Nog een keer naar Azië.
22-12-2006 20:10-22:00 AMS-VIE
22-12-2006 23:30-15:45 VIE-BKK
26-01-2007 23:35-05:20 BKK-VIE
27-01-2007 07:20-09:25 VIE-AMS
Je boekt, en een paar uur later wordt je gebeld; wachtlijst...
De nieuwe vluchten:
23/12 14:25 AMS-BKK 24/12 07:10
26/01 02:30 BKK-AMS 26/01 09:00
Ondertussen het gebruikelijke feest/routine/...; vanaf werk, via ouders naar de luchthaven. China Airlines doet dus niet aan frequent flyer miles (of alleen op hun eigen kaart). De lounge van de bank houdt helaas ook niet over; alleen thee etc., en zelfs geen koekjes. Dat weten we dan ook voor de volgende keer. Gelukkig is het internet wel min of meer toegangkelijk.
Tevens waren de mensen van de FT ook niet op hun plek; Schiphol is niet verbetert. Ik weet niet uit wanneer de B747/400 stamt, maar de inrichting doet oud aan (alleen gedeelde beeldschermen etc.). Gecombineerd met de ietswat krappe afmetingen van stoelen en een tweetal niet voetballende hooligans, voelt etenstijd aan als een rugby scrum.
Je komt aan op een verse luchthaven, en de bagageband is niet de snelste. Het vervoer is ook niet optimaal, maar ondanks alles zit ik wel in een hotel aan de Thais-Cambodiaanse grens. Een combinatie van gratis shuttle, stadsbus, metro en trein. Morgen maar eens het een en ander proberen, zoals internet toegang, visum en transport naar Siem Reap.
De grens is iets verder dan ik dacht, maar een moterfiets doet wonderen. De grens zelf heeft enigzinds last van corruptie; iedereen wil je best aan een visum helpen, voor een prijs. Standvastig een krant lezen helpt prompt tegen die pogingen; 100 a 200 baht, en je hebt je visum direct (tenzij er toch verder niemand wacht). De transport situatie in Poipet daarentege... zelfs de locale politie doet mee. Gewoon doorlopen was de oplossing. Een paar kilometer verderop een share cab naar de volgende stad, en vanaf daar een naar Siem Reap geregeld. De weg daarheen is erger dan de snelweg Nicaragua in; en daar was het nog vanwege onderhoud. Morgen Angkor Wat en aanpalende tempels bekijken.
Je scoort eerst een ontbijt, en daarna ga je aan de wandel. Alleen is Angkor Wat iets verder dan verwacht; volgende keer in een fiets investeren. Mijn idee bij dit complex was 'Pram Banan' meet 'Palenque / Tikal / ...'. Na enig stevig doorwandelen, heb je aan het eind van de middag veel ruines, britten die vinden dat je goed engels spreekt, iemand uit HK die hetzelfde gokt en een berg t-shirts en erger gezien. Alleen niet de 'Ta Phrem' gezien; die laten ze aan de natuur over, en dient ook als filmset. Wel een paar wierrook stokjes in mijn handen geduwd gekregen, en min of meer de juiste gebaren gemaakt. Terug met een tuk-tuk.
Enige probleem is nu een gastro-virus; details zijn niet leuk, en ik weet niet wat/wie ik moet verdenken. Tijd voor een rustdag.
Verslag bijgewerkt en een busreis naar Battambang regegeld.
Terug over de 'boulevard of broken backs'. Het stuk van Siem Reap naar Sisophon blijft slecht, maar er is een project om het te verbeteren; alleen wanneer... Het traject van Sisophon naar Battambang is wel ok. In Battambang maar een hostel in gedoken, en daar de rest van de dag siesta gehouden.
Eerst rustig de stad bekeken; deze is kalmer dan Siem Reap, maar niet veel. Na een ontbijt de bus naar Phnom Phen genomen. Daar kom je dan aan in de hekseketel die hoofdstad heet. Daar eerst op zoek naar een hostel (waarbij het ontbreken van ramen niet noodzakelijkerwijs erg is, gezien het lawaai) en daarna een supermarkt. De economie van dit land doet mij denken aan die van Libanon; locale munteenheid die een fractie waard is van de dollar, en iedereen gebruikt beiden. Voor bedragen van minder dan een dollar krijg je riel terug etc. Enige afwijking, ze accepteren ook baht in een vaste verhouding (ten westen van Battambang en in Siem Reap). Morgen eerst naar een boot de Mekong op kijken...
Na enig rondwandelen en kijken maar een bus naar Sihanouk Ville gepakt; deze zijn populairder dan gedacht, en buiten de verbinding met Battambang de enige die vaker dan eens per dag gaat. National Highway 4 is nu ook niet het voorbeeld van snelweg dat ik hoog wil houden, zeker niet met 230 km in pm. 4 uur. Gezien het studie materiaal van een medereiziger, hoeven we ons ook niet op Cambodja te rekenen voor fenomenaal hoge gemiddeldes bij een TOEFL; nogal formalistisch en of het universitair was?
De volgende morgen vol goede moed, alleen zonder stropdas of pak, naar het Vietnamese consulaat; helaas is dat op zondag gesloten. Daarom verder gewandeld langs de stranden deze plaats rijk is; oogst, behalve meer 'moto' roependen, een 4de jaars student (in engelse literatuur) die nog steeds onzeker is over zijn talen, en de bevestiging dat mijn accent erg licht is. Dit gebied is wel in ontwikkeling, en voor mij is het wachten op een Club Med oid. Alleen komen de pakken sap uit Thailand en Maleisie; ik denk dat er nog wat te ontwikkelen is.
De laatste keer was de verbinding wel erg traag; lokaal roept het 230 kb, maar... De rest van de dag in rust doorgebracht; hier en daar wat knallen maar geen siervuurwerk.
Helaas was het consulaat ook vandaag dicht; morgen weer een dag. En ik mag weer op zoek naar vervangers van de 'sandalen'; de enige die echt versleten zijn kwamen uit Indonesie... de rest hield het allemaal korter uit, en brak. Daarna maar eens naar Serenity beach gelopen, en m'n voeten in het zeewater gestoken; heb dat niet gedaan sinds noord Honduras...
Volgende bezoek aan het vietnamese consulaat; deze keer wel raak, en nu ben ik dus in het bezit van een geldig visum voor het volgende land. Gelukkig ook nog een ticket naar Phnom Penh weten te scoren. Alleen moeten ze toch wat doen aan die verbinding; het kostte 4 uur en 30 minuten om van terminal naar terminal te komen. In P.P. het gebruikelijke circus met tuk-tuks & motos; om daarna een hostel in te komen.
De volgende dag even mijn email weten bij te werken; een aantal zaken doen het zoals ze het niet zouden moeten doen, maar voor de rest hobbelt alles voort. Gelukkig voor de mensheid doet de blogging site het niet; geen bijgewerkt verhaal dus. Wel, 10 minuten voor vertrek een ticket naar Saigon weten te vinden, en vlak voor de grens nog wat lychees... zo kom je er wel. In Saigon, als ik ten minste in het juiste district van HCMC zit.
Eerst in de stad rondgewandeld; daarna eerst met de stadsbus naar de busterminal en vanaf daar naar Da Lat... Vervolgens zit je zo'n 6 uur en 308 km in een minibus de bergen in; het is duidelijk ook niet tropisch meer. De volgende keer alleen niet in de taxi stappen; het tarief was niet onredelijk, en het hotel niet het duurste of het slechtste, maar ik denk dat ik beter had kunnen kiezen. Diner was een brouwsel dat niet misstaan zou hebben in een Harry Potter film of op de chinese ontbijttafel. De (spiritus)vlammen verhoogden de ambiance alleen maar. Verder hebben ze hier een starwars revival oid; de lokale (voor SEA) kabelproducent is daar hard mee bezig op z'n filmkanaal.
Je wandelt door wat de vietnamezen als een van de meest romantische plekken beschouwen; ik geloof niet dat ik het wil begrijpen. Tijd voor een zonniger en warmere bestemming. Slaagde erin om een minibus naar Nha Trang te krijgen. Daar aangekomen was in ieder geval de temperatuur beter; gezien de golven is er een storm in de buurt. De plek is ook iets toerist/reiziger-vriendelijk; er is zelfs een plek voor russen... en zelfs turkse cuisine voor de fans.
Tussen de regenbuien door de pagoda met de witte buddha gezien; gebouwd voor de vrede, alleen wat jaren te vroeg gezien de geschiedenis. De rest van de dag door gebracht in een storm- en regen-achtige kustplaats; ik ken een grootouder die hier van hield. Het internet werkte dusdanig goed, in het gedeelte van de stad dat stroom had, dat XS4All me 2 mailtjes liet verwerken in een uur, en de blogger software helemaal niet reageerde. De nachtbus was een 'verbetering'; deze was net te klein voor comfortabel zitten, laat staan slapen... Tegelijkertijd begin ik last te krijgen van m'n neus; ook daar kan het uit lopen.
Dan kom je aan in een druilerig Hoi An... het weer is niet verbeterd, en naar een paar fotos doorgetrokken naar Danang. Standaard routine met hotels, regen, etc. Morgen per trein naar Hue, en vanaf daar door naar Hanoi.
Eerst het ontbijt, dat inbegrepen was, genoten; gebakken eieren lukken in elke cultuur. Daarna op het station een kaartje voor de eerste trein naar Hue gekocht, en op de trein gewacht. Hard seat is wat heel erg vroeger bekend stond als derde klas; houten bankjes incluis. Ik krijg het niet geheel warme gevoel dat de storm aan houdt, met de regen. Het enkele spoor impliceert verder dat je soms op de tegenligger mag wachten. Voor Hue serveerden ze ook nog lunch; rijst, een of ander (miniem) stuk koe met groente. Dat opgegeten, en in Hue de standaard 'duck & run' uitgevoerd. Het climaat is beroerd & het internet belabberd, ik ben zeker op vakantie.
Zowel email (gedeeltelijk) als blog weten bij te werken; de latency naar XS4All en die naar blogger is dodelijk lang:-( Nu nog een einde aan de regen.
Weer een dag, weer een routine; bus naar Hanoi weten te boeken. Benieuwd wat het bedrag me biedt. De citadel bezocht; gedeeltes zijn ondertussen tot stof vergaan, maar het moet een redelijk spektakel geweest zijn in de krap 150 jaar dat het in gebruik was. Het weer is ronduit slecht; koud en nat, het combo van reuma en andere typische nederlandse misere. Vervolgens wel ergens droog weten te blijven, maar het was er niet echt warm. De bus was in ieder geval ruim genoeg.
In Hanoi aangekomen, en in een hotel met ontbijt en internet ingecheckt. Daarna de stad in gewandeld met shorts en een camera; ook Lenin staat hier nog. De oude universiteit was misschien niet zo groot, maar indrukwekkend genoeg; er worden tegenwordig te weinig tabletten opgericht voor gepromoveerden... m'n OUSA kaart werkte er wel. Ook het meer van de lokale excaliber legende bezichtigd.
Mezelf naar het busstation voor Ha Long geregeld, en vanaf daar met een minibus vertrokken. Dit is een tocht van een paar uur, waarbij de conducteur het beladingsrecord van een 747 probeerde te verbeteren zonder daadwerkelijk over een 747 te beschikken. In Ha Long dus prompt in het meer industriele gedeelte achter gelaten... De lokale supermarkt is in ieder geval vergeven van de chinezen en bijbehorende prijzen (in RMB).
De volgende morgen bleek het slecht gesteld met de administratie van het hotel, de vervoersmogelijkheden naar eilanden en het zicht over de baai. Terug naar Hanoi voor de richting Laos. Dit gaat interessant worden; aankomst bij de grens is zondag, en ik moet m'n visum daar scoren.
Ontbijt, een laatste check van de email en naar Kim Ma busstation gelopen; geen bussen naar buiten de stad. Dong Ha, volgens insiders, maar het was wel 13 km of zo. Een poging met het openbaar vervoer was goedkoper en succesvol. De bus naar Hoa Binh was ok, alleen zou het 2 uur oid duren voor een bus naar Mai Chau; gewacht en ook daar kwam een (dure) oplossing. De weg naar Mai Chau, en de bergstammen, ging redelijk stijl omhoog, en pas voor de laatste kilometers weer even stijl omlaag. Vanaf daar is het vervolgens door de rijstvelden in naar een dorp op palen voor de nacht. De bergen bevatten ook geiten, en het rond een daarvan lopen was best interessant; rijstvelden, dijkjes en koeien die als een hond meegaan aan een touw. Na een behoorlijke maaltijd, waarbij mijn appeteit toch weer redelijk op peil bleek, bij de buren een voorstelling van de lokale volksdansen en liederen mogen aanschouwen; bepaalde zaken zoals 'boy meets girl' en de oogst/vangst zijn overal aanwezig, evenals de mogelijkheid om alcohol te produceren.
Omdat de weg naar de grens wel erg experimenteel lijkt en zelfs visa voor de plek zelf zou kunnen eisen, maar een alternatief gekozen; via Vinh. Enig nadeel, afgezien van de maaltijdstop waarbij de beide conducteurs achterbleven, is dat je op een nogal onchristelijk tijdstip op zoek mag naar een hotel.
Je hobbelt weer terug naar het busstation; schijnbaar gaan de normale bussen op onbeschaafde tijden, en zwerven de oplichters daarna rond. Wel een recu, maar geen geldig vervoer. Zo'n 70 km van de grens met Laos ging de bus rechtsaf, en moest ik rechtdoor. Ze accepteerden het recu niet als betaalbewijs, maar ik heb gewoon bot alle suggesties tot het betalen genegeerd. Tevens was het vervoer naar de grens dus ook niet geregeld; begonnen met lopen toen de onderhandelingen niet vorderden; afgezien van een kansarme familie die me wat te drinken aanbood, was er ook een bus die me nog eens 40 km mee nam, en vergat om geld te vragen. Het hotel waar ik terecht kwam had ook nog een redelijke prijs. Morgen de volgende bus naar de grens; het verlaten van dit land is moeilijker dan gedacht. Het lijkt de combinatie van neus en keel wel die ik nu mee sleep.
Vol goede moed begin je met het verzamelen van je paspoort en de relevante informatie; het een wordt gelukkig terug gevonden in een file folder die 'gelukkig' ook nog gevonden werd, het ander leidt bij tot de reactie 'lopen dan maar'. Bij zo ongeveer de eerste bocht na enig onderhandelen een rit achter op een moter geregeld voor de overige 22 km. Bij de grens na wat transacties al mijn resterende dong weten om te zetten in kip. Daarmee de vietnamese kant van het gebouw binnen gelopen. Die wilden wel eerst zeker weten dat ik zonder visa Laos binnen zou komen. Na een positief antwoord en een inspectie van mijn bagage, kon ik naar het volgende land. Daar bleek het iets meer werk; na een aantal minuten kreeg ik mijn paspoort terug, alsmede een formulier om in te vullen. Na nog enig wachten kon ik mee naar customs om daar de fee te betalen. Niet direct zicht op een bus, dus hobbel je voort, tot een lift naar de dichtsbijzijnde plaats met bussen. Aldaar bleek dat die wel erg veel te vragen, dus maar gaan lopen. Na een paar kilometer haalde de bus me in, en bleek het tarief min of meer net voldoende te zijn gedaald; ingestapt en afgevoerd naar Phonsavan. Aldaar de 'tweebanks auto' afgescheept met wat ik nog in mijn portemonee had zitten, en daarna een hotel en een toer geregeld. Maar eens bij de lokale indier gegeten.
Afgevoerd naar de eerste site; deze bevatte meeste potten, alsmede de grootste. De site is alleen een beetje te groot, en het doelwit geweest van een bombardement door de amerikanen; basis naast monument, monument door lokale verzet gebruikt om basis aan te vallen, ... Daarna via een lokale stookster van niet geheel legale 'wiskey' naar site 2 vervoerd. Deze is volgens mij de beste; ligt op een heuvel met bomen. Een russische tank (ontdaan van bijna alles) en een lunch van pho later was site 3 aan de beurt. Later hoorde ik dat er nog een aantal sites zijn, maar dat die nog niet door de MAG gecleared zijn, en de archeologen willen vast ook nog even... Deze keer de lokale chinees; nb, JUP met chinese tekens voor 7 en 'omhoog' is 7-up.
De rekening bij het uitchecken viel mee. De afstand naar het busstation niet, evenals de prijs voor de VIP bus naar Luang Prabang. De qualiteit van het geleverde was er ook niet naar, en ik verdenk de (lucht)remmen op het voertuig van een toekomstig fataal ongeluk. Bij aankomst op de uiteindelijke locatie werden we 'gelukkig' overvallen door de gebruikelijke horde van wederverkopers andere raddraaiers; zelfs de tuk-tuk was opeens erg duur. De standaard oplossing van dan maar even doorlopen werkte wel, en na enige tijd vonden we nog een goedkope (voor Luang Prabang) plek. Tevens email en blog weten te regelen, en daarna een maaltijd.
Op jacht naar een ticket voor een boot naar de grotten van Pak Ou; deze liggen 25 km ten noorden, en hebben een reputatie. Gelukt, en daarna eerst met de boot langs een dorp dat papier en andere handwerken maakt. Daarna langs een dorp dat Lao Lao maakt, en daar gelukkig niet dronken geworden. De grotten bereikt en deze bezichtigd. De terugweg was wat monotoom, maar de Mekong afdrijven in iets dat geen speedboat is, valt best mee. De middag doorgebracht met het bekijken van de stad zelve; er zijn wat tempeltjes buiten de nachtmarkt van de Hmong.
Ik wist dat de publieke bus en een paar duurdere bussen 's ochtends redelijk vroeg gingen. Mijn vertrek naar het busstation daarop afgestemd; alleen net iets te strak. De publieke bus was net vertrokken, de expresbus zou dat weldra doen; die dan maar genomen. Ik hoorde later, en kon dat nog enige tijd later bevestigen, dat de VIP bus nog duurder was, maar minder bood. Je komt in ieder geval pas na zonsondergang in Vientiane, en kan dan beginnen aan de zoektocht naar onderdak en voedsel; het een is OK, het ander te vinden aan de oevers van de rivier.
Dit had ik woensdag geschreven (en gepubliceerd) maar ergens tussen een miscommunicatie bij Blogger en een netwerk storing in Pakse...
Internet geregeld en wat rondgewandeld; de wat voorbij Paxutet was iets te ver voor mijn huidige conditie; maar ik ben weer eens bij een monument gekomen dat de 'vertikale startbaan' heet; de LP en de text op het betonnen gevaarte zijn niet geheel in overeenstemming, maar... Daarna de VIP bus naar Pakse genomen.
Aangekomen in Pakse, en een poging ondernomen om naar Si Phan Don te komen,en met name op een van de eilanden (in de Mekong). Kwam zover als de oever voordat ik het gevoel kreeg dat de veerman wel erg duur betaald werd. Zelfs schreeuwen door een koreaanse met enige kennis van lao mocht niet baten. Een luxe busje terug naar Pakse weten te scoren; vanaf daar kun je dan eenvoudig naar Thailand.
Rustig door Pakse heen gebanjerd; er is zelfs een lokale chinese groep. Avondeten bestond uit een DHZ pakket, maar was ondanks dat best te eten.
Afgereisd, via een internet shop waar na 15 minuten de verbinding weg viel, de ochtend markt met de bussen naar de grens. Daar de gebruikelijke festiviteiten bij het overgaan van een grens weer eens mee gemaakt; een duitstalige was verteld dat het wel 1000 baht zou kosten om terug te komen uit Laos. Sawthong van de grens naar de middle of nowhere, en vanaf daar naar het station van Ubon Ratchathani, alwaar de trein naar Bangkok gaat. Nu nog zien op welk tijdstip deze arriveert en vertrekt.
De aankomsttijd was dus na 8 uur 's avonds en het vertrek meer dan een uur te laat. Avondeten in de trein gekocht; viel best mee. De volgende morgen tot mijn stomme verbijstering moeten constateren dat al het schudwerk gedurende de nacht wel er toe leidde dat we maar zo'n 5 minuten te laat waren... De stad ingewandeld met het idee om langzaam naar de luchthaven te komen. Daarbij ook in een park gelunched en om een uur of 4 een busterminal tegen gekomen; deze had een 'rechtstreekse' verbinding met de nieuwe luchthaven die er slechts twee uur over deed. Avondeten bij de 7-eleven gehaald, en nu afwachten of China Airlines me nog kent...
De balie ging eerder open dan gepland; de rij vormde zich nog veel eerder. Ik kreeg zelfs de plek die me in december was voorgespiegeld. Rustige vlucht met de gebruikelijke niet echt goede films. De aankomst op Schiphol werd gekenmerkt door de slechtste landing die ik in jaren heb meegemaakt; de wind werd wat miskent. Nog steeds geen Financial Times weten te scoren, en m'n bagage kwam er zo ongeveer als laatste uit (en wekte prompt de aandacht van de douane). Verder ben ik niet positief onder de indruk van de prijs, of de geboden dienstregeling van de NS.
Copyright © 2007 — 2010, 2015 H.J. Kooy