Train to Tokyo 
Train to Tokyo 
Ok, voor dit jaar wilde ik dus maar eens naar Japan; was er slechts een keer geweest voor een conferentie, en een keer over gestapt op Narita...
De details voor de reis zijn:
| 12-05 | Den Haag HS--Brussel Zuid--Paris Charles de Gaulle (CDG) |
| 12-05 | CDG--Tokyo Narita (NRT) |
| 09-06 | NRT--CDG |
| 09-06 | CDG--Brussel Zuid--Den Haag HS |
)Je pakt de intercity naar Brussel; niets nieuws, al eerder gedaan. Volgens D-reizen zou je toch 2,5 uur nodig hebben aldaar, waardoor ik toch zeker 1,5 uur nam; de volgende keer wordt dat 30 minuten.
De volgende verrassing was dat AF z'n passagiers vanaf Brussel naar Charles de Gaulle eerste klas vervoert. Dit zorgt in ieder geval voor iets aan catering.
Op CdG bleek wel dat de tijd daar met al het wachten redelijk krap begroot was; de gate ging geloof ik binnen 15 minuten dicht en toen ik door de schoen-gefixeerde beveiliging heen was, kon ik gelijk doorlopen. Vervolgens wordt je per bus eerst een stevig eind gereden. De vlucht zelf was in een 777, met een 3x3 indeling; semi-OK, alleen de onboard entertainment is niet om over naar huis te schrijven. De filmkeuze is nog minder; wel Harry Potter aankondigen en vervolgens 6 andere films kiezen, die bij voorkeur zijn nagesynchroniseerd.
Reis je eerst af naar het zuiden; zie je binnen het uur Schiphol weer (omdat de route van Parijs naar Tokyo zo loopt).
)De grap van een semi-poolroute is dat het in de zomer niet echt donker wordt; boven Siberie is sprake van enige duisternis, maar daar blijft het wel bij. Bij aankomst in Tokyo zorgt de rij voor immigratie en de wachttijd bij de bagage voor een correctie op het te vroeg komen. De band werd overigens zo bestuurd dat koffers niet op elkaar vielen, en er was personeel om ze recht te zetten.
De verwarring over het vinden van de boot naar Shikoku werd niet geholpen door het weer. Tevens is niet elk gedeelte van Tokyo even voetgangervriendelijk. Bij het schip bleek dat je niet alleen een bed kreeg, maar ook maaltijden (mits je het voedsel uit de machines als zodanig beschouwt). Verder is dit ook de makkelijkste manier voor het Japanse leger om materiaal te verschepen naar Kyushu; 36 uur. De locale TV is in ieder geval slecht; sport (voetbal en baseball) of erger.
)Het weer klaart ook nog op; een beetje zon, en dit wordt nog leuk ook. Er staat wel een stevige wind over het dek. Bij aankomst in de haven van Tokushima de standaard taferelen; de stad is niet direct om de hoek, en de taxichaufeur ontkent de bus. Na een tocht kom je dan toch bij het centrum en een prima plek voor de nacht.
Na een siesta de stad en de heuvel van het bijbehorende kasteel bekeken. Uit informatie van de lokale VVV bleek dat een bus naar de eerste van 88 tempels het simpelste was. 'The fifth element' is nagesynchroniseerd even vaag als het origineel, en ik vraag me nog steeds af wat eerder was; de kleine raampjes in een muur van het pension, of de blinde muur op 5 cm daarvanaf.
)'s Nachts een nog betere ingeving gekregen; we pakken niet tempel 1 etc., maar 13 etc. Enige probleem is de wandeltocht naar het station en de aanwezigheig van lockers aldaar.
Daarom meteen de trein naar Ikeba genomen, om vanaf daar de Iya vallei in te komen. Dat vergt een sportieve busrit de bergen in; helaas was de oude route niet mogelijk, en daarom maar de nieuwe gevolgd. Deze en de rit naar de hostel laat een, op de natuur na, nogal leeg en woest landschap zien.
Omdat de hostel geen douche heeft, vanavond maar eens een onsen geprobeert... Het water was nogal warm, en dat wat niet schoon is, is in ieder geval steriel. Daarna maar weer eens op een tatami proberen te slapen; ze zijn me iets te dun.
)
Het is weer gedaan met het mooie weer; afdalend uit de kloof naar de zuidkust werd het regenachtig. De machinist hield er een merkwaardige routine op na; met gehandschoende hand wees hij naar een aantal objecten, zowel binnen als buiten de trein. Na analyse bleek hij een checklist af te lopen met het (groene) signaal, de spiegels op het perron en zijn lijst van plekken. In Kochi aangekomen wel om het kasteel heen gelopen, maar na een bento box en een bezoek aan het postkantoor maar weer vertrokken.
Op de een of andere manier krijg ik geen hoogte van de schooltijden hier; elke trein bevat op elk moment geuniformeerde middelbare schooljeugd. Het weer verbetert absoluut niet. Het spoor is hier vooral enkelsporig; alleen bij de stations ligt wat dubbelspoor, met als gevolg dat je daar nogal eens stil staat en wacht op de tegenligger. In Kubakawa naar de jeugdherberg gewandeld; dit is tempel #37 van de 88 op de 'grand tour' van dit eiland. Meest verbazende was de medewerkster die ook wat spaans sprak. Men dreigt met gebed om 6:00 en ontbijt om 6:30... Vroeg naar bed dus.
)
Het ontbijt was vegetarisch met rijst, en de andere gasten waren misschien niet allemaal op de klassieke manier het pad aan het volgen. De regen hield in ieder geval aan, terwijl ik van tempel naar station naar de stad aan de westkant en naar de haven ging. Dit is het soort weer dat ik ook kan missen...
Op de ferry kwam ik de eerste niet-Japanner tegen sinds Tokeshima; het was een Nederlander. Verder ook een blikje nescafe gekregen van een stel Japanners; gezien de hoeveelheid melk niet mijn smaak. Bij aankomst in Kyushu gelijk bij het eerste JR station m'n pass proberen te regelen; dat lukte niet, maar daardoor werd ik wel buiten uren geholpen. Uiteindelijk in een hotel tegen een goed tarief gekomen.
)Het weer blijft triest; daarom met de eerste trein naar Saiki en vanaf daar met een expres naar Miyazaki. Kijken of we de tempel in Aoshima kunnen bekijken voordat we vanavond Kagoshima halen. De boemeltjes zijn echt niet snel, en de expres wordt verslagen door een gewone sprinter... Enkelspoor is wel efficient voor minimaal verkeer, maar ik zou eens moeten uitrekenen waar de grens ligt.
De regengoden zijn zelfs andere goden niet goed gezind, of ik ben alsnog de ultieme regengod voor alle bewolking in Japan. De tempel en het kleine eilandje bij Aoshima weten te vinden; tropisch nat en de lucht was gewoon grijs. Dan maar de aftocht naar Kagoshima, met de geweldige snelheid van 60 km/h. Daar lijkt het droog terwijl ik een business hotel in check.
)Het begon zo droog... eerst een zoektocht naar de gratis internet terminals; de ploeg zelf was verhuisd, en de terminals gelukkig naar een andere plek. Die wist ik nog droog te bereiken, en zelfs het toetsenbord, vreemd als de japanse versie ook is, leverde nog leesbare texten. Ik denk alleen dat ze nogal wat gewijzigd hebben bij Blogger; ik hoor de commentaren wel bij terugkomst.
Ik dacht even snel naar het volgende station te hobbelen, en een zwempartij later bleek hoeveel verkeer daar langs kwam; erg weinig (voor iets dat de directe toegang tot het hoofdstation vormt). Na een lunch m'n eerste shinkansen gepakt; erg veel hout (als luxe interieur) en erg veel buigend personeel (bij binnenkomst in en vertrek uit de ruimtes). Eindelijk ook een trein die een nederlandse snelheid haalt. Alleen die hekjes voor de ingang...
Via een aantal lokale boemeltjes bij Kobayashi terecht gekomen; iedereen heeft recht op zijn StarTrek moment. Ik slaagde er ook in om weer in de bevolkte wereld terecht te komen. Alleen was toen het hostel gesloten, en het hotel vol; af met de nachttrein naar Hakate.
)Voordat ik in Hakate aankwam had ik al een idee om verder te komen; ik moest alleen in 13 minuten uit een trein komen, 2 reserveringen (laten) maken, en een alternatieve shinkansen in komen... dat lukte, alleen had ik daarna wel last van slaap elke keer dat ik een trein uit moest. Het eindresultaat was dat ik in de Aso vallei bij Aso-san stond; volgens alle informatie de grootste caldera ter wereld. Die maar eens beklommen, en onderweg iets bijgekleurd... Het japanse massa-toerisme is in ieder geval niets voor mij.
Beneden maar eens m'n email bekeken, en vervolgens moeten constateren dat de lokale schooljeugd hetzij niet van het uniform is los te weken, hetzij niet los gelaten wordt; ik weet niet wat ik erger zou vinden.
In het volgende dorp een bento box gescored en in Beppu een hotel binnen gekomen; er zou daar ook een warme onsen zijn, maar ik ben niet echt onder de indruk van wat er daarvan in mijn kamer beschikbaar was. Verder lijkt het electriek niet helemaal stabiel.
)Schijnbaar slaap ik toch minder op een futon, of wordt je moe van het vele slapen. Aftocht via het station en twee luxe treinen naar Nagasaki; een aantal van de treinen hier zien er uit alsof ze zijn ontworpen in de jaren '90 of later, en de ontwerpers mogen best mijn huis onder handen nemen. Andere treinen, met name de boemeltjes, lijken uit de jaren '60 te stammen, en de ontwerpers lijken wel ambtenaren.
In Nagasaki aangekomen en de jeugdherberg maar eens opgezocht. Tevens Dejima gevonden; vanuit hier handelden de nederlandse kooplui dus ooit... Ook de plek van de atoombom bezocht; rustiger dan ik dacht, maar ze kwamen wel langs met een lading schooljeugd (in uniform op zondag).
Je gaat op zoek naar een warme maaltijd, en je wandelt bij de lokale afhap-boer naar binnen. Voedsel en extra zaken gescoord; verdomde blauwe ogen... het leverde me in dit geval een bakje aardbeien op;-)
)Ik slaagde er in om nog twee dagen te posten op m'n blog. Daarna op het station reserveringen tot op Honsu geregeld; kijken of we naar Tsuwano kunnen komen met het speciale landschap.
Dat betekent dat je vanaf Hakate in de shinkansen zit. Er is niet een soort daarvan, maar een paar. Ik kan met mijn pas niet in de snelste, die in een keer naar Tokyo gaat, maar gezien de 5 op een rij opstelling is dat misschien geen nadeel. De krengen zien er wel uit alsof iemand echt de laatste luchtweerstand heeft willen verwijdere; 16 wagons pure stroomlijn, incluis een cockpit voor de machinist van minimale breedte. Het schoonmaak proces doet de acties in de vliegtuigen in Bangkok verbleken; nieuwe hoofdlapjes etc.
Nadat je dan in Tsuwano bent aangekomen, blijken er twee dingen; de jeugdherberg is dicht, en de schooljeugd heeft sport na schooltijd. Naar de volgende stad en een hotel; semi-goedkoop...
)Na in het tot nu toe duurste hotel van deze trip te hebben geslapen, de volgende morgen, in een miezerige buitje maar oostwaards gegaan langs de noordkust; op zoek naar de grootste shinto tempel van dit land...
Na een barre wandeling, uit enig misplaatste ideeën over navigatie, kom je bij inderdaad indrukwekkende gebouwen. Alleen was de ceremonie niet geheel aan mij besteed. Verder hadden ze hier wel wat amuletten in de aanbieding; 3 kraampjes vol...
Maar terug met een bus. Ik was net op tijd voor een 'snelle' trein om vanaf de zuidkust dan weer een shinkansen te nemen; die ging wel rap. Daarna in een van de betere instellingen getrokken; ik dacht eerst een luxe hotel te zijn binnengevallen, maar... en goedkoper dan gisteren. Het aantal gaijin neemt ook toe; hetzij omdat er meer mensen zijn, hetzij omdat de afstand tot Tokyo afneemt. Verder is het weer officieel slecht; de lokale meteo zegt zo.
)Japanners maken al hun bedden net te kort... de volgende morgen me door het vredespark terug gesleept, en de obligate fotos genomen; koepel hier, klok/bel daar... Daarna via een chinese tuin en een uit beton opgebouwde replica van het lokale kasteel naar de shinkansen en Nara bewogen.
In shin-Osaka regende het dus prompt, maar daarna werd het droog en soms zonnig. Nara is een van de eerste plaatsen met ruimtegebrek; maar de lokale tourist information wist nog wel een plek... We zijn dus nu ook in een minshuku geweest.
Morgenochtend eerst de rest van Nara bekijken, en daarna door naar Ise.
)Hobbelen van de ene tempel naar de volgende een paar observaties; de plek is vergeven van zowel (ree)herten als schooljeugd. De een werd ooit als heilig beschouwd en nog steeds gevoert, en de ander komt in alle vormen en maten voor. Er was er zelfs een die van de gelegenheid gebruik maakte om haar engels te oefenen.
Na dit maar naar het station; ik miste net de eerste mogelijkheid om naar Ise te gaan, en i.p.v. een uur wachten maar een boemeltje gepakt naar het zuiden. Shirahama is zo ongeveer het equivalent van Zandvoort in Japan. Er was, zoals beloofd, een onsen in het hotel, alleen geen maaltijden; de eerste was alleen te warm zelfs voor mij en de tweede leverde een zoektocht en de standaard bestelwijze bij afwezigheid van een engels menu op; loop naar buiten, en wijs het model aan...
)Je pakt de bus terug naar het station, waar blijkt dat de 'tweemaal per uur naar Maastricht' vervangen is door aanzienlijk minder verkeer langs de kust. Het duurde al met al tot ~16:00 voordat ik in Ise aankwam.
Op dat moment regende het wel, zodat ik na een complex van voornamelijk muren het voor gezien hield; ben noch shinto priester, noch lid van de keizerlijke familie.
De trein in, over het private spoor van een andere maatschappij, via Nagoya naar Inuyama; kleine expeditie om daar te komen, en vervolgens een kleine expeditie om de plek voor de nacht te vinden...
)Dit was tot nu toe het allerduurste hotel; ik dacht dat het uitzicht beter zou zijn. Maar ik weet nu wel hoe een futon in elkaar zit. Na het bekijken van de omgeving, de binnenlanden in, en een serie van boemeltjes naar Takayama genomen.
Dit moet bijna een openlucht museum zijn; 't was in ieder geval afgelegen en alles leek antiek (of was antiekzaak), en de route naar buiten liep sinds 18 maart al gedeeltelijk per bus, met erg 'gelukkige' aansluitingen aan beide kanten. De omgeving staat bekend om de houtkunst, maar om nu enige duizenden yen neer te leggen voor een stel eetstokjes?
Vervolgens probeer je naar Kanazawa te komen voor de tuin; de tocht verliep zoals gezegd gedeeltelijk per bus, en de tocht in de stad op zoek naar een slaapplek was zoals de weg naar Omsk volgens drs. P. Ik ben nu ook in een japanse 'sauna' geweest; mij net iets te klein, en ik zit nu dan ook in een ryokan.
)Het begon met regen. Door een van de speciale tuinen gewandeld. Het gaat hier meer om de vistas dan om de plantsoorten, en er wordt ook veel met water(stroompjes) gewerkt. Het eindresultaat heeft wel wat, maar vergt veel ruimte en tijd voor het onderhoud. Regen en zonneschijn maken wel uit bij het bezichtigen, met name bij de karpers die gevoed denken te worden, of dat in ieder geval willen.
Je sleept alles door een droog wordend Kanazawa naar het station via de gratis internet terminal. Daar vind je uit dat het een redelijke tocht is naar Matsumoto; dat wordt dus daar overnachten.
)Eindelijk een futon die lang genoeg was. Enige nadeel; hij was nogal dun... Daarna het kasteel bekeken, en mezelf naar Fuji-san geregeld.
Daar aangekomen, via onder andere privaat spoor, bleek de berg verstopt achter wolken. Wel de tempel aan het begin van de originele route naar de top bezocht, en daar mijn handen, en ziel volgens omstanders, gewassen in min of meer heilig water. Omdat de tourist information geen verdere hoop kon bieden en de alternatieve plek ook geen beeld bood, maar afgereisd. Prompt wel vanaf de eerste tussenstop de berg alsnog zichtbaar tussen de wolken door gekregen.
Via de lokale boemeltjes Tokyo bereikt, en daar weten te zorgen voor een plek in de nachttrein naar Aomori. Daar moeten we dan besluiten of we eerst Honshu afmaken, of even Hokkaido er tussendoor doen. Alleen moet het spitsuur in Tokyo gezien worden; 't is dat ze zich een bepaald gedrag hebben aangemeten, en weten dat ze zich de volgende dag (werk)dag er weer in mogen storten...
)Dan wordt je wakker vlak voor Akita, en voer je de switcheroo uit; shinkansen terug naar Sendai, en vanaf daar even kijken in Matsushima; ja, de rotsformaties hebben wel wat, maar ik raak er niet sprakeloos van...
Daarna met de shinkansen en boemeltjes naar de binnenlanden. De geroemde jeugdherberg is open, en ik heb er een bed, maar ik zie het enthousiasme er niet vanaf springen... Verder is dit de eerste keer dat ik niet alleen slaap in een dorm.
)De volgende morgen vond een van de andere gasten een 'flesje' sake uit een van de naburige plaatsen; schijnbaar een goede plek daarvoor. Terug naar de voornaamste plaats gewandeld. Het kasteel was jonger dan ik, en een replica van het kasteel dat ze hadden afgebroken na een opstand waarin wel meer stupiditeiten plaats vonden.
Ik zou toch echt moeten betalen voor de nachttrein, dus zal ik nu in Akita overnachten, om de volgende dag naar Sapporo te komen, via een stel shinkansen. Het heeft implicaties t.a.v. de terugreis naar Tokyo over een week.
)De volgende morgen volgens plan me eerst voorzien van 4 reserveringen, en me daarna door twee shinkansen en twee normalere expres-treinen gesleept. Het resultaat was een nogal kil Sapporo. Daar wat rondgewandeld, en uitgevonden dat 15oC niet mijn vakantiegevoel versterkt. Eerst maar eens rustig Hokkaido bekijken, en Sapporo vlak voor m'n vertrek naar Tokyo.
)De nachttrein genomen, en direct daarna de trein naar Nemuro. Schijnbaar het oostelijke punt van heel Japan, en het dichtst bij de (nogal visrijke) eilanden die de russen aan het eind van WW2 hebben veroverd. Dit is tot nu toe de enige plek waar de opschriften meer dan japans en fonetisch zijn; ook lezers van cyrrilisch kunnen wat oefenen.
De trein terug genomen; de wind was behoorlijk. In Kuchiro de trein naar Abashire genomen; volgens de Ainu is de kaap ten noordoosten hiervan het einde van de wereld, terwijl de gevangenis de welverdiende reputatie van hel op aarde had; 5oC doet elk vakantiegevoel verdwijnen. Maar weer eens een jeugdherberg bezocht; volgens mij ben ik de eerste gast sinds het begin van het seizoen.
)De 'herbergvader' (als ik me de juiste term voor de functie goed herinner) zette in ieder geval de verwarming uit om 10 uur 's avonds. De volgende morgen was er klassieke muziek en een poging om mij te wekken voor het ontbijt per omroep installatie (in het japans); het voedsel daarna was voornamelijk westers, maar een interessante permutatie daarvan.
Daarna, onder buigingen, de herberg verlaten, en per trein afgereisd naar Wakkanai. Dit vergde slechts de hele zonnige dag. Ondanks dat, lag er nog steeds sneeuw op bepaalde plekken. En dan loop je prompt tegen nederlanders aan bij de tourist information... en een russische op zoek naar vertier in Sapporo. De volgende jeugdherberg had zo te zien meer business en kon me voorzien van een avondmaaltijd (en de belofte van een japans ontbijt).
)Het ontbijt was aanzienlijk interessanter, en niet vermoord. De helft bij een japanse maaltijd kan presentatie zijn. Het weer was bovendien goed.
Je trekt terug van zuid naar 'centraal' Wakkanai, en wandelt van daar de berg op. De lift was (nog) niet operationeel, maar de toeristenbussen wel. De uitzichttoren (van de vrede) was niet echt druk, en de rest van de monumenten was ook redelijk bizar. Het uitzicht was goed (bij een rustige zee). Sachalin zorgt wel voor cyrrilische texten bij alles. De luisterpost leek alleen meer op (noord) Korea te mikken dan op de russen.
In Asahikawa kwam er een stoomtrein binnen; ook hier hebben ze dat soort toeristische trekpleisters. Afgereisd naar Biei, en de eerste jeugdherberg die me lijkt aan te slaan voor het niet hebben van een YH kaart. De plek is gevuld met o.a. Taiwanezen die iets verbaasd waren over mijn chinees en reistempo.
Ik weet nog steeds niet wat ik moet vinden van een plaats met dubbel glas en speciale pijlen boven de weg voor tijdens de wintersneeuwval...
)Muzak, uitgevonden voor in de lift, maar ook zeer populair in jeugdherbergen. Het ontbijt was westers, met ongezouten ei, maar met stokjes. De omgeving kan prachtig zijn, zonder wolken... Een wandeling later begon het ook nog te regenen.
Via een uiteraard volledig droog station naar een zonnig Furano gereisd, en vanaf daar via uiteindelijk Sapporo naar Muroran en de kust. De jeugdherberg zou een mooi uitzicht hebben.
Na een kleine expeditie kom je bij de plek, en wordt je echt aangeslagen voor het niet hebben van YH kaart, maar heb je ook de eerste gratis Internet verbinding vanaf een Linux systeem. Dan blijkt dat in de japanse versie van blogger het linker knopje de proefversie opslaat, terwijl het rechter knopje de zaak publiceert.
)Ook hier bleek een collectie klassiek aanwezig te zijn, als mede het vermogen om de term westers ontbijt te interpreteren. Vervolgens bleek de mist ook te kunnen opzetten in minder dan 30 minuten en pas twee uur later gedeeltelijk weg te zijn.
Via de lange weg naar Sapporo. Dit betekent dat je eerst de plaats moet vinden waar het zijspoor het land in gaat, en dan uitvinden wanneer daar een trein heen gaat. Deze bleek in een keer op de juiste plek aan te komen, en ik kon de havenstad ten westen van Sapporo bewonderen. Venetie, ik denk het niet, maar best redelijk. De temperatuur ligt nog steeds rond de 15oC, maar de wind is gaan liggen.
Terug in Sapporo een mangabar proberen te vinden; dat lukte ook nog ondanks het ontbreken van engelse texten, en dit is (afgezien van de nachttreinen) de goedkoopste plek tot nu toe.
)De laatste plekken in Sapporo bekeken. Dit is, zeker voor Japan, een erg makkelijke te navigeren stek. Verder de laatste reserveringen gemaakt; dit was de eerste keer dat ik iemand van JR kon verbeteren met zijn eigen informatie.
Ook maar eens op jacht geweest naar de vissen/vliegers die ze hier in Japan hebben op een specifieke datum... Daimaru wist na veel handen- en voeten-werk waarover ik het had, maar had ze niet meer. Tourist information gaf me meer kans op een plek in Tokyo.
De trein in, en in Hakodate de volgende gepakt. Deze gaat door de tunnel tussen Hokkaido en Honshu, en verbindt in Hachinohe met een shinkansen (met hetzelfde nummer). Alleen het weer was niet echt goed zodra ik het zonnige Sapporo verliet; Hakodate en het zuiden van Hokkaido zien er somber en grijs uit. Het landschap is, tussen de tunnels door, redelijk. Niet zo woest als bepaalde bergstreken in Japan, en de (gecultiveerde) stukken ertussen lijken meer europees dan japans/aziatisch.
Kom je eindelijk in Tokyo, mag je met een lokaaltje verder; de spagetti die openbaar vervoer heet biedt een interessante blik op de verschillende mogelijkheden en routes. Het gebied in Tokyo is een van de uitgaansgebieden, en ik weet niet wat ze de lokale bevolking aanbieden, maar zelfs ik kreeg een paar min of meer aangepaste offers. De mangabar gevonden, en daarin een rustplek gezocht; de plek in Sapporo was beter, maar deze voldoet.
)Probeer je je blog bij te werken, is het systeem down... en de volgende morgen was dat ook nog het geval.
Eerst sleep je jezelf en je bagage naar de volgende (populaire) plek, en daarna naar het paleis van de keizer; het probleem is niet de afwezigheid, zoals de spreekwoordelijke kleren, maar de aanwezigheid van iets zoals de keizerlijke hofhouding. De tuin had wel iets, maar ook hier vergt het onderhoud veel tijd en mensen. Het meest verbijsterende waren de mensen in wit die een grasveldje ceremonieel aan het snoeien waren.
Het weer ging van somber naar erger, en om geen tevergeefse zoektocht naar de beruchte karpers te houden, bij de experts naar binnen gelopen. Ook voor hun was dit, buiten het seizoen, een goede vraag; na veel gebel, was er een plek die 'complete' sets had. Daarheen per metro, en toen werden mij twee dingen duidelijk; grootvader moet indertijd een van zijn speciale grappen hebben uitgehaald (want de set bestaat uit 4 vissen en extra zaken) en mijn ideeen over wat leuk is sluiten definitief niet aan bij het prijsniveau van dit land.
Op de terugweg via de laatste tempel en een maaltijdbon uit de automaat; maak keuze, gooi geld in machine en overhandig ticket aan staf, die vervolgens dat voor je klaar maken en serveren...
In de manga bar ingecheckt etc... Deze is beter dan die van gisteravond, maar niet zo goed als in Sapporo.
)Vanmorgen maar niet de blog geupdate. Me van manga-kissa naar het dichtsbijzijnde treinstation gesleept. Uiteraard begon het halverwege te miezeren en dat werd later erger. Treinkaartje uit de automaat gehaald, en op Tokyo (centraal) moeten wisselen. De rapid naar Narita was alles behalve snel; ik had zo'n 45 minuten voor vertrek, maar dat was helaas niet voldoende. AF heeft me, tegen een niet geringe vergoeding, overgeboekt op de volgende vlucht. Na het wisselen van mijn laatste yen in euro had ik in ieder geval nog wat over voor (m.i. dure) souveniers. Ik kom vervolgens niet eens zoveel later aan in Parijs, en kan de trein naar Brussel ook nog halen...
Dan kijkt er iemand hulpbehoevend op het station; nog twee uur, en kunnen we even Parijs bekijken. Dat maar even afgeraden; een halleluja-foto van de Eiffeltoren is ook niet ideaal... Vervolgens in de trein naar Brussel enige japanse dames verbijsterd met mijn trip door Japan, en vanaf Brussel een paar (ex-)Amsterdammers met de voordelen van het bezoeken van Japan versus Euro-Disney; het laatste lijkt zo mogelijk nog duurder bij een korter verblijf...
Copyright © 2006 — 2010, 2015 H.J. Kooy