Even een vlekje wegwerken... 
Even een vlekje wegwerken... Er waren nog wat witte vlekken op de kaart (waar ik nog niet geweest was), dus...
Als het allemaal goed gaat (zonder dat ik een bank en/of een reisbureau moet verbouwen tot iets dat beter werkt...) is het vertrek op 29 april naar Taipei, en de terugkomst op 25 mei vanuit Inchon/Seoul.
Wordt vervolgd...
Nadat ik maandag met China Airlines gebeld had, was het duidelijk dat Lufthansa het nieuwe ticket HKG-TPE mocht uitreiken. Dat werd dus een sticket met wat gekras; altijd leuk als ze eerst papieren tickets sturen en dan de vlucht annuleren.
De lounge van ABN bevindt zich buiten het Schengen gebied, en gelukkig wordt daar het geld ook niet met bakken uitgegeven. Alleen kan er dus niet meer dan een chocolaatje bij de thee vanaf, en de telegraaf maakt ook niet voor een grote leestafel; de gemiddelde gate in Frankfurt is voorzien van meer... Verder werd er in Frankfurt ook een witte Porsche met stuur aan de rechterkant ingeladen; altijd interessant om te zien...
De vlucht FRA-HKG was niet zo vol, en de dame aan het einde van de rij was in ieder geval enigzinds onder de indruk van mijn chinees. Verder loopt Lufthansa achter bij Singapore Airlines qua entertainment geboden op de stoel zelve. Het enige echte nadeel was de wel erg droge lucht in het vliegtuig.
In Hong Kong eerst op de nieuwe luchthaven geland, en ik mis de nullah (met de bijbehorende odeur). Daarna bleek alleen het mes van het geleende bestek verboten.
Met een volgende vlucht naar TPE; viel me mee hoe snel ik door immigratie heen kwam, geen vragen over andere tickets (of hoe ik Taiwan dacht te verlaten en wanneer). M'n bagage kwam ook vlot, alleen doet de bus er dan een uur over... Hostel gevonden etc. Ook wat voedsel gescoord; morgen de stad verkennen.
Langs een park ter nagedachtenis van de slachtoffers, de gedenkhal van de dictator die het veroorzaakte alsmede een tempel en een theater; redelijk productieve morgen. Na de siesta maar eens langs een park met voetmassage; dit bleek een pad met kiezelstenen te betreffen, en niet veel meer... Daarna naar het hoogste gebouw; Taipei 101 ziet er min of meer uit als bamboo; maar het gebruik van alcoholica maakt de uitspraak gemakkelijker. Terug via de Sun Yat Shen gedenkhal... Verder kwam er ook een parade voorbij; wist niet dat Mickey Mouse ook deel uit maakt van het pantheon van chinese helden en goden.
Trein genomen naar Reuifang, en daar met enige moeite m'n bagage weten te stouwen. Daarna met een zijlijntje de (kolen)bergen in. Het heeft wel wat, maar is niet het meest spectaculaire dat ik ooit gezien heb. In Pingxi doen ze aan hete luchtballonnen; van papier, groter dan een vuilniszak en eventueel voorzien van spreuken. Speciale houder met brandbaar materiaal aan en gaan... Veel plaatsen lijken (sinds de sluiting van de mijnen) niet meer dan een station en eventueel een rijtje huizen te bevatten.
Dan slaag je erin om op de juiste plek voor het volgende avontuur te komen; is er geen bus meer... Door naar de volgende stad voor een nacht en morgen nog eens proberen.
Na het bloggen in een landurige discussie geraakt; sommige amerikanen willen nog leren ook...
De volgende morgen besteed aan het beklimmen van de heuvel in Hualien; redelijk uitzicht, veel zon. In de middag naar de Taroko kloof... Zodra je de bergen in gaat wordt het spectaculair; kwam later een paar amerikanen tegen die het met scooters hadden afgelegd en dat uitdagend vonden, ook vanwege de bussen.
Na het inchecken in de lokale jeugdherberg een tempel bekeken; een hele klim, maar dan zie je ook wat. Het weer is alleen wat bewolkt, en in de bergen geeft dat meteen dreigende beelden... De maaltijd was redelijk, en een herinnering aan hoe luid een groep toeristen kan zijn. De route naar een volgende leuke plek gaat toch via Hualien; er is een stuk weg weg, en daardoor moet je en overnachten in een stek zonder hostels, en de ene bus per dag vangen op beide plaatsen.
Later op de avond beefde het; waarschijnlijk een kleine aardbeving.
Na het ontbijt eerst geprobeerd naar Huoran paviljoen te komen; na iets meer dan 1100 van de 1900 meter was het definitief afgesloten, en kon ik na alle moeite terug. Het andere pad naar Baiyang was met tape afgezet. Tussen de kerk en het dorp spookte er nog een kleine aap door de bomen. De officiële route door de tunnels naar de watervallen van Baiyang werkte wel, en enige fotos en kilometers later kon ik uitrusten van een actieve morgen...
De terugweg was redelijk standaard, waarbij zo'n grote toerbus echt veel van de weg in beslag neemt. Deze keer het andere hostel gekozen, iets verder weg en ontvolkt. Verder bij de volgende maaltijd gewoon maar gaan gokken; levert hetzelfde resultaat qua voedsel.
Voor een aanbevolen hostel, kan ik alleen sommige matrassen aanbevelen; de rest is niet indrukwekkend. Op tijd opgestaan en in record tempo naar het station; alleen duidelijk maken welke trein naar waar ik wilde was ietswat problematisch. Een van de factoren daarbij is dat de 'Tai' in Taiwan op twee manieren geschreven kan worden...
Taitung heeft wel de juiste temperatuur maar is niet echt zonnig, en het station ligt gelukkig ook niet naast het strand of de stad. Verder is het begrip goedkoop ook niet iedereen duidelijk; moest dus even mijn ticket naar Kaohsiung laten omruilen. Maaltijd bij de lokale dhaai phaai dong gehaald en vertrokken.
In Kaohsiung in een hostel ingecheckt, en bij MOS burger gegeten; blijft een rare keten...
De maatschappij die de schepen van Japan naar Taiwan laat varen heeft een vestiging in deze stad; eens kijken of we daar een ticket kunnen scoren. Dat lukte, alleen wilden ze meteen een retourtje slijten; schijnbaar mag je zelfs als blanke westerling alleen Japan in als ze er zeker van zijn dat je er ook weer uit gaat...
Verdere hoogtepunten behalve de ATM die de ABN niet wilde kennen as officieel de rivier, maar die was net zoals de stad niet overweldigend en de lotus pond. De meeste mensen verwachten dan wat water tussen aantrekkelijke of afstotende monumenten... Alleen was deze in onderhoud oid. incluis zware machines op het droge waar, waar je dobberende bootjes zou wensen te zien.
Afgereisd met een lokaal boemeltje naar Tainan en ingecheckt in een arbeidersparadijs... alleen denk ik daar iets anders over. Morgen de stad bekijken en door naar Alishan; van een voormalige nederlandse kolonie naar de natuur.
De stad bekeken, of pogingen daartoe gedaan. Van de oude muur en poort was niets meer te vinden. De tempels waren iets beter, en ook de toren staat er nog. Daarna kwam een langzame express naar Chiayi. Daar bleek niet alleen de laatste trein maar ook de laatste bus voor de dag vertrokken. Dan maar een hotel in; afdingen hielp.
De straat met de eettenten bestaat, en zit inderdaad vol met zaakjes; enige vraag is hoeveel kleding je nodig hebt voor de maaltijd... Een blik op de kabeltv laat zien dat er eigenlijk niet veel verandert; CNN biedt veel herhaling van weinig inhoud.
Bus naar de bergen genomen. Dit gaat via een sportief weggetje. Bij Alishan aangekomen varieert het van zonnig tot bewolkt. Na in de smalste kamer ingecheckt te hebben, rond gewandeld door het lokale park; de mist is een permanent verschijnsel in dit landschap. De bomen, als ze niet gerooid worden, kunnen imposant groot zijn.
Na alle activiteiten maar even een ticket gekocht voor de trein van morgenochtend naar de zonsopgang. Daarna een pak noedels opengemaakt.
Ik blijf wakker worden voor zonsopgang onnatuurlijk vinden; gelukkig is het een stuk gemakkelijker als een horde toeristen dat ook niet geheel stilletjes doet. Als je voorbereid bent, sta je zo op het platform te wachten op de trein naar Jhushan. Daar aangekomen beviel de 'floorshow' me niet zo. De zon, toen die verscheen, was indrukwekkend. Daarna terug gewandeld naar het hostel; was ongeveer net zo snel terug als de mensen die de trein terug namen.
Een ticket voor de trein naar beneden gescoord; ik denk doordat ze niet meer vooruit verkopen de zwarte markt ook is opgedroogd. Het weer is zeer wisselvallig; als de zon schijnt is het echt heet, maar zodra de wolken binnen drijven, daalt de temperatuur zeker voor het gevoel aanzienlijk.
Met de trein afgedaald; switchbacks en de kurketrekker zijn spectaculairder op papier dan in werkelijkheid. Daarna met een lokale trein naar Kaohsiung en de hostel. Vond onderweg een straat met tentjes; de eerste keuze voor diner was het niet helemaal, maar de tweede wel.
Na eerst rustig te hebben uitgeslapen mijn blog bijgewerkt. Daarna door de stad geslenterd; bepaalde stukken zijn nog niet rijp voor toeristen of de haven van de 21ste eeuw. Maar ik weet wel waar ik morgen verwacht wordt.
's Avonds maar weer eens naar de lokale straat met stalletjes; deze keer beter gescoord met de keuzes.
Standaard routine totdat ik bij de haven aan kwam; landde bij een politiepost, waarna ze me de juiste kant wisten uit te loodsen. Daar aangekomen, werd er wel naar mijn bagage gekeken, maar ze waren schijnbaar op zoek naar erger. Via een bootje op het schip beland, waarna ik Taiwan uitgestempeld werd.
Twee complicaties; maaltijden zijn niet inbegrepen en moeten in yen worden afgerekend, en er zwerft een typhoon rondt, die hetzij het landen op Okinawa vertraagt, hetzij onmogelijk maakt. Het schip beweegt aardig en de golven hebben hier en daar witte koppen. Het water weet het soms tot het dek te halen...
De volgende dag was het een stuk rustiger en zijn ze van plan Naha toch te halen, zei het met een uur of twee vertraging; daar gaan mijn visioenen van het missen van Okinawa en gedumpt worden in Nagoya. Ik vond dus zout terug op zo ongeveer alle dekken van het schip; eerst opgewaaid als zout water, daarna door de zon ter plekke gedroogd.
Er waren maar 4 passagiers; 2 japanners, 1 taiwanese en ik. Bij aankomst in Naha was het alleen nodig om een adres in Japan op te geven; dan maar de jeugdherberg... Verderop, bij de douane, was er verbazing; met dit paspoort ben ik maar in 8 landen geweest die stempels zetten. Alleen bepaalde zuidoost aziatische landen daar meer dan een pagina voor nodig... Naar een hostel gekomen, en daar in een kamer met iemand uit Sapporo geplaatst. Daarna was het relatief simpel om een maaltijd te scoren.
Relatief laat opgestaan en pogingen ondernomen om mijn taiwanees geld om te zetten in meer lokaal gebruikelijk spul; dat mislukte redelijk spectaculair... Vond wel uit waar ik mijn ticket kon inruilen. Na eerst langs de oude hoofdtad en paleis van dit voormalig koninkrijk op het kruispunt tussen Taiwan, Japan en Korea gegaan te zijn bleek het verdacht dicht bij de plek waar ik gisteren van de boot kwam te zijn. Daar nagevraagd of geld wisselen wel kon, maar schijnbaar zijn Tokio en Osaka de meest waarschijnlijke plekken. Later nog een poging ondernomen om een ticket voor Kagoshima te bemachtigen. Dat wordt dus vroeg op morgen...
Dan ga je tijdens dag en dauw naar de haven. Daar schaf je weer eens een relatief duur ticket aan, en kun je plaats nemen in een cabine vol matrassen; de tatami area. Minder luxueus dan de vorige boot, maar ook dit lukt met de kanttekening dat ik wou dat de lokale bevolking meer deed aan basket ball en minder aan het bewijzen dat de airco echt werkt...
Rustig en zonnig weer zorgt altijd voor leuke plaatjes als je in de volgende haven aankomt. En het spel met de vorkheftruks is ook altijd amusant. Ik weet nu ook waarvoor ze de halfopen containers gebruiken; veevervoer... En er passen bomen incluis nogal kleine wortelkluit in de open containers; soort bonsai, maar dan meters groter. Het water is redelijk helder, maar helaas was maar een eiland echt voorzien van een fotogenieke kust.
De aankomst in Kagoshima was zoals verwacht; je wordt ergens in een haven gedumpt... Daarna dacht ik slim te zijn en te proberen of ik m'n taiwaneese geld in deze wereldstad kon wisselen; eerste bank verwees naar het hoofdkantoor van de tweede bank. Een filiaal van die bank deed dat ook, maar toen ik aankwam bij het hoofdkantoor bleek dat ze wel het geld herkenden, maar niet konden wisselen of me uitleggen waarom dat het geval was... Naar het eerste busstation voor een bus naar Fukuoka gegaan, alleen moest ik eerst langs een postkantoor om wat geld te tappen. Daarvan terug was de eerste bus vertrokken, en de tweede vol. Via het treinstation naar een ander busstation gegaan en daar wel een tijdige bus naar het noorden gescoord.
De zuidelijke helft en de noordelijke rand van Kyushu bestaat uit bergen en een redelijk uitzicht vanuit de middelste rij in de bus. Het tussenliggende gedeelte is vlakker. In Fukuoka bleek de bus eerst bij het busstation te stoppen voordat deze bij het treinstation eindigt; daar een poging ondernomen om een bus naar Shimonoseki te halen. Dat lukte, maar of die op tijd zou zijn voor de ferry naar Busan was een goede vraag.
Aangekomen op het eindpunt, alweer een treinstation, me naar de haven gespoed... Er waren geen tweede klasse (tatami area) bedden meer, maar wel een bed in eerste klasse tegen uiteraard een hoger tarief. Dat genomen, en ze accepteerde NT$100 om de ontbrekende ¥110 op te vangen. Het bleek overigens niet eens de meest luxueze accomodatie; die kregen diner geserveerd... De tatami area bleek gevuld met koreaanse studenten of scholieren; het moet nog lang onrustig zijn gebleven.
De volgende morgen land je ergens rond 6, ondanks de lage snelheid; 12 i.p.v. 20 knopen. De douane etc. openen pas om 8:30, maar je wordt keurig herhaaldelijk gewekt met mededelingen... Zo langzamerhand zijn zelfs de ambtenaren die je een land binnen laten onder de indruk van mijn reislust; zo kom je nog eens ergens... Daarna bij de bank in de terminal geprobeerd; ze moest even navragen, maar ik ben van mijn taiwanees geld af.
Gebruikelijke routine; hostel, internet en de omgeving. In dit geval een tempel. Indrukwekkend geval, incluis hal van de koningen van de hellen... Alleen hadden ze een festival waarvan nog wat achter gebleven was. Lunch was met plaatjes en kimchee als side-dish denk ik; en ze zijn misschien erger dan de brazilianen t.a.v. hun vlees. Ze doen ook rare dingen met omelet en/of pannekoek; gras-achtige groenten en inktvis...
Na m'n japanse kamergenoot de details uitgelegd te hebben van het goed engels spreken, afgereisd naar de busterminal en Gyeongju; afgezien van de groter dan verwachte afstanden in Busan en de onuitspreekbaarheid van lokale plaatsnamen, een redelijk luxueuze bedoeling...
Dan kom je aan, vindt een plek en gaat de stad in. De plek bevat grafheuvels en andere restanten, al dan niet hersteld. De binnenste verzameling doe je in een dag, voor de rest heb meer vervoer nodig. 's Avonds was er een concert met koreaanse muziek, zang en dans. Bood wel een aardige aanblik tussen het gedeelte van het paleis aan de vijver. Daarna bleek dat ze een nederlander bij me op de kamer hadden geschoven...
Van Gyeongju naar Daegu. Dat bleek minder spannend dan gedacht, dus door naar Andong, de eerste plaats die ik niet alleen kan uitspreken, maar in de chinese vorm ook kan schrijven. De bussen zijn allemaal 3 rijen, 2+1 combinatie. Het motel waar ik nu zit heeft een rond bed; nu zien of het groot genoeg is. De computer op de kamer maakt het bijwerken van de blog ook handig... Avondeten bestond deze keer uit een soort 'stir-fry' met rijst, aan tafel klaar gemaakt met de bakplaat die in elke tafel zit.
Het ronde bed was dus net te klein; de deken was rechthoekig en wel groot genoeg. De slang van de douche was dus ook net te kort; als deze in de houder werd geplaatst nam de toch al niet indrukwekkende straal af tot druppels...
De volgende morgen vroeg genoeg opgestaan voor de tweede of derde bus naar Hahou te nemen. Daar door het authentieke dorp gelopen; wel verschillende stijlen qua bouw, maar niet echt structureel afwijkend. Bij terugkomst in Andong eerst gelunched met koude groene noedels die aan tafel even werden geknipt, en gekoeld met een ijsblok.
Daarna een bus naar Taebaek en van daaruit een bus naar Samcheok. Na veel navragen wel het hostel gevonden, maar dat was ondertussen gesloten. Enige vriendelijke koreanen wisten me toen een ander hostel tegen hetzelfde tarief in te helpen.
Gebruikelijke routine; van hostel naar het busstation. Daar bleek dat m'n eerste keuze niet mogelijk was van dit station, maar via een bepaalde route wel vanaf het andere. Via dat station en een stad aan de kust genaamd Gangneung, dat monder spannend was dan gedacht, door gegaan naar Sokcho. Tot mijn verbazing ligt dat noord van 38°. De garnaalburger 's middags smaakte als kip, terwijl de inktvisburger 's avonds zowaar naar inktvis smaakte.
De bergen landinwaards zijn mogelijk nog imposanter dan die langs de kust. Het weer is minder; regende het eerst alleen 's avonds of 's nachts, nu kwam het voor de lunch al naar beneden... Gelukkig was Chuncheon droog, alleen wel bewolkt. Lunch was minder, ze zijn ook bezig met zand, maar het lijkt meer op een dam naar een van de eilanden. De bootjes lijken min of meer op zwanen (of wat daar voor moet door gaan)... De restaurant scene, voor zoverre ik die kon zien, was niet bepaaldelijk dik gezaaid.
Opstaan, pakken en wandelen... En bij het busstation is een ticket naar Dong-Seoul snel geregeld, evenals de bus naar die bestemming; ze gaan vaak en vlug... Seoul lijkt meer op een vlakte te liggen, en is vrij uitgestrekt. Het vinden van de hostel lukt ook nog, en ik kan mij wijden aan het legen van mijn mailbox, het tappen van W en het bijwerken van mijn blog.
Later op zoek gegaan naar een beroemde klok en voedsel; de klok zou met name 's avonds mooi verlicht zijn. Het voedsel bestond deze keer uit rijstepap met toevoegingen en een goede deal op een aantal deegwaren...
Rond gewandeld, met name over een berg met shamanistische tempels etc. Ook hier is wat ooit buiten de stad viel reeds lang opgenomen binnen de stadsgrenzen. Ze hebben ook een riviertje getemd; het resultaat zou beter zijn met hier en daar een zitbankje. Het weer is voornamelijk aangenaam en de strepen op mijn voeten zijn ook weer duidelijk gedefiniëerd.
Laatste volle dag; nog wat rond gewandeld in de stad en op een van de bergen binnen de stadsgrenzen... Tempel hier, paleis/villa daar, en de dag vliegt voorbij. Daarna voornamelijk gesnackt als avondeten. De reden waarom ze moeilijk deden toen ik in Seoul aankwam werd ook duidelijk; een groep uit Hong Kong die aan orienteering deed; de regionale kampioenschappen zijn binnenkort in Korea, en ze breiden zich alvast voor, en doen dat massaal in deze hostel. Kan in ieder geval mensen verbijsteren met mijn cantonees.
Het ontbijt de volgende morgen was interessant; een groep mensen uit Hong Kong kan ook als sprinkhanen functioneren. Daarna middels de metro en de locale airport express naar Inchon afgereisd. Dit is een behoorlijk eind (of lijkt zo omdat je lang onderweg bent). De luchthaven ligt op een eiland, en daar aangekomen bleek dat alle raamplekken al vergeven waren, en niemand daar meer wat aan kon doen.
Ook Lufthansa schermt met mooie electronica; het zou nog leuker zijn als die aanwezig was. Verder begin ik echt teveel af te weten van Windows. Dan kom je aan in München, en blijkt dat de eerdere vlucht naar Amsterdam veel vertraging heeft, maar de self-service counters van Lufthansa beter voorzien zijn dan de lounge van ABN in Amsterdam.
Het 'rare' type vliegtuig (CANADAIR REGIONAL JET 900) bleek een DC-9 cloon te zijn, en niet de ruimste uitvoering daarvan. Het brengt je naar een meer dan somber en koud Nederland. Qua verdwaalde vreemdelingen viel het mee deze keer; kwam thuis zonder vragen over treinen en plaatsen in Nederland.
Copyright © 2008 — 2009, 2015 H.J. Kooy