Even een vlekje uitbreiden... 
Even een vlekje uitbreiden... De lounge in AMS begint beter te worden; ze willen welliswaar je bankpas zien, maar hebben iets meer te lezen dan de telegraaf en serveren een koekje bij de thee. De amerikanen zijn ondertussen wel gek geworden; veiligheid is geen circus, behalve op IAD, en ze verwachten niet dat Barack de komende 4 jaar overleeft... De vlucht blonk uit door middelmatigheid; ik geloof niet dat UA van haar passagiers houdt.
 |
Vervolgens kom je in Buenos Aires aan; 't is officieel, ik reis te veel, want bij iedere grens is men ten minste verbaasd over de inhoud van m'n paspoort. Na een gevecht met zo ongeveer alle werkende ATMs op de luchthaven toch geld weten te extraheren, en daarna een bus naar de stad gevonden. Daar in een hostel ingecheckt. Tevens lijkt het alsof men hier zomertijd kent. Na een kleine siesta wat rond gewandeld. Dinner in een fastfood zaak genoten; het voetbal op TV was minder te genieten... Boca tegen Racing, en de zaak zat vol met idioten.
Maar weer eens ontbeten met koffie... Vervolgens weer eens de stad in; nu ook bij het treinstation en de haven gekomen; de een is duidelijk over de heuvel, de andere bood wat ongelukkige tijden... Het is niet zozeer een regio met regenseizoenen, maar nat is het wel; zo te zien niet voortdurend, de bevolking heeft wel enige paraplus maar gaat niet gekleed alsof de zondvloed nadert... Voorlopig voldoende rond gebanjerd om morgen naar Colonia in Uruguay te verkassen.
 |
Onrustige nacht gevolgd door een snelle aftocht naar de ferry terminal. Een ticket en een stempel later zat ik op de langzame boot naar Colonia in Uruguay. Of en hoe je Uruguay ingestempeld wordt is mij even een raadsel; ik was zo snel de terminal uit dat het meer op Kagoshima leek dan iets internationaals. Daarna Colonia bekeken; klein en oud... en een bus genomen naar Montevideo. Aldaar in een jeugdherberg getrokken; die beginnen ook hier duur te worden. Het weer is wat minder; links en rechts een druppel, maar de wind is erger... Diner bestond uit een lap gepanneerd vlees, bijna zo groot als het bord.
 |  |  |
Je checkt je email even voor het ontbijt; m'n ouders te goed opgevoed, ze verwachten nu zaken op de blog voordat ik zelfs maar de kans heb gehad om de avonturen te beleven... Ontbijt was goed, en de stad redelijk vervallen. Na een wandeling daar doorheen afgereisd naar Punto del Este; 't weer en mijn spaans gaan erop vooruit. De golven ook; ik ken ten minste een grootouder die van het uitzicht zou hebben genoten. Alleen is de vraag hoe ik hier vandaan de binnenlanden in kom; de route lijkt alleen langs de kust Brazilië in... Verder zou de stad zo ongeveer leven van vis, maar ik krijg meer de indruk dat ze van touristen leven; de pizza was overigens best te genieten. Daarna met de gebruikelijke verzameling jeugdherberggasten nog lang door gepraat.
De volgende ochtend bleek dat ze morgen t/m zondag iets a-la een F1 training/demonstratie hebben; tijd om te vertrekken. In Montevideo werd duidelijk dat de nachtbus naar Salto, incluis baden en de grens misschien wel het handigste is. Betekent wel dat er enige financiele handelingen verricht moeten worden en het updaten van de blog pas in Iguazú plaats vindt. Ik heb de langzaamste gekozen zodat ik zolang mogelijk nachtrust kan genieten...
De langzaamste bus slaagde erin om zo'n 40 minuten te vroeg te arriveren. Meteen de volgende bus Argentinië in weten te boeken; daar mag ik dan ook wisselen. Ze hebben hier één serieuze hobby; het aan maté potten lurken, iets dat gezien de prijzen van de potten en metalen rietjes alleen maar zo betiteld kan worden. De grens was redelijk simpel, ondanks het ontbreken van een stempel Uruguay in. Het wisselen lukte ook goed. De volgende bus wat minder; kleine vertraging, en dan kom je er achter hoe groot dit land is of hoe langzaam de bussen. 1.5 engels-talige en één spaans-talige film gezien. De weg was verder gedeeltelijk opgebroken; de vertraging bleef totaan Posadas. Daar een bus naar Iguazú en een burger gevonden...
 |  |  |  |
Je wordt op een van de onmogelijkste tijdstippen gedumpt in Iguazú 2:30 in de morgen terwijl alles en iedereen dicht is. De nachtwaker van de busterminal laat je niet slapen op de verder lege bankjes. De volgende morgen wel naar een goedkoop hostel geleid, en vanaf daar na het ontbijt naar de argentijnse zijde van de watervallen gegaan. Aan deze kant kom je dichter bij het water... De hoeveelheid zon was ook voldoende.
Blog maar eens bijgewerkt en m'n email een beetje opgeschoond. Daarna gaan eten bij een tent met een aanbieding; ik weet niet of ik alles gehad heb, maar ik zat wel vol na het nuttigen van alles behalve de bloedworst; parrilla is best te genieten. De hostel leek eerst leeg te lopen, maar zit toch redelijk vol.
Na het ontbijt besloten om het voornamelijk rustig aan te doen. De rivieren vormen hier de grenzen tussen Argentinië, Brazilië en Paraguay. Er is zelfs een bootje naar Paraguay en een plek per land met een min of meer symbolisch object; verder is het niet zo warm als gisteren, maar dit heeft weinig invloed op de hoeveelheid siesta. Alhoewel; gisteren was de temperatuur 32o en vandaag, afhankelijk van de meter 26o, hetzij zelfs 43o. Daarna een hamburger gescoord; alleen geloof ik dat ze de koe nog moesten vangen. Nog wat meer spaans langs zien komen; spanjaarden en buitenlanders die spaans willen leren...
Gebruikelijke routine van ontbijt en vertrek. De bus naar Paraguay viel mee qua prijs, maar niet qua service; iedereen is wel Argentinië uitgestempeld, maar ik denk dat er een aantal, waaronder ik, niet Paraguay zijn ingestempeld. Vervolgens weer eens zo'n ATM met toegevoegde bedragen gevonden; ja, je hebt een keuze, net zoveel als bij zo'n service nummer; '...dit gesprek kost X eurocent per minuut en de kosten...'. Daarna een bus naar Encarnacion weten te halen; alleen vraag ik me af wat de waarde is van informatie, als die informatie verouderd is. Inflatie lijkt ook hier niet vriendelijk te zijn. Verder was het vinden van wisselkoersen een klein wonder. De ene helft van de stad zou ter eniger tijd moeten gaan onderlopen (i.v.m. een stuwmeer), en de hele stad lijkt siesta houden tot een kunst verheven te hebben... Avondeten bestond uit een sandwich; ik ben niet onder de indruk van de culinaire gaves hier. Het was ooit vlees, warm en in ieder geval nog steeds dood.
 |  |
's Ochtends de bus naar (santa) Trinidad (de Parana) genomen. Daar bevinden zich ruïnes van een jezuitennederzetting. Redelijke collectie stenen, nadat de buschauffeur me eerst meenam naar het eindpunt; en ik had nog wel gevraagd... Er staat dus wel iets, maar veel is, ondanks de steenbouw, niet echt compleet. Tevens was er voor de kerk enig onderscheid t.a.v. wie waarheen mocht. Vandaag minder heet dan gisteren, maar de wind maakte het minder aangenaam. Na verder enige tijd te hebben rondgehangen in de stad, maar een bus voor 23:30 naar Asuncion geboekt. Van wat ik hier op TV zie, krijg ik de indruk dat men van C- of D-lijst werk houdt; noch de acteurs, noch de rest lijken veel om handen te hebben; gooien en smijten lijkt voldoende.
't Was een redelijk volle bus die volgens mij langs een lange route zou gaan. Bij aankomst in Asuncion bleken de enkele druppels uitgegroeid te zijn tot een regenbui. De regenbui hield gelukkig niet aan, en de miserabele aanblik van de hemel boven Asuncion was voldoende om mij de bus naar Resistancia in te jagen met wat maïsbrood. Het vergrijp Paraguay in te reizen zonder stempel blijkt zo'n 361.000 en nog wat lokale munten te kosten; dat werd in eerste instantie vertaalt met $280 (argentijnse peso) maar de man nam genoegen met $250. In Resistencia een ATM moeten bezoeken, en daarna een ticket naar Salta weten te scoren; zo kom je nog eens naast iets aantrekkelijks te zitten, om haar helaas nog voor de nacht te zien verdwijnen. De eerste film was spaans ondertitelde engelse film met enig gesproken mandarijn; altijd grappig om beide te begrijpen.
 |
En dan kom je voor 7:00 aan. De temperatuur viel mee voor de bergen... Een jeugdherberg gezocht voor de ondertussen nodige douche. Een bed dat echt vlak is i.p.v. de stoelen in een bus en niet beweegt is wel comfortabel. Dus maar even ingecheckt. Na dat en gebruik gemaakt te hebben van de faciliteiten de stad door en de berg op en af gelopen te hebben is het tijd voor enige siesta. Internet weer eens proberen bij te werken; met een half uur lukt dat dus niet helemaal. De blog is bij, maar de email is hopeloos. Daarna de supermarkt gevonden; het is ook hier begonnen met regenen... Morgen maar naar Jujuy oid. Verder 1/4 kip met friet (en ketsup en iets groens) gehaald voor diner, en daarna wel mijn email weten bij te werken...
Je bestudeert de boeken, en besluit zaterdag maar naar San Salvador de Jujuy te verkassen. Tijd voor veel slenteren etc. De email blijft binnen de perken... De meeste vormen van voedsel hier bestaan uit vlees met, naar behoefte, brood, ei, tomaat en friet. Mijn opinie over vegetarianisme in dit land is dat het de mensen zijn die de groente ook opeten.
 |
Ontbijten, email checken, uitchecken en de bus nemen naar de volgende plek; je zou haast denken dat ik het vaker gedaan heb... Enige grap is dat Salta nog tot het europeaans aandoende gedeelte van Argentinië behoort, en San Salvador de Jujuy tot het meer lokale zuid-amerikaanse gedeelte, met alle gevolgen voor o.a. de straathandel etc. van dien. Er zijn een paar mooie gebouwen en een tweetal rivieren in deze stad, maar tot nu toe geen busticket naar San Pedro de Atacama in Chili. Het enige advies is nu om even na 8:00 op de busterminal te zijn; misschien dat een van de conducteurs nog een plek heeft. Verder heeft de lokale variant van spaans wel erg veel woorden voor de combinatie vlees, ei, ham, kaas en brood. De TV bood iets nog vreemder; beelden van publiek bij een wedstrijd, maar de wedstrijd zelve werd niet getoond. Het weer is er niet op verbeterd; regen... Later nog geprobeerd, en wel een 'afzakkertje' gevonden, maar ook voldoende regen om weer naar binnen te vluchten.
 |  |
De nacht was wat onrustig; een club met muziek en muskieten die bij gebrek aan normale mensen maar aan mij begonnen. De volgende morgen wel ontbijt weten te krijgen voor 8:00. Daarna op het busstation gewacht; de beide bussen naar Chili waren wat verlaat, maar de eerste had wel plaats. Het eerste gedeelte was voornamelijk nat, maar daarna werd het droger en hoger. Prima terrein voor lamas, maar wat de beesten eten moet wel erg zout zijn. De argentijnse grens ligt op 4000 á 4600 m, en is aangenaam warm. Het enige probleem dat ik heb is dat de hoeveelheid CO2 in de frisdranken me niet helemaal bevalt; dat biedt hoop voor de hoogvlaktes in het noorden. De chileense grens(post) ligt zo'n 160 km verder in San Pedro de Atacama. Daar bleken we maar een paar uur te laat. Maar eens de maaltijd van de dag genomen; waar ze hier de zalm vandaan halen op enige afstand en 2400 m hoogte van de zee, in wat de droogste woestijn ter wereld is...
 |  |  |
Naar de dichtsbijzijnde bezienswaardigheid gelopen. Maar een paar kilometer, maar wel de oase uit. Pre de spanjaarden hadden ze hier al een vesting die eerst door de inca werd overgenomen, en vervolgens met enige moeite door de spanjaarden. Die waren niet geheel blij, en onthoofden maar wat mensen... Afgezien van de wat afgebrokkelde muren, was er ook enige toppen verder een uitzicht met kruis. Daarna de bus naar La Serena genomen; weet niet hoe blij ik ben met de tarieven van het transport. Het duurt vervolgens een paar uur voordat je bij Antofagasta de kust te zien krijgt, en daarna de nacht door voordat je ergens bent...
 |  |
Aangekomen, en mijn zaken eerst in een hostel weten te stallen. Daarna door de stad naar o.a. de kust gelopen. Het weer is niet helemaal ideaal, en het zou wel eens langebroeken weer kunnen zijn vanaf hier naar het zuiden. Na de siesta door een wat zonniger stad gelopen. De zee bood niet echt een uitnodigend tafereel, maar dat was waarschijnlijk zeer lokaal; het zwemmen werd hier afgeraden. Na voedsel gescoord te hebben terug naar de hostel; geen van de restaurants nodigde echt uit tot consumptie.
Maar even naar Vicuña afgereisd voor de middag. De rivier is voorzien van een stuwdam, de rest van een aantrekkelijk en warm klimaat. Men groeit hier o.a. druiven en maakt daar ook sterke drank van. Één van mijn neefjes kennende, zouden we problemen gehad hebben met het hem verwijderen uit het park; electrische autotjes. Verder een ticket naar Valparaiso geboekt; weer een nacht in de bus, en een kleine besparing. Ik dacht dat 'lomito' gepanneerd vlees was, maar dat blijkt hier niet het geval. Het word bovendien frisjes 's avonds; duidelijk een ongewenste ontwikkeling.
 |  |
Dan wordt je even na 5:00 gedumpt in de terminal van Valparaiso; iets wat niet 100% aangenaam is. De stad zelve heeft wel wat, maar dat is gedeeltelijk vergane glorie, waarvan ik in de paar uur toch veel gezien bleek te hebben. Door naar Santiago alwaar keuze 1 de eerstkomende maanden dicht bleek te zijn. Optie 2 wist nog een bed te vinden. Daarna de stad een beetje gaan verkennen; zelfs de studenten bedelen hier; de economie is toch niet geheel op orde. M'n blauwe ogen schijnen bovendien aantrekkelijk te zijn voor de lokale dames. Deze keer maar eens een pizza genomen. 's Avonds was er een presentatie van wat tours, incluis pisco sour; ongetwijfeld een verworven smaak, maar voordat ik die heb...
Deze stek serveert een behoorlijk ontbijt. Daarna rond gebanjerd door de stad, en voornamelijk pleinen en parken door gewandeld totdat ik bij de terminals kwam. Daar een ticket naar Pucón op de klassieke nachtbus genomen. Tijd voor een verlate siesta en daarna pogingen tot avondeten en afreis. Na de blog update maar eens gaan wandelen. Een spies met voornamelijk rundvlees en wat perziken als diner genuttigd. Toen maar eens afgereisd naar de juiste busterminal en daar de bus naar Pucón bestegen. De dame die naast mij plaats nam was meer geïnteresseerd in haar mobiele telefoon dan in mij...
 |
Dan wordt het wel erg nat na Temuco. Pucón was bovendien ook voorzien van erg veel wind. Daarom was hesluit om door te reizen naar Puerto Varas snel en eenvoudig genomen. Omdat er een kans was dat er in Valdivia een snellere verbinding te vinden was, via die plaats gegaan. Dat was, op de waterdichtheid van de bussen na, een natte aangelegenheid.
 |  |
Na een goed nacht wordt je wakker in een zonovergoten Puerto Varas. 't Was een beetje winderig, maar verder best aangenaam. Daarna maar doorgereisd naar Puerto Montt voor een bus naar Punta Arenas. Deze stad ligt zo zuidelijk, dat de meeste kaarten hem niet bevatten. De doorgaande weg er naar toe gaat via Argentinië, waarbij de pas voor de grensovergang lager is, maar natter, met als gevolg dat er veel bomen en redelijk wat sneeuw te zien was. In eerste instantie gaat de weg langs de westkant van Argentinië.
De volgende morgen wordt je wakker bij de kust; ergens gedurende de nacht is de bus linksaf geslagen, met als gevolg dat je via de belangrijkste snelweg naar het zuiden gaat. De aanblik van het landschap is er ook niet beter op geworden; van bergen en bossen naar schrale vlaktes met hier en daar een heester o.i.d. De lama/vicuña zijn wel weer terug. Na enige tijd kom je bij de grens; waar de chauffeur al moeite had met de bus op het asfalt/gravel te houden bleek hier pas hoeveel het echt waaide; tussen een gebouw met een trillend dak en een andere bus, schudde de onze nog steeds. In Punta Arenas was het zonnig, maar woei het een beetje; redelijk aangenaam totdat de zon na 22:00 onder ging. De befaamde kuchen zijn inderdaad 't betere soort gebak; de variant met noten was geschikt als desert.
 |  |  |
't Waait hier stevig, en misschien is het wat frisjes voor de tijd van het jaar. Verder serveert men hier ontbijt voldoende om enig vlees op de botten te kweken; noodzakelijk i.v.m. de weersomstandigheden die kleine kinderen, ouden en zwakken afvoeren... Na de email en de blog eerst geprobeerd een ticket naar Ushuaia te bemachtigen; helaas wordt dit dus morgen vroeg proberen bij el conducteur. Daarna met een nogal nederlands-talig gezelschap Pinguïnera Seno Otway bezocht; kleine trip naar een plek die slechts 50 á 70 km verder was... Weer een lokale term voor vlees met brood etc. ontdekt. De douche bleek meer geschikt voor het testen van satelieten; de warmte-koude cyclus was voorbereid op snel draaiende objecten.
 |
Kreeg zowaar ontbijt om 6:45... Daarna af naar de terminal waar helaas bleek dat er geen plaats was. Met een andere bus naar Puerto Natales. Het uitzicht, op de lamas, een struisvogelsoort, en roofvogels na, werd in ieder geval iets heuvelachtig, en de hoeveelheid sprokkelhout nam ook toe. In Puerto Natales was de eerste jeugdherberg tot kroeg verworden, en de enige methode om in Ushuaia te komen via Punta Arenas te lopen. De rest van de redelijk zonnige dag door gebracht met het bewonderen, van enige afstand, van besneeuwde bergen. Na een busreis, verlucht met een film met regie'aanwijzingen [blij verrast], weer bij de hostel aangekomen. Deze keer was er wel plaats in de hoofdvestiging, en later een (voortgezet) bachanaal; ik denk dat mijn smaakpapillen aardig verdoofd zijn, als het verschil tussen pisco sour en witte rum weg valt. Afgezien van de israeliërs die de streek overspoelen, zijn de nederlands-taligen ook aardig aan de wandel.
 |
't Ontbijt in de dependance is toch beter; de vrouwelijke hand... Bus in, en 3 kwartier later werd duidelijk waarom ik de avond tevoren al in Pta. Arenas moest zijn; geen plaats in de eerste bus vanuit Pto. Natales. Na nog eens 1.5 uur kom je dan bij de ferry, met aan de westkant voornamelijk zand, en aan de oostkant nog wat betonplaten. De qualiteit van de wegen in Patagonië blijkt soms heilig vergeleken met die in Tierro del Fuego; pas in de buurt van de grens wordt het wat. Afgezien van de schapen, lamas die kunnen rennen en over hekken springen, en de struisvogelsoort wordt het pas in de buurt van Ushuaia interessant; bergen met bomen. De prijzen lijken ook al aangepast op het hoogseizoen, en eerste kerstdag zorgt ervoor dat bijna alle restaurants gesloten zijn.
 |  |  |  |
Je verliest bij de vele uren zonlicht, of wat daar bij regenachtig weer voor door gaat, een redelijk gevoel voor tijd. In ieder geval mijn kleren maar eens ingeleverd voor de was, en naar het park vertrokken. Daar begon het halverwege de berg te regenen, waarop ik maar weer voorzichtig afgedaald ben. De volgende poging, langs de zeearm was langer, en succesvoller en gelukkig ook droger. Het vervolg minder; het pad was ook duidelijk niet goed aangegeven. Klein voordeel; ik wist waar de wegen zich bevonden, en door gewoon door het struweel naar de juiste kant te lopen kom je bij de hoofdweg, met alle busjes naar de stad. Ik dacht dat mijn ticket alleen geldig was bij een stel mensen, maar een aardige dame van een andere toko bood ook transport op het ticket. Redelijk wat fotos 'geschoten' en daarmee het vocabulaire van de chauffeuze wat uitgebreid. Voor het diner was er meer open, incluis ten minste twee plekken met een 'all you can eat' policy.
 |
Ontbeten en m'n was in ontvangst genomen. Daarna eerst een poging ondernomen om rechtstreeks in Rio Gallegos te landen, maar daar gaat één bus per dag naar toe, en die zit vol en vertrekt om 5:00 uit Ushuaia. Dan maar naar Rio Grande, waar meer bussen heen gaan. Daar was de keuze niet veel beter; morgen redelijk vroeg bij de terminals aan de conducteurs vragen... De stad zelve beschrijft zich als het 'compromis de todos' waarbij ik denk dat je niemand tevreden krijgt.
 |
Erg vroeg opgestaan, na een nacht waar ik vrij lang wakker gehouden werd door het verkeer; tussen de snelheidsdrempels probeert de lokale bevolking volgens mij het record rubber neerleggen te verbeteren. Ook weet ik niet of het echt duister geworden is. Bij de terminal verblijde een van de lokale mensen me met een plaats in de bus naar Rio Gallegos met een verbinding naar el Calefate; enige vraag nu is wanneer ik daar aan kom. De collectie stempels in mijn paspoort van Argentinië en Chili begint paginas te beslaan; de grens en de wegen zorgen ervoor dat om bepaalde plekken te bereiken je via het andere land moet, incluis alle formaliteiten. Verder nog een mijnenveld tegen gekomen; naast de weg naar het punt waar de ferry je over de Estrado de Magellanes zet. Het hoe en waarom is mij volslagen duister; de grens is uren, met de geweldige qualiteit van de wegen, verderop. Ik kon in ieder geval nog wat chileense pesos omzetten. In Rio Gallegos bleek vervolgens dat het niet helemaal zo goed geörganizeerd was als gedacht; ik had alleen een voucher, en had dat bij een andere maatschappij moeten wisselen, maar niemand had dat als detail vermeldt. 't Was een relatief dure nacht; hostel vol, en de goedkoopste oplossing was meer dan ik deze trip überhaupt aan een plek besteed heb.
Terug op de terminal kwam eerst mijn ticket voor gisteren boven water; bij de maatschappij waar ik het eerst aan een van de begeleiders gevraagd had, en na enige discussie vervolgens een nieuw ticket. De trip voert over behoorlijk kale vlaktes de binnenlanden in. El Calefate blijkt toch zo'n 5 uur verder te liggen. Daar woei het zo hard dat m'n zonnebril nu is toegevoegd aan het gemeentelijke reservaat. De pizza was minder; de mozzarilla, of wat daar voor door gaat, was meer water...
 |  |  |
Ontbijt op een plek die er duurder uit zag dan was. Daarna een relatief duur ticket naar een nogal dure plaats gekocht. De tocht zelf was redelijk snel, langs een kaal landschap met uitzicht op meer en berg. Dit is het eerste nationale park waar niet voor betaald hoeft te worden, maar de overige prijzen compenseren dat aardig. Verder is het ook het eerste park waar ze hun bezoek welkom heten, en text en uitleg geven... Het internet is nog steeds niet gratis voor de hostelgasten, zodat het bijwerken even op zich laat wachten. Het uitzicht is overigens wel spectaculair met mooi maar nog steeds winderig weer. Tevens staat er een mobiel motel naast de hostel; een of andere duitse onderneming met bijbehorende klanten...
 |  |  |  |
Na m'n zaken verhuist te hebben van een kamer naar de andere, het park ingewandeld. Aardige uitzichten, maar ook hier van het pad geraakt en vervolgens elders weer op een ander pad gekomen. 't Weer was goed, zoals aangekondigd. Je komt alleen op een paar plekken, zoals de bus een ozzie en een kiwi tegen, en de drank vloeide. Na een kleine trip naar een van de twee reisbureaux bleken m'n opties nogal gering. De plaatsen voor diner ook. Een plek gevonden die me twee stukken taart verkocht, tegen lokale woekerprijzen. Daarna begon het feest in de hostel zelve; leuk als ze je net in de kamer naast het feestgedruis geplaatst hebben.
Het was nog lang onrusting in de hostel. Het dorp aanzienlijk minder; wat vuurwerk en feestgangers op zoek naar een feest. De volgende morgen bleek de bus naar het noorden vol, en moest ik mijn heil via el Calefate zoeken. Aldaar was de enige optie via Rio Gallegos. Bovendien was elke supermercado dicht maar kon ik wat scoren bij een niet zo snelle fastfood joint met een vriendelijk publiek. De bus naar de kust voerde prompt ook naar de wind. In Rio Gallegos een ticket naar Comodore Rivadavia weten te bemachtigen; morgen zien we daar wel verder. 't Diner was indrukwekkend voor een bus.
Dan wordt je min of meer op dezelfde punt wakker langs de kust. Helaas werden de verwachtingen voor het ontbijt niet echt waargemaakt; kwam een uur te laat, zonder geserveerd voedsel de bus uit. De gids omschrijft de lokale kerk als de lelijkste. Het is in ieder geval een van de vreemdere. Eerste bus naar Esquel weten te boeken. De smaak van de gemiddelde chauffeur is niet echt verheven, en het landschap evenmin totaan de bergen. De prijzen van jeugdherbergen wel. Deze heeft geen computer voor internet, maar wel ontbijt inbegrepen.
 |
Na 't ontbijt afgereisd naar el Bolson. Het treinstation van Esquel werkt wel, maar heeft niet echt de functie als bron van transport naar de rest van de wereld. El Bolson ligt iets beter qua uitzicht en is net ten noorden van 42oZ. Tevens is het bevolkt door hippies; de parafenalia zijn in grote hoeveelheid aangevoerd. De temperatuur is voldoende om de knieën weer ontbloot te krijgen. Er wel weer in geslaagd om de email te snoeien... Morgen verder naar het noorden; moet alleen plekken bedenken voor het bezoeken.
 |
Afgereisd op de laatste plaats in de bus langs een paar meren naar San Carlos de Bariloche. Dit is een van de meer toeristieke plekken. De bouwstijl is gedeeltelijk, daar waar ze niet aan het modernizeren zijn, middeleuropees te noemen. 't Meer doet inderdaad de gedachte aan Zwitserland opkomen. De huisvesting is wat problematisch; morgen op zoek naar de volgende plek en dan pas de hort op. Diner was een vondst; steak voor ongeveer €5... 't Wordt eerder duister in de zo noordelijke streken.
 |  |  |  |
Na het ontbijt was m'n huisvesting aanzienlijk minder problematisch; ik kon zelfs in hetzelfde bed blijven. Daarna een bus het gemeentelijke park in genomen voor een kleine wandeling; een paar uur en een redelijk aantal kilometers verderop de bus terug genomen. Dit gebied is redelijk bergachtig, met daartussen aardig wat meren. En tussen de bomen merk je relatief weinig van de wind, maar meer van de zon. De regen was meer een druppel hier en daar; wat verontrustend als je verder in de stralende zon loopt. Het gebied is, op een verdwaalde toerist na leeg, met een beter asfaltweg dan menige km die ik hier op wat nationale wegen heb afgelegd. Helaas wordt het op het einde van de dag buiten wel zo koud dat je een trui aan moet; de hoeveelheid wind die de lokale kabelbaan naar de dichtsbijzijnde bergtop sloot heeft daar wel wat mee te maken.
 |
Het weer blijft wisselend; de zon is aangenaam, de wind maakt een trui noodzakelijk. Op de terminal een relatief late bus langs de 7 meren gescoord; hierna worden het echte bergen. De tocht was sportief en bij de stippellijn werd het asfalt erg schaars. In San Martin er in geslaagd om het laatste bed in een hostel te krijgen; eerst langs tourist information gaan helpt... Een van de gebroeders Marx heeft ooit gezegd dat hij een olifant in z'n pajama geschoten had, en niet wist hoe het beest daarin gekomen was. De kip van hedenavond had een vergelijkbaar probleem; zo'n aaneengesloten lap vlees... 't Is schijnbaar een argentijnse specialiteit.
Na 't ontbijt bleek zo ongeveer iedereen uit de kamer te vertrekken. Ik ben eerst de ene berg opgewandeld, naar het eerste uitzicht, en via 't busstation, en een tweetal niet goedkope tickets en een siesta op het strand, de andere berg opgewandeld. Voor het tweede uitzicht wilde ze nog geld ook. Klein probleem voor de inners; er lopen veel meer paden over de berg, en een aantal geven hetzelfde uitzicht... De man van de hostel had in ieder geval een verklaring voor de hoeveelheid zonneschijn; het gat in de ozonlaag ligt boven Patagonië.
Dan kom je aan in Neuquén; de terminal misstaat niet op een vliegveld met illusies van grandeur. De tijdigheid van de volgende bus wel. Ze boden iets aan voedsel, maar 't was niet echt overdadig. De films waren ook niet de nieuwste, en de bingo onderbrak de monotonie van het vlakke land ook gedeeltelijk. In de buurt van Mendoza bleek de Dakar-rally zich door deze streken te banen; niet het echte werk... In Mendoza zelf maar in de eerste hostel gerold. De blog bijgewerkt en het merendeel van m'n email ook. Daarna de stad in en avondeten gevonden.
De stad is, dankzij een aardbeving en de angst voor meer, ruim opgezet. Het gevolg is dat je erg veel bomen ziet. Het lokale park bevat een heuvel, en daar bovenop is een monument neergezet met meer koper dan ik in aardig wat tijd gezien heb. Na een sandwich de siesta in een hangmat door gebracht. Gedineerd met wat fruit en een kwart kilo ijs; ga ongetwijfeld dood, maar niet vandaag en niet aan deze maaltijd.
Rustig dagje, voornamelijk doorgebracht zittend in parken. Mendoza is daarop gebouwd. Ook een ticket voor de nachtbus naar Tucuman aangeschaft en weer eens parrilla gegeten. 't Weer is aangenaam warm, behalve als je moet werken...
 |
Je haalt de terminal van San Juan, maar vervolgens besluit de chauffeur dat er iets mis is, en ga je naar de garage van het bedrijf. Na enige pogingen besluit men dan maar iedereen over te laden in de volgende bus, want de eerste was niet te fixen... De service laat verder aardig te wensen over; een schamel koekje en wat frisdrank. Ik kreeg bovendien de indruk dat ze in de provincie Tucuman de weg naar de hoofdstad kwijt waren. Aangekomen met slechts krap 2 uur vertraging, en de routine met hostel etc. uitgevoerd. Dit is siesta-gebied, en dat zul je weten ook. Het centrale plein, met de originele naam 'Indepencia' heeft in ieder geval duidelijk uitgelichte gebouwen. Verder blijkt de zaak in Mendoza met het goedkope ijs ook hier een filiaal te hebben.
't Laatste ticket naar Cordoba weten te bemachtigen; 2:30 's nachts op een bus die waarschijnlijk uit Salta oid komt. 't Lijkt Tierra del Fuego wel... Tevens de klok maar weer eens een uur gecorrigeerd; Buenos Aires en een gedeelte van Argentinië hebben schijnbaar zomertijd. Een uitgebreide siesta in het park gehouden, en daarna kip in de lokale markt gevonden. De truuk is dat ze altijd brood serveren, zodat de keuze salade je alles levert dat je nodig hebt. 't Weer was minder warm en meer bewolkt vandaag. De stad ligt zuidelijk van Salta, maar is meer lokaal dan het europees aandoende Salta.
De bus kwam inderdaad uit Salta, en de ontbijt service liet te wensen over; ze hadden in Salta wat uitgereikt maar niet in Tucuman. In Cordoba viel m'n koffer zo ongeveer uit de bus bij het open doen van het bagage compartiment; snelle aftocht naar de hostel. Daarna rond gewandeld door het centrum en het park. Tevens bevat ook deze plaats enige filialen van de ijs-verkopende keten; gezien de dalende prijs komt er een punt waarop ze het weg geven, maar dat zal helaas na mijn vertrek uit deze streken zijn. 's Avonds was er asado in de hostel. Er was rekening gehouden met de vegetariër, maar voor de rest was het voornamelijk veel vlees. De verhouding nederlands v. rest begint ook wat scheef te geraken.
Na 't ontbijt naar de busterminal gegaan; de goedkoopste route naar Mar del Plata gaat via Buenos Aires. Die geboekt voor morgen, en na de siesta maar weer eens door het centrum van de stad gelopen. Er was ook een trein; verbazend goedkoop, maar ook erg traag. Deze avond is het menu paella. Enige probleem is niet de gemaakte hoeveelheid, maar de hoeveelheid die je op kunt. Ik geloof niet dat er kip of ander soort vlees in zat, maar wel garnalen van redelijk formaat en inktvis.
In de nacht hadden we eerst een kleine windhoos, gevolgd door wat regen. De volgende morgen was de keuze weer eens het park. 't Is bijna onmogelijk om de universiteit te vermijden, maar er is meer. Daarna op het centrale plein maar wat uitgerust... Avondeten bestond deze keer uit een super pancho; ook bekend als hotdog. Het super aan het geheel was behalve de dubbele dosis waarschijnlijk ook de (dunne) frietjes die er bovenop gedeponeerd werden. De bus deed ook nog wat aan het voeden van de passagiers; er was zelfs wat voor 't ontbijt, en de koude vloeistof was een soort sinas.
 |
En dan kom je wat te laat op Retiro aan. Dante zou waarschijnlijk cirkels aan z'n hel toevoegen om de genoegens van de moderne vervoersmiddelen, en met name de locaties waar je deze kunt gebruiken, te beschrijven... De tocht begon na 9:30 i.p.v. de geadverteerde 8:10, en na een opstopping i.v.m. een geëplodeerde motor kwamen we zonder bijvoeding of verklaring aan om 16:40 i.p.v. 13:40. 't Lokale strand doet Tokyo-achtig aan; bomvol. Na zonsondergang gaat het vertier gewoon verder, alleen van 't zand af. Elk land heeft z'n eigen variant van Zandvoort, en ik ben er helaas geen een tegen gekomen die ik leuk vind.
Na een kleine trip langs het strand en de lokale supermarkt de eerste bus weten te vangen; als je binnen 15 minuten kunt vertrekken, is er veel ruimte. Dit was een cama, waarbij de stoel iets verder kan leunen. Tevens waren er 3 stoelen per rij, waarbij de leuning aan de zijkant niet kan bewegen. Deze keer werd er wel iets meer aan voedsel gedaan, en kwamen we op tijd aan. Dan helpt het niet als de man die de bagage moet uitladen enige tijd op zich laat wachten. Daarna de lokale bus naar de luchthaven genomen; kostte maar twee uur. Dit alles gevolgd door een collectie rijën en ietswat overgevoelig vliegtuig personeel.
Dan kom je aan in het circus dat IAD heet. De rijën om langs immigratie te komen waren groot, en de andere afwezig. 't Amusement krijg je door links en rechts met mensen te praten... Zowaar kranten weten te scoren voordat de vlucht vertrok. Het vliegtuig was aanzienlijk leger, waardoor 't leven aangenamer was. Bovendien was de hoeveelheid beenruimte in een 777 groter dan die in een 767; je kunt ten minste rustig zitten zonder acute problemen als iemand z'n stoel achterover beweegt.
We waren vroeger dan gepland op Schiphol. Vervolgens kun je even wachten op je bagage; schijnbaar is ook hier bezuinigd op personeel om snelle service te verlenen. Een kleine inspectie later kon ik de luchthaven verlaten...
Copyright © 2008 — 2010, 2015 H.J. Kooy