaal vertrekkende vluchten; 2 schermen per dag?
Ik blijf hopen op een vlucht waar ze een aantrekkelijke dame naast mij plaatsen, of zelfs de vlucht waarbij diegene naast mij als petit(e) betiteld kan worden, en dat ook blijft in de stoel; de busstoelen in Brazilië gaan er een stuk op vooruit met de 'economische' plaatsing in de gemiddelde vliegtuig cabine.
Het huiswaards keren ging in Brussel snel genoeg om binnen 30 á 45 minuten in de trein te kunnen plaatsnemen. Alleen wil ik de volgende keer wel een trein met alle wagons; als er één ontbreekt, staan prompt alle gangpaden vol totaan Rotterdam...
Copyright © 2007 — 2010, 2015 H.J. Kooy