Er zijn wel fotos, maar deze zijn op de klassieke manier vervaardigd; een camera met film, en niet digitaal beschikbaar.
De originele route map is wel te reconstrueren maar niet echt vindbaar op het web. Zie hier voor een (nogal grote) versie uit 2010
visited 41 states (82%)
Vertrek om 9:30 (GMT+2) uit kamer en flat. Metro naar Amsterdam CS en trein naar Schiphol genomen. Ingecheckt en de jumbo van Pakistan International Airways zien arriveren. Om 11:40 aan boord van het vliegtuig. Alsof je een Pakistaanse keuken binnen komt op het moment van de grote afhaalorder kerrie.
Na de relatieve verschrikking van immigratie zonder visum redelijk snel van JFK op JFK-Howard Beach Metro station gekomen. Middels een local- en een expresstrain A op W 4 street in Lower Manhattan boven water en grond gekomen. Na enige wandelingen tenslotte in 240 Mercerstreet gearriveerd. Guillana was dus niet thuis, maar haar flatmate Edith uit California wel. Ik heb een bericht en m'n bagage achter gelaten om 17:00.
Naar Penn station op 7th Ave. en (W) 31 str. gewandeld en m'n ticket in orde gemaakt. Verder de omgeving van Washington Square bekeken; meer aanbiedingen van hash dan tijdens 5 jaar in Amsterdam wonen. En dit gebeurde binnen 10 minuten. Om 22:00 bleek Guilliana wel thuis met haar broer en enige vrienden uit Boston.
Vertrek om 3:25 naar Boston met de 'Night Owl'. De trein gaat door Providence, Rhode Island, en geeft dan een schitterend uitzicht op enige monumentale gebouwen. Deze zijn in gebruik bij de State Senate en andere instellingen. Let's Go wist te vertellen dat het kopieën zijn van de gebouwen in Washington D.C.
In Boston South Station aangekomen om 8:35. Boston blijkt een havenstad te zijn, met voor Amerikaanse begrippen erg veel historie. Een groot gedeelte van de binnenstad doet alleen erg Rotterdams aan; volslagen nieuw op een iets oudere kerk na. Ga daar 11 september weer langs om te zien of ze in Cambridge geïntereseerd zijn. in ondergetekende
Het locale sufferdje, de 'Boston Herald' lijkt erg veel op de Telegraaf. Ze noemen dader en slachtoffer met naam en toenaam. Amerikanen zijn schijnbaar meer op dit soort informatie gestelt, dan hun privacy. Daarna ben ik maar met de 'Night Owl' afgereisd naar Washington. Dit geschiede om 22:10.
Aangekomen in Washington, DC om 07:55. Er lijkt wel een wedstrijd uitgebroken in rare nummerborden. Dat voorop de auto kan worden gebruikt voor alles wat je zelf wildt; achterop zet de staat er wel iets bij. De texten tot nu toe zijn: NJ - 'The Garden State' en DC - 'A Capitol Town'. Met de criminaliteit valt het tot nu toe mee. Ze hebben alleen de gewoonte om de prijs exclusief de locale belasting op te geven, en vervolgens er een percentage bij op te tellen dat ongeveer 10 procent is in DC.
Ik ben wat aan het wandelen geslagen; langs het huis van afgevaardigden (links), en de senaat (rechts) op het plaatje van het capitool. Langs de Mall zijn verder een aantal musea, en vlak in de buurt is ook de 'Library of Congress'. Het gebouw is schitterend, de inhoud alleen wat ontoegankelijk door de nodige reparaties. Ik heb wel het nationaal lucht- en ruimtevaart museum gezien, maar had geen tijd meer voor het nationaal archief. Ben verder wel langs het Lincoln monument en het Washington monument gekomen. Ik heb verder een plaatje van de nationale kerstboom, het 'monsterlijke' gebouw op de achtergrond wordt bewoont door George en Barbara. Ze schijnen ervoor gekozen te hebben.
Raakte nog verzeild in een bijeenkomst. 't Had iets te maken met 'Black Awareness' en rev. Jesse Jackson meende er ook het een en ander te moeten zeggen.
Bij terugkomst op het station heb ik maar weer eens een kaartje genomen voor de 'Night Owl', en vertrek ik naar Boston om 22:20. Na Boston ga ik waarschijnlijk naar Chicago. Deze trein komt langs Amsterdam, NY maar stopt daar zo te zien niet. Daar komt nog bij dat het tijdstip van de passage rond middernacht ligt.
Aangekomen om 9:15, de grootste vertraging die ik tot nu toe gezien heb, in Boston. Er zijn meer texten op de nummerborden te signaleren; MA - 'The Spirit of America' en CT - 'The Constitution State'. 't Varieert per jaar zo te zien. Naar Cambridge gegaan. Het ligt aan de andere kant van de Charles rivier. En vervolgens prof. dr. R.L. Kurucz lastig gevallen. De man herinnerde zich zelfs dat hij mij gezien had. Het resultaat is in ieder geval dat ik nu voorzien ben van een enveloppe van Harvard met voldoende informatie om big brother er klein te laten worden. Op m'n terugreis kwam ik zowaar langs 't MIT. Ook daar kon ik mij niet geheel beheersen, en toen had ik twee enveloppes vol. Helaas heeft 't MIT geen theoriegroep voor atoomfysica, terwijl dit bij Harvard door de astronomen gedaan wordt.
Bij mijn pogingen om een reservering te krijgen op de trein naar Chicago bleek dat de 'Lake Shore Ltd' al vol zat. Dan maar een kaartje richting Baltimore op de 'Night Owl'. Zowel Boston als Cambridge hebben een aardige, niet geheel on-europese, indruk. In vergelijking met Washington in ieder geval een wat menselijker schaal. Dit met uitzondering van het MIT gebouw, waar ik even ben binnen gelopen. Ze lopen nog wel daarbinnen, maar ik zou rolschaatsen o.i.d. toch wel aanbevelen.
't Weer is tot nu toe erg goed geweest, met temperaturen rond de 30 graden Celcius (denk ik). Geen regen, soms wat bewolking, maar verder erg veel zonlicht. De Amerikanen die ik tot nu toe heb ontmoet zijn heel redelijk. De armoede heeft alleen wel toegeslagen, na of ondanks, al naar gelieve de politieke voorkeur, 8 jaar een b-film acteur met zijn beleid, of gebrek daaraan. Hier en daar zie je bedelaars. De gemiddelde agent is in ieder geval behulpzaam, danwel tolerant. De weg willen ze je nog wel vertellen, en de gebruikelijke Amsterdamse voetganger met z'n overtredingen overleeft ook 't noord-oosten alhier.
Gearriveerd in Baltimore. Maar eens naar de jeugdherberg, een douche is ook wel leuk voor de verandering. Daarna afgereisd naar de Homewood campus, de residentie van de Johns Hopkins universiteit. Na een expeditie door de binnenlanden van Baltimore daar zelfs nog aangekomen. Brian Judd was aagenaam verrast, of reageerde in ieder geval als zodanig. Na een rondleiding in de bibliotheek en langs de secretaresse van de groep voor meer formulieren kreeg ik zelfs een gratis lunch aangeboden. Niet gek voor een niet-econoom. De campus zelf is ongeveer 70 jaar in gebruik en in een uniforme stijl gebouwd. Rustgevend, vriendelijk maar met een prijskaartje van om en nabij de $13,000 per jaar. Tot nu toe lijken me Harvard en John Hopkins me de leukste plaatsen in Amerika om een PhD te halen, zij 't niet de goedkoopste. Baltimore zelf is een ietswat verlopen stad met hier en daar characterestieken van Europese binnensteden.
Verder langs de locale vismarkt gekomen; daar krijg je acuut vinnen en schubben van als je langer dan 5 minuten rondhangt. Jammer genoeg bleek College Park, mat daarin de juiste afdeling van de universiteit van Maryland dichter bij Washington te liggen. Die hebben namelijk een steeds betere reputatie gekregen. Verder even mijn tickets geregeld. Morgen ga ik via New York Penn station, de shuttle en New York Grand Central Terminal naar Chicago. Dit alles in het kader van de 'Lake Shore Ltd'.
Vanaf daar ga ik misschien via New Orleans naar Kansas City. Dit is even op en neer a-la interrail. We zien wel.
Deze jeugdherberg kent het principe van het karweitjes doen; ik heb m'n best gedaan. Per trein naar Philadelphia gegaan. Deze stad staat bekend als 'Philly' of de 'City of Brotherly Love'. De kreten hier zijn PA - 'You've got a Friend in' en PA - 'Keystone State'. Er was niet goenoeg tijd om naar Atlantic City te gaan. Toch eens kijken wat ze daar onder Boardwalk verstaan. Daarna doorgereisd naar New Yoek Penn Station. Aldaar wordt je dan op een gegeven moment in een bus geladen, en cross-town naar Grand Central Terminal vervoerd.
In dit station een van de vroeger zo beroemde 'limited' treinen gepakt. Het Amtrak personeel kan erg behulpzaam zijn, en wil zelfs nog wel eens geïnteresseerd zijn in de verhalen van een wereldreiziger zoals ik. Er zat overigens zelfs een Oostduitse ex-POWer op de trein. Je ontmoet er inderdaad allerlei mensen.
Aangekomen in Chicago. 't Ziet er zo regenachtig uit, dat ik, zoals uitgevogeld, per ommegaande een ticket voor New Orleans heb genomen. M'n korte broek, aangetrokken in een zonnig Baltimore, werd acuut een stuk langer; tot op m'n schoenen, gemeten vanaf boven het kruis. Supermarkten bevinden zich in de laatste plaats waar je ernaar zoekt. Fast food is overal te vinden, evenals kleding en andere voor reizigers onnutte zaken zoals zitbanken etc. Het reserveren blijkt overigens gratis te zijn bij Amtrak, in tegenstelling tot Europa waar ze dit zien als een legitieme methode om arme reizigers nog wat geld af te persen. De snelheid van de treinen valt mee, tot nu toe in ieder geval. Ik zit nu overigens niet meer in Eastern Daylight Time. Dit scheelt een extra uur (GMT-5).
Ik zit nu in de 'City of New Orleans' onderweg naar de genoemde plaats. Van daaruit kan ik per trein naar Kansas City, MO en vervolgens per bus naar Omaha, NE. Vanuit deze plaats kan ik hopelijk per 'Zephyr' naar 'Frisco' komen. Wat ik vanaf daar ga doen weet ik nog niet, maar in Kansas City kan ik in ieder geval proberen hoe een 'collect call' gaat.
De Amerikaanse architectuur heeft bepaalde vreemde effecten op mensen. In Europa, en met name in Nederland, is 10 verdiepingen hoogbouw en 20 verdiepingen een locale wolkenkrabber. Hier is 20 verdiepingen aan de maat, of zelfs wat klein. Als je omhoog kijkt snap je acuut de reden van Samuel Pepys' plannen voor de wederopbouw van London na de brand van 1666. Gezien de locale talenkennis ben ik een polyglot van de eerste orde. En als je de gewone man verder wilt bestuderen terwijl deze lijdt aan een minderwaardigheidscomplex, hoef je alleen maar uit te leggen dat je iets hebt dat op een masters degree in physics lijkt.
Omdat 't weer in New Orleans wel warm genoeg was met ongeveer 80 graden Fahrenheit, maar ook erg vochtig en nogal bewolkt, ben ik maar door gegaan. Dit betekent in deze contreiën terug naar Kansas City. Ik kreeg wel een ticket, maar geen reservering. De conducteur bleek dit overigens geen onoverkomelijk probleem te vinden. Nu alleen nog een ticket voor de 'Zephyr' zien te organizeren, en ik ben gereed om een busreis van 200 mijlen af te leggen. De kreten die ik recentelijk kon optekenen zijn IL - 'Land of Lincoln' en LA - 'Sportsmans Paradise', of als alternatief LA - 'Bayou State'.
De behulpzaamheid van de verschillende mensen bereikte de top. Een informatrice in het business centrum van downtown New Orleans, waar ik door een Macy medewerkster heen werd gestuurd, heeft er zelfs het telefoonboek op na geslagen, en gebeld om de dichtsbijzijnde zaak te vinden die AH na kon doen. Wat ze al niet over hebben voor toeristen. Gezien de hoeveelheid niet-Amerikanen, zijn m'n overige talen niet voor niets.
Ik heb ontdekt dat ik ook een rondrit kan maken via Portland OR, Salt Lake City UT of Denver CO naar Los Angelos CA of vise versa. Ik zoek alleen nog uit welke stad leuker is om te bezoeken voor de wachttijd die tot 18 uur lang kan zijn. New Orleans bezoek ik op de terugreis weer. M.b.v. de 'Sunset Ltd' vanaf Los Angelos naar New Orleans, en daar de nacht overblijvend om de volgende dag per 'Cresent' naar Washington te komen. Dit zou passen in een plan om Florida te bezoeken aan het einde van mijn ticket.
De treinen zijn hier ruim, en soms zelfs voorzien van uitzichtkoepels. Dit maakt 't leven nog aangenamer. Het spoor ligt overigens niet al te recht op bepaalde stukken. Dit verklaart de lage snelheden, het wiebelige handschrift in de originele text en de vertragingen. Tot nu toe tot een uur op een traject van 18 uur. De Canadezen doen 't met ouder materiaal schijnbaar beter, volgens de verhalen.
Gearriveerd in Kansas City MO, met een stelletje 'football' fanaten. De telefoon werkt ook zoals m'n ouders kunnen merken aan de telefoonrekening; de truuk was om weigeren als er geen nieuws was... Toen hoorde ik mijn moeder het gesprek accepteren. Verder werken de '800' nummers ook goed. Doordat Amtrak er ook een heeft voor al uw problemen met railvervoer met mensen, kon ik toch een reservering krijgen voor 'Frisco'. De locale supermarkt bezocht, en de volgende kreet gevonden; MO - 'The Show-me State'. Daarna m'n ticket geëxtraheerd uit de Amtrak computers, en gewacht op de bus naar Nebraska.
Toen de bus aankwam, bleek 't een Greyhound bus te zijn. Dan wordt je via het locale Greyhound busstation enige gaten in het mid-westen tussen Kansas City en Omaha naar de laatste plaats gebracht. Hier kun je dan in de Superliner naar California stappen.
Wakker geworden vlak voor Denver CO. De locale tijd is nu Mountain Daylight Time (GMT-6). Verder ben ik nu een mijl hoog. Het station van Denver is redelijk groot voor 2 treinen per dag. De trein was dan ook snel vol. Daarna ging het omhoog, de Rocky Mountains in. Doordat er een week geleden iets aan sneeuw is gevallen zijn er al een aantal bomen in herfstkleur. Dit levert mooie uitzichten op. De trein gaat door canyons heen, waarbij bepaalde plaatsen alleen te bereiken zijn per trein of te voet. De Colorado rivier is op dit punt nog woest genoeg voor witwater kanoeën.
Terwijl de trein in Omaha nauwelijks vertraging had, liep die op via 1 uur 15 minuten in McCook, NE tot 2 uur in Denver, CO en ergwer. Op bepaalde trajecten gaat de trein toch 72 mph, maar hij schijnt de laatste twee weken al vertraging te hebben. Verder is het toilet in onze wagon schijnbaar niet te repareren; op elk station proberen ze wat, maar de pomp overlijdt binnen 30 minuten weer. Verder valt 't comfort in een Superliner zeker mee.
Je ontmoet inderdaad een nogal ruime sortering van Amerikanen. Meestal erg vriendelijk, en zo niet, is het niet belangrijk. Deze trein vertoont bovendien video; ik heb nu 'Dirty Rotten Scoundrels' gezien. Deze is slecht genoeg om over een aantal jaren op TV vertoont te worden, maar een zonsondergang om 21:00 locale tijd zorgt ervoor dat het uitzicht erg monotoon wordt, en dit het enige bewegende beeld is dat geen energie vergt.
Wakker geworden in de volgende tijdzone; het verschil met het ouderlijk huis bedraagt nu 9 uur (GMT-7). Dit heet Pacific Daylight Time. Terwijl we 's nachts Salt Lake City gepasseerd zijn, is daar de trein in 3 delen gesplitst. De routes van de andere gedeeltes worden ook gevolgd, wanneer is de enige vraag.
De commentaren van het treinpersoneel worden ook steeds leuker; de 'Mustang Ranch' werd aangekondigd met kreten als 'alles te koop behalve de paarden'. Het is dan ook de grootste locale en legale 'vlees' fabriek. Bij het passeren werd opgemerkt dat het parkeerterrein er wel erg leeg uitzag; de verklaring was dat de handel de afgelopen nacht slecht geweest moet zijn. Verder kun je er tegenwoordig ook aandelen in kopen.
Vanaf het gokhol Reno werden we begeleid door medewerkers van 't spoorwegmuseum uit Sacremento. Deze herhaalden wat we ook in de folder konden lezen. De pomp in m'n rijtuig bleek de reparatie in Salt Lake City ook niet lang overleefd te hebben. De organizatie bleek ook wat problemen te hebben met het opstarten van de verschillende maaltijden; ontbijt, lunch en diner gingen voor het oog, voor zoverre open, naadloos in elkaar over.
Verder heb ik nu 't adres van een boedistisch echtpaar uit Denver. Dat kan je overkomen op het moment dat er mensen naast je worden gepoot door de rijtuigbegeleider. De shuttle van Oakland naar de transbay terminal is ietswat normaler dan de Greyhound bus vanaf Kansas City, maar de nooduitgang is van hetzelfde principe; langs alle ruiten.
Nu zit ik in 'Frisco' in een goedkoop en nogal merkwaardig hostel. De komende twee dagen ga ik de stad maar eens bekijken. M'n route daarna is nogal vaag; de lus via Portland, Salt Lake City en Los Angelos of de lus via Portland, Spokane en Seattle. San Diego is ook een mogelijkheid. Ik zie wel...
Vandaag door Frisco gebanjerd. Langs 't Chinese district met zelfs de naambordjes soms in het Chinees ondertiteld. Langs Fishermans Wharf, dat inderdaad volledig vertoeristiekt is. Daarna doorgelopen langs route 101 naar de Golden Gate brug. Ik ben zover gegaan als de eerste dragende pilaar. Vanaf daar had ik al een heel behoorlijk uitzicht op de stad.
Terug gewandeld door 't Presidio; de bewaking op de basis is nihil. 't Japanse district nogal Japannerloos, bevat, naar ik aanneem, japanse onderschriften bij de straatnaambordjes. En na een lange expeditie teruggekeerd in het hostel.
De stad bevat inderdaad kabeltrammen en een weg die erger slingert dan de gemiddelde dronkenlap; de enige manier om paard en wagen omhoog te krijgen. De stad is dan ook op een groot aantal heuvels gebouwd, waarbij wegen tientallen percenten halen als stijgingspercentage. Maatregelen bij het parkeren zijn dan ook noodzakelijk.
Morgen probeer ik nog het civic centre en het Golden Gate park te bekijken. Dit hangt af van de trein die ik te pakken kan krijgen. Liefst door de nacht naar het zuiden. Of ik dan meteen San Diego bekijk of dat laat wachten is een volgende item. Los Angelos schijnt overigens minder bezienswaardig te zijn dan San Francisco.
Ik heb het civic center bekeken en ben daarna met de trein en de nachtbus naar San Diego vertrokken. San Francisco is een merkwaardige stad. Er is een zaak die permanent kerstmis houdt, en daar stap je binnen voordat de herfst is aangebroken.
De plaats waar ik zat werd nogal veel door Duitsers gefrequenteerd, maar ook dat valt mee. De stad is misschien niet de ideale woonplaats, maar er een tijd verblijven zal wel lukken. De winkelsluitingswet hier is in ieder geval erg soepel. Verder was er vandaag een markt van kleine boeren; de prijzen waren aangepast. De kreten op de nummerborden kan worden uitgebreid met MI - 'Land of 10,000 Lakes'. Het lijkt mij meer een opmerking voor de Finnen.
Een wonder, de nachtbus arriveerde een uur te vroeg in San Diego. Na gewacht te hebben totdat het licht werd, ben ik met een 'San Diegan' naar LA vertrokken. De pacific lag er vredig bij. Dit traject kost volgens een insider retour $30, wat betekent dat een enkele reis tenminste $15 kost.
In LA enige tijd naar een supermarkt gezocht. Deze bleek uiteindelijk letterlijk onder en achterin een public market te zijn gelocalizeerd. De onderschriften zijn locaal zowel in het engels als in het spaans. 't Weer in LA is zoals we dat kennen van de TV; erg warm.
De rest van de tijd maar doorgebracht in het station. 't Bekijken van de stad volgt wel een andere keer. Verder 't bedienende personeel van een locale zaak, met airconditioning, lastig gevallen, totdat het tijd werd om de trein naar Chicago te pakken. Dit bleek ik dus een paar minuten te laat te hebben gedaan; een bijna bomvolle trein.
In de buurt van Flagstaff, AZ wakker geworden. De citrusplantages van CA hebben plaats gemaakt voor de droge steppen. Dit is indianengebied, en later was er zelfs een gids. Deze vertelde boeiend over de locale stammen, de Spanjaarden en het uranium. De rest van de dag doorgebracht met het kijken naar bijna-woestijn en bergen.
Om de passagiers rustig te houden beginnen ze nu ook al spelletjes. Iets van 6 vragen, varierend van 'Lucille Ball' tot het aantal passagiers aan boord van de trein. Er waren zelfs 3 winnaars. Vervolgens was er video en 'happy hour'. De film 'Tucker' was beter dan de eerste film die ik zo mocht aanschouwen. De zoutjes waren genietbaar, en de hete saus waarschijnlijk te scherp voor de gemiddelde amerikaanse tong. Daarentege was de avocado saus mij ietswat te laf. 't Had wel smaak.
En terwijl de tijdzones passeren, vorderen we aardig oostwaarts. Tot nu toe gaat de trein op tijd. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, en ik heb zelfs twee kussens. De civilizatie wordt steeds jonger en amerikaans. We proberen na deze trein maar eens om via New York naar Montreal te komen; alleen moet immigratie misschien nog overtuigd worden.
Overigens zijn indianen ook niet meer wat ze geweest zijn; gezichten checken in een spiegeltje in een attache-case en dan zonder oorlogsbeschildering plaatsnemen achter de kralen en spiegeltjes is niet bepaaldelijk 't klassieke idee van de indiaan.
We zijn gevorderd tot de gecivilizeerde streken. Vanuit Kansas in Missouri aangekomen. Het land begint er ook bebouwd en begroeid uit te zien. Terwijl een van m'n medepassagiers problemen heeft met de regels, en dat zeer verbaal doet merken, is de air-conditioning niet voldoende ontwikkeld om lucht voor te verwarmen.
Langs enige grootschalige agrarische bedrijven etc. bereiken we Joliet, IL. Een perron met twee sporen, die haaks op elkaar staan. Er zit dan ook niet zozeer een bocht in het perron maar een hoek. De beroemde, danwel beruchte, penitaire inrichting is niet te zien vanuit de trein.
In Chicago eerst achteruit langs het perron, en daarna m'n ouders maar eens gebeld; 't was pas half 12 thuis. Ze willen me nog steeds, maar 't geld laat nog op zich wachten. Dit is het bekende verhaal. Tot die tijd blijven we gewoon 't Zeeman lab overvallen.
Ik bezit nu tickets naar Montreal via Washington en New York. Voor zoverre iedereen weet, levert de grens mij, Nederlander etc., geen of weinig problemen. Nu alleen nog een foldertje bemachtigen van de 'Capitol Ltd'; iedere trein met een speciaal traject lijkt er een te hebben.
Het happy hour aan boord van deze trein wordt niet opgevrolijkt met film, maar de zoutjes waren eetbaar. Er was jammer genoeg geen sausje bij. Verder vond iemand opeens een kleine alligator van ca. 60 cm. Zal wel bedoeld zijn als geleidehond, en werd onder een hoop gelach in beslag genomen en overhandigd aan de dierentuin in Pittsburg, PA. De (ex)eigenaar ontdekte het gemis van zijn dier uit de VCR-box pas de volgende morgen.
De reis naar Washington voortgezet. Het achterland van Washington ziet er groen uit; schijnt natuur te heten. De ventilatie bereikte vannacht 't toppunt; volgens mij was de lucht voorgekoeld, en zat ik direct onder de ventilatie spleet. Ook Washington is vanuit deze richting alleen achteruit te bereiken voor deze trein.
Eindelijk eens overdag het traject kunnen aanschouwen tussen Washington en New York. 't Ziet er niet onaardig uit. De rijtjeshuizen van Baltimore zijn voorzien van trappetjes, alleen de grachten en de gevels nog en we hebben een tweede Amsterdam. In New York aangekomen, en daar geconstateerd dat de 'Broadway Ltd', die eigenlijk sneller is tussen Chicago en New York meer dan voldoende vertraging had opgelopen, om nog steeds niet binnen te zijn.
Uiteindelijk de trein naar Canada gepakt. Deze stond al een tijdje naast het perron, maar ze laten je er pas op het laatste moment in. De stad verlaten in de richting van New Haven, CT, het tehuis van Yale University en het einde van de bovenleiding; alleen het traject Washington, DC tot New Haven, CT is voorzien van electriciteit. De lichten van New York zien er niet slecht uit vanuit de trein, en ook hier doen ze aan brugverlichting.
Terwijl de temperatuur zakt, en ik vrolijk kan afwachten wat de Canadese immigratie gaat doen met mij, snelt de trein voort naar groenere gebieden in New England. Als ik 't goed gezien heb volgen we 't traject dat tijdelijk per bus wordt afgelegd nu per trein. Als de Amerikanen nu eerst uitmaken of, hoe en wat ze willen met hun passagiersvervoer en Amtrak, weten ze ook of ze de bus danwel de trein moeten handhaven.
Wat ik na Montreal ga doen weet ik nog niet; waarschijnlijk naar Atlantic City en vanaf daar uiteindelijk via de 'Cardinal' naar Chicago en verder met de 'Empire Builder' naar Seattle o.i.d. 't Betekent dat ik pas per vrijdag vanaf vrijdag vanaf New York naar Chicago ga, en zo verder.
Wakker geworden in Vermont. Deze keer spelen we de rijke man; ontbijt in de trein, uit de trein. 't Was lekker. Nu de douane en de immigratie afwachten. Dit leverde in ieder geval het beeld op van een canadese conducteur met bijbehorend uniform en een Amtrak badge.
Mezelf maar eens bij de jeugdherberg gemeld, en de stad gaan ontdekken; Montreal is een van de oudere steden op 't continent. Niet dat ze dit heeft weerhouden van 'n nogal amerikaans aandoende stad met franse opschriften. De autoborden hebben ook hier texten; PQ - 'Je me souviens' en nog een uit de USA; MI - 'great lakes'. De stad is overigens niet onaardig. Morgen misschien toch maar eens langs McGill University gaan. Ze schijnen er ook atoomfysica te doen.
Verdere plannen zijn naar Atlantic City gaan en kijken of de truuk van geld vragen door arme treinreizigers nog werkt. Ik moest weer eens Amtrak bellen, want de locale maatschappij kan wel reserveringen opvragen, maar er geen maken. De '800' nummers zijn nog steeds gratis, maar 't was dus wel een ander nummer dan 't standaard 'USA-RAIL'; namelijk '4AMTRAK' voor de reizigers uit Canada.
De ondergrondse winkelcentra vallen overigens tegen. Zodra je binnen zit merk je toch niets van de buitenwereld, en onderaardse gebouwen heb ik wel meer gezien; het laatste voorbeeld is de bibliotheek van de Johns Hopkins University.
De Canadezen geloven in doorslagen, een stuk of acht als ik het in de snelheid goed geteld heb. Althans, m'n ticket, door VIA uitgegeven op een USA-RAIL PASS en reserveringen, bevatte er zoveel bij het uitschrijven. Ze gooiden overigens zelf de helft meteen weer weg, na er alles opgeschreven te hebben.
Het weer in Montreal laat nu te wensen over. Ietswat bewolkt met een klein briesje; ik schat 15 graden of lager met een extra windchill factor. De campus van McGill ziet er landelijk uit, maar heeft wel bewaking, en als je ook 't weer in California o.i.d. kunt regelen, lijkt me dit meer iets voor uitstapjes.
Ook nu in Montreal; 't geloof verbreidende christenen. Praten kon ze, en tot haar tweeëntwintigste was ze ook verdorven geweest. Blijf dus niet te lang op een plaats zitten in Montreal, en lees geen dikke boeken. Maar, ik heb ook dit gevaar weten te weerstaan, en leef nog steeds en waarschijnlijk zelfs in zonde.
Ik ga dus naar Atlantic City en dan probeer ik vrijdag de 'Cardinal' naar Chicago te pakken, en aansluitend de 'Empire Builder' naar Seattle. Alleen even m'n route tussen woensdagavond en vrijdag regelen.
't Happy hour in de trein werd opgevrolijkt met levende muziek. Tot en met 't Amtrak personeel storte zich op de microfoon; ze kan beter voor Amtrak blijven werken.
We kwamen erg vroeg aan in NYP. De trein was een kwartier te vroeg. 't Uitzicht terwijl je binnenkomt via de brug heeft zo z'n charmes. Vervolgens bleek 't schema van Amtrak zo te werken dat de trein pas om 10:10 vertrok i.p.v. de 9:10 die ik dacht dat het was. Dit maakt het ontbijt nog rustiger. In de trein naar Atlantic City raakte ik de een na laatste copie kwijt van m'n VIA biljet, en vervolgens n het casino m'n laatste. In ruil daarvoor krijg je dan gratis transport en nog enige andere bonnen. Dit betaalt je lunch en wat geld om te gokken, als je dat wilt. De volgende keer kan je meer geld krijgen, tenminste als je de volgende maand komt.
Je moet vervolgens wel je tassen in bewaring geven, maar dat bleek voor de verandering niets te kosten. Aan het einde van de dag was ik een lunch en US$4.75 rijker. Dit wordt dus volgende maand herhaald op hun kosten, want gokken is niet verplicht. Maar, ze maken nog steeds winst, dus medelijden hoef je als arme werkeloze ook niet met ze te hebben. Er is alleen een nadeel, wat ook nog relatief is, je moet van ver genoeg weg komen.
Om het avontuur compleet te maken brak er brand uit in een opslagplaats voor chemicaliën in noord Philadelphia. Juist, vlak bij de trein. We hadden slechts twee uur vertraging, orkanen zorgen voor 6 uur, heb ik begrepen. Er werd gesproken over zwavelzuur en ontploffingen. Toen we eindelijk mochten doorrijden, was een andere trein maar even overgeladen in de onze; zij hadden ook nog stroomuitval weten te krijgen. Om deze reden ben ik maar in Wilmington, DE uitgestapt. Deze plaats bleek spontaan een nederlandse voorgeschiedenis te hebben. In 't station waren ze er in ieder geval trots op.
Om 5:00 uur 's ochtends uit de trein gestapt in New Haven. In 't boek dat ik heb staat dat het makkelijker is om op Yale te komen, dan om New Haven binnen te komen. Op 't station doen ze daaraan mee. Om 5:00 uur een doolhof doorlopen op zoek naar iets dat op een stationshal lijkt is datgene waarvan een slaperige treinreiziger nou echt hoopt dat hij/zij dit ooit mag meemaken, geen avontuurlijk leven zonder dit soort wandeling.
De gemiddelde Amerikaan gelooft niet in Appie Hein of andere supermarkten, de drogisterijën met een speciale hoek 'appetite control' daarentege zijn ruimschoots aanwezig, en van 't formaat Appie Hein. 't Zal wel aan mij liggen, maar ik ontdek dit probleem in zo ongeveer elke grote stad.
Amtrak maar eens verblijdt met de aanvraag voor 4 biljetten; ik ga nu via Boston MA, Washington DC en Chicago IL naar Seattle WA. Aldaar kan ik een rondje Seattle, Spokane, Portland en Seattle maken, en een tweede jeugdherberg zegel halen. Ik ben dan ook voorbij de helft van m'n pass met 15,000 mijl ofwel 25,000 km per trein en bus door Amerika.
Terwijl de stapel treinkaartjes groeit en ik aan het einde van deze trip meer van Amerika gezien dan 90% van de locale bevolking, kom ik nog steeds rare verschijningen tegen. Je ontmoet eens in de zoveel dagen iemand die nog nooit een trein van binnen heeft gezien. Verder ben ik nu al een handvol Nederlanders tegen 't lijf gelopen. Iets dat mijn leraren engels zal bevallen is dat ik schijnbaar nog steeds een engels, of in ieder geval een europees, accent op m'n engels heb. En dat terwijl het nederlands zowel als het duitse accent toch vrij snel veramerikanizeren.
Na weer eens via Boston naar Washington gegaan te zijn, daar maar eens gevraagd naar een supermarkt. Dit verschijnsel is, zoals bekend, iets zeer onbekends voor Amerikanen. Dan maar eens 'n mexicaanse lunch; de sushi bleek volgens de laatste geruchten wel/niet veilig. Doorstrepen afhankelijk van de laatste gehoorde expert.
We reizen nu via de 'Cardinal'. Deze trein neemt de lange route van New Your via Washington en wat zuidelijker staten naar Chicago. Omdat gisteren iemand de locale brandweerauto tegen de 'Cresent' naar New Orleans parkeerde, terwijl die toch op snelheid was, moesten we via een nog wat langere route. Vervolgens konden we 2 uur lang wachten op een persoon die van een van de gemiste stops kwam, en mee wilde met deze trein. Je blijft lachen met Amtrak
Dit wordt foerageren en bellen in Chicago. Door m'n vorige bezoek aan deze metropool weet ik gelukkig waar de supermarkt zich bevindt. De reis naar Seattle duurt tenslotte 2 volle dagen. En om die door te brengen op 't spul dat ze in buffetrijtuigen verkopen als voedsel... Wat me wel opvalt, is dat het hier nogal snel en nogal vroeg duister wordt; 't zal wel iets te maken hebben met de zuidelijke ligging van de VS. Verder is 't binnenland nog steeds het binnenland, en bovendien nogal leeg.
De statistieken zeggen dat de amerikaanse boeren een minderheid zijn, die vervolgens een inproportioneel grote hoeveelheid energie gebruiken om een erg groot aantal mensen te voeden. 't Uitzicht hier stelt dat ze er in ieder geval erg veel ruimte voor een enkele boerderij nodig hebben. Mijl na mijl, uur na uur rol je door agrarisch gebied; de landbouw doet het heel redelijk in deze streken.
Wat je zo aan Amerikanen ziet, wil nogal eens oud of gezet zijn, of beide. Toen ik op een gegeven moment opmerkte dat er wat Amerikanen ietswat gezet zijn, kreeg ik als antwoord dat dat erg vriendelijk was gezien 't nogal massale bewijs van 't gewicht dat sommige mogen meetorsen tussen wieg en graf.
Vervolgens komt de trein aan in Lafayette, IN. Hier gaat de trein letterlijk door de stad; 5th street bevat buiten de gebruikelijke hoeveelheid asfalt met blikken voertuigen ook twee metalen staven. Een formeel station is er niet, zoals in veel Amerikaanse plaatsen. De Amtrak folders vermelden voor hier dat er wordt ingestapt ter hoogte van de 'Giftshop', en dat is waarschijnlijk ook de plaats waar het Amtrak logo in de winkelruit hangt. Volgens mijn tabellen wordt de stad dagelijks onveilig gemaakt door tenminste 2 treinen. Ik hoop voor de plaatselijke bevolking, dat ze de goederen maar via een andere route sturen.
In Chicago dus maar even langs de super/deli voor een bete broods. Daarna heb ik AT&T maar eens gelukkig gemaakt met een gesprek naar m'n ouders; ik bleek de wisseling tussen zomer- en wintertijd goed verwerkt te hebben. De 'Daylight Saving Time' wordt hier pas eind oktober afgeschaft.
De 'Empire Builder' is weer zo'n superliner; dubbeldeks en 5 meter hoog als 't niet meer is. De wagons schijnen om en nabij de 75 ton te wegen, terwijl in Europa de wagons meestal 50 ton wegen. De film vanavond is 'Tucker', en nu maar hopen dat de zoutjes tijdens het 'happy hour' te genieten zijn.
'Happy hour' bestaat niet op deze trein... geen zoutjes dus. We zijn 'big sky country' ingereden; de wolken zijn helaas wat egaal, anders is het een machtig gezicht. Dit is dus de prairie, een vlakte die zich schijnbaar eindeloos, mijl na mijl, uur na uur, uitstrekt zonder menselijke activiteiten.
Hier wordt voornamelijk veeteelt bedreven, en zo te zien de extensieve variant daarvan; stuur de runderen de hort op, en zie maar wat daar een paar maanden later van terug komt. Soms zie je ook wat akkerbouw, en dat gaat dan over mijlen. De rivieren zijn nogal saai; meer een traag stromende hoeveelheid water in een sloot.
De bevolkingsdichtheid is laag; 20,000 is een grote plaats, en 50,000 is een wereldstad. Montana staat dan ook bekend als schapenland, met grappen als 'Montah-ha-na' en 'bah-ah-ahck to Montana'. Verder is het raadsel van de 10,000 meren van Michigan ook opgelost; ze telden ook elke oversized modderpoel mee.
De film 's avonds was 'Without a clue'. Ik weet nu eindelijk hoe een van de slechtste films allertijden heet. Deze film is van een dusdanig niveau dat vertoning op de nederlandse treurbuis al geschied is. Zelfs geschikt voor vertoning aan boord van PIA's jumbo's naar Amerika. Er was wel een bingouur en een triviavraag voor de passagiers van de slaapwagons. Verder offeren de car attendants zich wel op; die in onze wagon was zelfs jarig. Dan zijn er ook de football uitslagen; 't was de eerste speeldag als ik 't goed begrepen had.
We zouden door het mooiste gedeelte van het traject komen, maar door vertragingen en de vroege zonsondergang, ondanks de tijdzones, was het dus donker op het moment dat wij daar aankwamen. Misschien dat wij nog wat kunnen regelen op een ander moment van de rondreis.
Terwijl de reis naar het westen wordt voortgezet, zijn de Rockies uit het gezicht verdwenen. Nu alleen nog de Cascade range over en we zijn weer bij de Pacific aangeland.
Dit gebied lijkt op een combinatie van Zwitserland en Noorwegen. Enerzijds bergen, anderzijds veel water en zee. 't Ziet er in ieder geval nogal woest uit. 't Weer is in ieder geval zonnig, waardoor het uitzicht erg goed is.
In Seattle maar weer eens een aantal tickets gehaald. We gaan een dagje de natuur in. Terwijl East Glacier park gesloten is voor het seizoen, kun je nog wel via Belton/West Glacier park reizen. Seattle is verder een havenstad, waardoor de helft van de problemen met 't grid automatisch zijn opgelost; waar begin je de nummering van de straten. De andere helft bestaat uit de namen van de zijstraten.
Verder kent Amtrak nog steeds het verschijnsel van de privé-wagon. Je betaalt een vergoeding voor het verslepen over een traject, en je wagon wordt achteraan de trein gehangen en in de plaats van bestemming in het station achtergelaten.
Er schijnt er zelfs een rond te rijden met een totaal roze interieur of zo iets dergelijks. De wagons zelf zijn vaak oude wagons van de passagierslijnen, met een aangepast interieur, en balkons voor diegene die nog frisse lucht wil na de airco.
Uit de trein gegooid in Belton. De text op de nummerborden hier luidt MT - 'Big Sky'. Terwijl het café iets eerder open ging voor 3 arme stakkers is het nog steeds duister. Na een stevig ontbijt besloot de Zwitser dat hij misschien wel langer in het park wilde blijven, en nam zijn rugzak mee. De Engelsman en ik besloten dat een dag natuur al erg veel was, en lieten onze bagage achter in het café.
Vervolgens bleek dat alle leuke punten alleen per auto te bereiken zijn, of om 't simpel te stellen; dit is iets typisch amerikaans. 't Idee van de rangers was dan ook om te liften naar Logan pass en terug. In plaats daarvan zijn we maar Lake McDonalds omgelopen; 't was maar 9.5 mijl lang.
We begonnen aan de schaduwzijde. 't Bood een mooi uitzicht, maar meer bochten dan gedacht. Vervolgens bleek de schaal op de kaart ietswat verradelijk en de datum ietswat laat; toen we bij de camping kwamen, was deze gesloten voor het seizoen.
We zetten de tocht voort, en kwamen bij een lodge die al een maand gesloten bleek; en met gesloten bedoelen ze alles dicht en wintervast, tot en met de benzinepompen en de beerveilige vuilnisbakken.
Een eindje verderop is het volgende rangerstation, en op weg daar naar toe krijg je een blik op het enige vervoersmiddel dat het hier lang vol houdt; paarden, ezels en andere soortgelijke viervoeters. Dan kom je bij het rangerstation, en is het enige dat nog bereikbaar is de telefoon om hulp te laten komen.
't Weer was ondertussen volslagen wolkloos en warm geworden, en dan is het goed uitrusten op een kiezelstrandje. Vervolgens zijn we weer de bush ingetrokken, op weg naar 't volgende rangerstation. Volgens de kaart is het eerste stuk goed begaanbare weg, maar wordt het dan 'n stuk ruwer. Dit laatste hebben we gemerkt; 't karrespoor was geblokkeerd, en er was een vaag sppor zichtbaar, dat rechtstreeks de vergetelheid leek in te gaan.
Om 't vervolgens nog spannender te maken, werd het ook nog eens 'Grizzly Country'. Hier gelden de regels van de beer, diens regels alleen. We zijn doorgelopen, alhoewel 't niet altijd even begaanbaar was. Of ze 't voor de volgende zomer even willen nalopen met de kettingzaag in de hand; er zijn wat bomen ongelukkig over 't pad geparkeerd.
Na verloop van tijd kom je dan weer in gebieden die als min of meer beschaafd, de weg wordt weer geasfalteerd, en er rijden nog wel eens autos. En zo sjok je uiteindelijk 25 mijl om een plas water. Gelukkig kregen we zowel voor de twee mijl van het café naar het rangerstation als voor de laatste mijl naar het café een lift, want bij aankomst bleek 25 mijl ietswat veel. De natuur in het desbetreffende gebied is mooi, maar erg vermoeiend om te aanschouwen. Een gedeelte van het traject dat we gelopen hebben bleek een route te zijn, er stond dat het misschien raadzaam was om je te laten ophalen aan het einde daarvan.
In 't café hadden ze voldoende ontzag om een hoop te ontzien van twee niet geheel meer gecivilizeerde mensen. Verder hadden ze daar de regel van het gratis bijvullen; ik heb er ongeveer een liter thee gedronken voor de prijs van een kopje. Verder waren ze zo aardig om ons er pas om 9 uur uit de zaak te gooien, ze waren al een half uur dicht. Alleen had Amtrak nog betere ideeën; een half uur vertraging zodat je toch een uur buiten zit, en de plastic stoelen in de wachtkamer wel kunt zien, maar er niet op zitten.
Onderweg naar Portland. De route van de trein lijkt erg op die naar Salt Lake City vanaf Portland; ze gaan dan ook door hetzelfde rivierdal, allebij op een eigen oever van de Columbia rivier. De goederentreinen die je aan de andere kant ziet zijn soms echt verschrikkelijk; 3 locomotieven trekken een trein, waarbij er nog een paar in het midden meelopen, en achter de 120 wagons aan duwen er ook nog een paar. Deze combinatie zijn slechts een paar mijl lang.
Je kunt vanuit de trein Mt. Hood zien. 't Is een van de weinige bergen in de Cascade range met permanente sneeuw. 't Rivierdal zelf biedt ook wat aardige vergezichten, en na 54 opnamen was eindelijk het eerste rolletje vol.
Vervolgens blijkt dat niet alleen rond Seattle een beschermd gebied is, maar dat ook rond Portland de toilletten worden afgesloten; 't heeft iets te maken met de waterwinning. Tegelijkertijd kwam ik tot de ontdekking dat welliswaar m'n door de aircon veroorzaakte verkoudheid over was, maar dat m'n schoeisel een fractie te licht was voor cross-country wandelingen. Vervolgens dook tot mijn stomme verbazing de Zwitser op in de trein; hij was in Whitefish aan boord gekomen, en was daarheen gelift.
Terwijl Amtrak je normaliter de trein laat ingaan zonder boardingpass, blijkt deze voor de trein naar Seattle van levensbelang; ze wijzen je zelfs een plaats toe. Aan het gangpad dus...
't Traject tussen Portland en Seattle voert niet door bergen, maar door het relatief vlakke binnenland. Dit is eigenlijk ook niet zo interessant, maar je komt op een bepaald moment aan de kust. Die is vrij woest hier, met de vele armen van de Puget Sound.
Uiteindelijk in Seattle aangekomen, en daar naar de jeugdherberg gewandeld. Deze ligt vanaf de 1ste avenue gezien in de diepte. Ook Seattle is op wat heuvelachtig terrein gebouwd.
Heb de dag doorgebracht als toerist, en Seattle, de 'emeralden' stad bekeken. Vanaf King dome, waarbij 't uitzicht op rij 300 slechter is dan het beeld per televisie, via Kobe park de stad ingewandeld. De havenkant is wat vertoeristiekt maar nog redelijk functioneel. Je kunt naar Canada en andere plaatsen per boot.
Seattle is gelukkig redelijk compact, althans het centrum van de stad, en voor de hopeloze toerist is alles voorzien van labels. Zo kom je te weten wat waar gebeurde, enz. enz. Verder is de naam van de stad die van het opperhoofd van de lokale indianenstam. Deze was schijnbaar vriendelijk tegen de blanken; foutje dat wel meer minderheden hebben gemaakt.
Ze hebben hier in ieder geval een ruime variate van transportmogelijkheden, trolleybussen en trams, bussen en een speciale tunnel voor snel bustransport, en zelfs een monorail. Deze laatste optie stamde van de wereldtentoonstelling van 1962, evenals een toren en het park rond de toren aan het einde van de monorail.
Ook eindelijk maar eens briefkaarten aangeschaft; zowel 't lab als de afdeling moeten er zonodig een hebben vonden ze allebij voor mijn vertrek. Die voor 't lab is snel genoeg gevuld, maar wat schrijf je aan een afdeling die zojuist de indeling van een studiedag in Malaga verwerkt heeft.
Verder heb ik nu tickets voor morgen vroeg naar Salt Lake City en door naar Los Angelos. We vertrekken op het onchristelijke tijdstip van 6:00. Ze gooien me er 24 uur later uit, zodat ik 18 uur heb om Salt Lake City, de stad vol met Mormonen, te bekijken.
Op een onchristelijk tijdstip opgestaan, en afgereisd naar 't station. De trein vertrok om 6:00, en ik was zelfs lichamelijk aan boord. De rest van de trein was eveneens nogal slaperig, althans totaan Portland OR. Je komt ook langs een plaats genaamd Vancouver, gelukkig voor diegene die daar naar toe wilde in WA en niet in BC.
Je gaat vervolgens door het dal van de Columbia rivier, en dan zie je de bergen waar je een paar dagen daarvoor langs reed. De rivier is alleen veel te warm geworden in de loop van de tijd; alle centrales etc. 't Schijnt wel goed surfwater te zijn met tegengestelde stroom en wind.
De blauwe bergen die daarna komen zijn relatief saai. Er moeten wel herten en beren in rondwandelen. De hoeveelheid water in het dal is wat gering, maar 't idee dat je na Ayer's rock en Gibraltar de derde monoliet in groote gezien hebt maakt wel iets goed.
Om 't eerlijk te zegen, Nampa ID, of in ieder geval het lokale Amtrak station daarvan, is nogal saai. Boise heeft een ietswat groter station, en dat ziet er iets levendiger en actiever uit. Verder switchen we weer eens van Pacific Time naar Mountain Time, eigenlijk moet je meer tijden op je horloge hebben voor dit soort reizen.
Vervolgens hoor je dat de passagierstreinen wel voorrang hebben op de goederentreinen, maar vanwege de lengte van de laatste zijn de passagierstreinen de enige die op het zijspoor passen. Het gevolg is dat de 120 wagon goederentreinen links en rechts voorrang krijgen. Ze zijn maar een paar mijl. Ze hebben hier ook locomotieven zonder cockpit, en hangen die tesamen met een tankwagon bij de bemande locomotief.
Salt Lake City; dit is de plaats volgens een man, en zijn volgelingen bouwden in een woestijn een stad. Ze hebben hier in ieder geval de grootste verzameling van genealogische data, maar niet iedereen is terugvindbaar. Ik kon na redelijk extensieve speurtochten niemand van mijn familie terugvinden.
Vervolgens Temple Square bekeken; vriendelijke mensen, uiterst vriendelijke mensen. Ik vrees alleen dat ik te hoge eisen stel aan wat dan ook; verifieerbare bewijzen is iets dat alleen fysici van elkaar eisen en krijgen. De toer van 18 maanden sluit alleen wel voornamen en vriendschappen uit. We zullen zien, en we hebben in ieder geval er een extra boek aan overgehouden voor de familiebibliotheek.
De rest van de stad is redelijk normaal; shopping malls en de gewone amerikaanse gekheid. De stoplichten zijn een definitieve verbetering; als je van getsjirp en koek-koek geluiden houdt. De text op de heilige koe hier luidt; UT - 'The Greatest Snow'. Verder is schijnbaar 65% niet mormoons, dus er valt te leven door normaal zondige mensen.
In de trein langs het gokhol Las Vegas gekomen, de halve trein stroomt leeg, en de open plaatsen worden prompt weer opgevuld. Alleen zal de totale hoeveelheid kapitaal na vertrek zijn afgenomen in vergelijking met voor aankomst. Dit is volgens insiders een van de kenmerken van een casino, met name een dat al een tijdje draait en wil doorgaan. De plaats bevindt zich inderdaad in het midden van een woestijn. De droogte buiten is evident, de afwezigheid van menselijke activiteit buiten de kunstmatige meertjes is zichtbaar.
In de trein, met airconditioning, blijken de gevolgen van de amerikaanse levensstijl, de scheidingen hopen zich op. Er zal best wel iets voor te zeggen zijn, maar om zo je huwelijk te besluiten... Mijn reistempo verbijsterd in ieder geval nog steeds, en dat terwijl het echt amerikaans is om zo Europa te 'doen'.
Verder kreeg ik van een van mijn medereizigers een maaltijd aangeboden. Er is vlak bij Union station in Los Angelos een toeristiek straatje. Volgens mij en mijn gastheer was dat wel met me eens, komt 50% niet zozeer uit het zuiden, maar via het westen uit het verre oosten. De tacos waren in ieder geval zeer genietbaar, zoals te zien is op de foto. Ik ben benieuwd hoe pa op dit reageert.
Nadat 't bedienend personeel in de zaak in het station afwezig bleek te zijn, ben ik maar naar San Diego afgereisd. Aldaar kun je dan de nachtbus naar Bakersfield nemen.
De trein naar Berkeley genomen, en aldaar op zoek gegaan naar de universiteit. Het station ligt op third en University. Gegeven dat de student union, op de campus, op ca. 2200 van een straat ligt, ben ik maar gaan lopen. Deze gok bleek toch heel aardig te kloppen; ook Berkeley is volslagen regulier opgebouwd.
Na een stevige wandeling, in een zeer aangename temperatuur, kom je bij een campus. De college gelden zijn misschien wel hoog, maar de gebouwen zijn, in vergelijking met de gemiddelde amerikaanse stad, aanzienlijk redelijker.
Op UCB doen ze aan physics, maar bij atomic physics blijken alleen experimentele fysici te zitten; de enige theoreet is al sinds jaar en dag met andere zaken bezig. En dan wandel je maar weer terug over een natuurrijke campus.
Op 't station met wel 4 treinen per dag, kom je vervolgens een stel fanaten tegen, die treinen willen filmen. Hun kinderen hadden nog nooit een trein gezien. Ze hebben er nu twee op tape, en als het goed is ook een aantal geplette pennies.
In Richmond zie je dan een iets groter station. Dit is ook een van de eindpunten voor BART; een locale metro. Als Amtrak station toch wat onder de maat; alles was dicht, en verder een tochtige gang. Verder zijn er de gebruikelijke collectie niet geheel socializeerbare elementen. De BART politie maakt er op een gegeven moment wel een einde aan, maar het probleem treedt de volgende dag weer op.
Dan probeer je maar eens uit te vinden of de trein op tijd is, en je belt daarvoor het daarvoor gegeven nummer. Om 9 uur zeiden ze ja, maar om 10 uur zeiden ze dat ook, met de toevoeging dat om 9:09 de trein op tijd was. Later bleek dat ze al 30 minuten te laat in Oakland waren binnen gekomen, en daar nog eens 30 minuten vertraging opliepen bij het aanhaken van extra wagons.
Terwijl de 'kuststrook' van Oregon voorbij rolt, ontdek je dat Amtrak een truuk heeft om op tijd te komen; bepaalde trajecten vragen onredelijk veel tijd volgens de tabellen. Neat, but not nice.
Zo kom je zowaar nog op tijd bij de laatste brug voor Portland. Daar klapt er een signaal uit, en duurt het repareren 100 minuten. Zo miste ik m'n trein met 1 minuut. De volgende keer maak ik zelf de deur open, en loop er gewoon naar toe.
Het Amtrak personeel was soepel genoeg om de nodige tickets te verstrekken, en even later was ik weer onderweg. Spokane ligt net ver genoeg weg om een nacht per trein door te brengen. Vertragingen zijn alleen wel regel hier.
Terug naar Portland, de stad van de rozen. De trein had weer eens wat vertraging, maar de marge hier was ietswat groter. Ik weet nog steeds niet wat malt nu precies inhoudt, maar 't geeft wel een apart smaakje.
De drankwetten in Oregon zijn verder nogal merkwaardig. De blikken bier moeten open zijn bij het verlaten van de bar, en eigen voorraad is niet toegestaan.
De film was 'hear no evil, see no evil' met Gene Wilder en Richard Prior. De fragmenten waren genoeg om de film af te keuren. De borrelzoutjes waren wel genietbaar, maar alles werd nogal vroeg geserveerd.
In San Jose aangekomen en 't Amtrak personeel verbijsterd met een paar ticket aanvragen. Ze hadden uiteindelijk een simpele oplossing voor het traject San Jose-Palo Alto. Ik was dan ook de enige die zo reisde, en de buschauffeur stelde voor om de bagage maar gewoon mee te nemen, normaliter wordt die ergens onderin de bus geladen.
In Palo Alto, bereikbaar via het stelsel van de 'Freeways' is Stanford min of meer bekend; het neemt slechts de helft van de plaats in beslag. Er is niet alleen een universiteit, maar ook een ziekenhuis en een shopping center.
Op het universiteitsterrein aangekomen is het zoeken naar de juiste afdeling. Maar de natuur maakt de zoektocht in ieder geval aangenaam, en de staf is uiterst behulpzaam voor potentiële studenten. Zelfs de door bezuinigingen en studenten geplaagde staf wil je zelfs te woord staan. Alleen is er wel behoefte aan theoretische atoomfysici, maar is de opleidingscapaciteit aan de grote universiteiten 0,0. Maar ik heb nu wel wat namen etc.
Via de mall terug gelopen. Als de namen van zaken enige indicatie vormen van het levenspeil wordt ik erg bang. En een gewone levensmiddelenzaak zat er, zoals gebruikelijk, niet tussen.
Via bus en trein afgereisd naar Redding om daar de trein naar Los Angelos te nemen. 't Enige probleem was, dat ik geen rechtstreeks ticket kon krijgen voor het hele traject, maar dat via de conducteur wel wat te regelen viel, volgens de staf v/h station tenminste.
De trein kwam slechts 30 minuten te laat, maar de conducteur dacht dat er wel iets te regelen was, en dat ik maar na Martinez maar eens wat moest vragen.
In Martinez bleek inderdaad dat er iets te regelen viel. Ik kon gewoon blijven zitten, en genieten van de kust. Je moet dan wel eerst door het kustgebergte van de 'Camino Real'. Deze gaat op bepaalde punten toch redelijk stijl.
Verder heb ik met een Engelsman eens zitten bepalen wat de fouten van Amtrak waren. Ze worden voornamelijk veroorzaakt, volgens onze bescheiden mening, door het gebrek aan frequentie; als Amtrak meer treinen zou laten lopen, hebben ze meer ervaring. En door dit wordt de organizatie ook soepeler en loopt alles sneller.
De kust en de bergen worden vlakker als je naar het zuiden gaat. Verder kom je door Vandenberg, de plaats waar de US Air Force haar raketten en shuttles lanceert. Ze hadden een Titan 2 op een lanceerplatform staan. De verdere apperatuur was wat moeilijker identificeerbaar, maar er werd wat uitgelegd in de folder.
Zo kom je uiteindelijk in de voorsteden van LA. De stad spreidt zich uit tot 50 mijl vanaf 'downtown'. De trailercamps geven een idee van de groeisnelheid; goedkoop en snel neer te zetten. Ze hebben alleen snelwegen nodig om door de stad te komen; topsnelheid op desbetreffende wegen: 34.6 mph.
In LA maar weer eens het personeel van de giftshop lastig gevallen, en op een gegeven moment maar eens wat tickets geregeld. Mexico blijkt uitgesloten, anders kom ik niet op tijd weg uit New Orleans. Ik schijn Mexico wel te naderen tot op 10 meter, als de folder juist is. En god oh god; het Amtrak personeel kan soms erg kribbig zijn. De reislustigen daaronder daarentege vinden alles schitterend, en zien de prijs van USD 0.01 per mijl als iets volkomen normaal.
Afscheid genomen van het personeel, en de Pacific Time Zone en de bijbehorende kust. Verder bevatte de trein bij vertrek ook nog enige bezoekers.
In Tuscon AZ een stel padvindertjes ingeladen; jeugdig en lawaaierig. Vooral toen er vlak voor ons een goederentrein problemen kreeg met een vals plat; de trein was net iets te zwaar voor de helling en de locomotieven. Ze hebben er een van onze trein moeten lenen om wat wagons af te koppelen en weg te zetten. Daarna ging het wel weer min of meer.
Dat was niet het enige; een ontsporing tussen El Paso en San Antonio zorgde ervoor dat onze trein op een ander spoor verder zou moeten vanaf El Paso. Het spoor bleek op mijn kaart te staan; een miezerig spoor van El Paso, of eigenlijk 50 mijl verderop, naar Forth Worth. Via Dallas en Houston zouden we dan weer op onze originele route komen. Op dat moment blijkt het Amtrak personeel ook maar menselijk te zijn, en te falen in wat dan ook.
Na veel geörganizeer en gepieker gingen de mensen die voor Houston de trein zouden verlaten, per bus vanaf El Paso op reis, terwijl wij per zijspoor erg veel van Texas zouden gaan zien. Ze begonnen ook opeens over aanwaaiende orkanen te praten, en New Orleans zou daarbij een mooie plaats zijn om aan land te komen.
De avondfilm was 'Rainman'. Deze film is inderdaad fraai, al kan ik mij de kritiek van de verschillende belangenverenigingen voor autisten wel voorstellen. Bovendien zitten er een aantal zwakke punten in. Maar het was in ieder geval een paar uur lang verstrooiing.
Daarna verder gepraat met een aantal medereizigers die op dit soort onverwachte trajectswijzigingen een adequaat middel hadden; 101 proof Bourbon. Na de eerste fles en de aftocht van de eigenaar en voornaamste nuttiger ervan, verder gepraat in de frisse lucht. Een 'dutchmans door' was volgens een van mijn medereizigers, die zelf bij het spoor werkt, een goede uitvinding. En het treinpersoneel van Union Pacific vond het allemaal prima. De beschermende houding van Amtrak wordt niet overal nagevolgd, maar wel door de Amtrak conducteur die denkt dat de passagier die het raam opent acuut naar buiten gezogen wordt, of zichzelf eruit werpt, of nog erger... Gezien het feit dat er treinpersoneel in leven is dat meer dan 10 dienstjaren heeft, ietswat minder waarschijnlijk.
Na een solide nachtrust bij Forth Worth wakker geworden, en naar de dichtsbijzijnde telefoon gestrompeld. Ik was er als een van de eersten, en kon mijn moeder weer eens verblijden.
Ondertussen gingen de geruchten over de orkaan heen en weer; wel orkaan, geen orkaan, en waar o waar gaat zo'n ding dan heen. Bij groot gevaar zou de trein gestopt worden, en zouden wij in een hotel worden geplaatst op kosten van Amtrak. De toegang tot New Orleans vanuit het westen gaat via een constructie van voor het eigenwaarde probleem; de 'Huey P. Long' brug.
Het zou mij in ieder geval weer een nacht in de jeugdherberg schelen, en misschien wel meer. Amtrak had in ieder geval een goede telefoonrekening aan alle hotelreserveringen in New Orleans. En het personeel kon bijna gelijk na aankomst weer aantreden voor de aftocht in de richting van LA.
Iedereen zou uiteindelijk wel terecht komen, de meesten van ons zelfs in New Orleans. De orkaan landde in Galveston, waar elk jaar een orkaan langs komt. En de chef van het treinpersoneel zou eindelijk eens goed gokken.
New Orleans had niet het beste weer; zware bewolking, met later een regenbui. Normaliter is het warmer in een gebouw dan daarbuiten, maar met een subtropisch klimaat en airconditioning is de situatie hier omgekeerd.
Na me te hebben ingeschreven bij de jeugdherberg maar eens de stad gaan ontdekken. Tenslotte zijn de Fransen en de Spanjaarden hier heer danwel meester geweest. Het franse kwartier is inderdaad ietswat antiek voor een amerikaanse stad, en de raderboot best grappig, maar er mist toch wat. Je krijgt de indruk dat de Amerikanen alles in stand houden waar ze geen oorlog mee hoeven te voeren, en zelfs maar de indruk wekt ouder te zijn dan ze zelf zijn.
Dit is bovendien de enige plaats waar ze aankondigen voor de toerist, dat ze er meer dan een taal spreken. Zoe moeten hier erg gewend zijn aan de toeristen. Het probleem dat ze nu hebben, is wat ze precies moeten adverteren; de stad, met de franse invloeden, of de Cajun uit de wildernis met hun specialiteiten. En dan is er ook nog Voodoo plus het locale fooball team. En dat alles in dezelfde zaak, waarvan je dan ook nog eens meer dan een handvol copieën aantreft in een en dezelfde straat.
Als luchtverfrisser hebben ze hier iets gevonden dat CFC-vrij lijkt, een pan met kruiden die wat staat te dampen. De variatie in kruidenmengsels is in ieder geval groot. Ze hebben ook rijst met kruiden, alleen vlees bij te mengen. De locale versie van fast-food is hier de 'Po-boy' die erg lijkt op de 'Croque-M' uit Frankrijk, en goed vult.
Verder overgegaan tot het proberen van het telefoonstelsel tussen New Orleans en New York. Ben benieuwd hoeveel ITT me gaat rekenen, met muntjes betaald, kost het USD 2.05 voor de eerste minuut. Het kan nog wel eens problemen gaan geven in New York. In geval van erge problemen hoor ik het nog wel via mijn ouders, en kan ik de goedkoopste adressen in New York proberen.
Op een voor toeristen onchristelijk tijdstip opgestaan. Dat is en blijft het nadeel van de extreem lage frequentie van de treinen hier. De beheerder op dat moment vertelde de gebruikelijke verhalen over de gevaren van de grote stad, en New Orleans in het bijzonder, en deze buurt speciaal.
En dan loop je buiten, elke mogelijke schim van je afbijtend. Geen hond die je volgt, alleen de locale zwerfhond hield het, ondanks vervloekingen, vol totaan het Amtrak station. Daar ontdek je meer personen die de trein nemen, met name die trein nemen. Onder andere een kiwi die ik ook al eens in Baltimore gezien had, en die in de locale jeugdherberg ook al gesignaleerd was.
De eerste paar uren slaapt iedereen aan boord van de trein. Je ratelt weg uit New Orleans bij 74 graden F, en de airco bevriest je. Je gaat vervolgens over lake Portrachrain. Dit is ongeveer even veilig als de westelijke toegang, bij storm of orkaan krijg je de trein niet meer weg.
Vervolgens reis je door de zuidelijke staten. Het herinnerde de Britten aan de 'Dukes of Hazard', iets waarin ze wel gelijk hadden. Dit zijn tenslotte de iets minder ontwikkelde streken, waar de illegale drank sterk gestookt wordt onder het maanlicht. Volgens 'Lets Go' heerst er nog steeds een subtiele vorm van racisme, bij het wederkeren van de nacht keert eenieder terug naar zijn eigen wijk.
De lage frequentie van de treinen hier heeft ook als gevolg dat de treinen wel bomvol kunnen zitten. Gelukkig worden ze elke 10 mijl op warmgelopen assen bekeken. Verder hebben Amerikanen ook last van de volle maan; volgens een van de conducteurs worden de locale instellingen voor de zwakken van geest open gezet, en krijgen de patienten voldoende geld om met Amtrak een rondreis te maken.
Geen 'Happy Hour', maar wel een stel gekke kiwi's. Zo krijg je nog wel eens wat aangeboden. Ze vonden me alleen nogal complex, enerzijds kurkdroog, anderzijds schijnbaar in staat om grappig uit de hoek te komen. We merken het wel of dit aan de invloeden van het nachtleven in New Orleans ligt.
Aangekomen in Washington. Dit volgens mijn boek onbekende station heeft een erg duidelijke structuur. Als ik hier nog eens langs kom, weet ik eindelijk de redelijke cadeaux; een copie van de 'Declaration of Independence' en een copie van de 'Constitution' moeten toch wel iemand voor 30 seconden tevreden houden.
Het weer ziet er nog steeds niet goed uit, regen kan ik thuis ook krijgen. Verder schijnt San Francisco nu getroffen te zijn door een aardbeving. Spannende dingen gebeuren ook altijd ergens anders. Hetzij nadat ik er geweest ben, hetzij voordat ik zelfs maar een kans heb gehad om ze eerst te bekijken.
De trein gaat verder, als je vanuit Washington naar Florida gaat, kom je dwars door Quantico heen. Op de terugweg zal ik eens proberen, bij voldoende licht, om er een foto van te nemen. Pieter zal wel geen commentaar hebben, maar het is het trainingscenterum van het Marine Corps aan deze kant van de grote plas.
Als ik verder de laatste getallen bij elkaar optel kom ik waarschijnlijk niet aan de 30,000 mijl, maar het zal wel 29,000 mijl o.i.d. worden. Dit doet de prijs van mijn ticket dramatisch stijgen. Ver achter de comma, dat wel. Ik weet niet wat ik op de terugweg ga doen. Langs Charleston/Savannah. Langs Atlantic City, het hangt allemaal af van mijn mogelijk onderdak in New York.
Aangekomen in Florida, de laatste van de 44 staten die m.b.v. Amtrak te bezoeken zijn. Alleen Maine, South Dakota, Wyoming en Oklahoma zijn niet op de Amtrak kaart terug te vinden, evenals overigens Alaska en Hawai'i. Zowel voor de statistiek als het bespoorbare.
Dan zijn er nog de Amerikanen die wat te zeuren willen hebben, zoals de man voor mij. Amtrak kreeg hem, gelukkig met maar een half uur vertraging, op zijn bestemming. Helaas voor mij was dat zo ongeveer aan het einde van het traject. Het werd gelukkig ook steeds warmer en zonniger. De temperatuur is nu om 11:08 locale tijd rond de 80, wat overeen komt met 27 graden C.
Miami heeft het gebruikelijke soort stations, minimaal en 4 treinen per dag. Verder is het zo groot, dat je wel een bus moet nemen. Buiten New York is dit de eerste plaats, waar ik gedwongen werd om van het locale transportsysteem gebruik te maken. De stad heeft bovendien een 'voorstad' Miami-Beach. De locale jeugdherberg is daar. Gelukkig is het strand ook daar, en ga ik morgen liggen bakken.
De locale architectuur is wat vreemd; de kleurstellingen zijn vage pasteltinten, en een echt duidelijke stijl is niet aan te wijzen. Het ziet er uit alsof iemand nogal high was tijdens het ontwerp, en zich heeft uitgeleefd op de mengmachine. Ik weet niet hoelang ik het vol houd onder deze kleuren, maar dat weten we snel genoeg.
De aardbeving in Californië heeft nog wat meer doden veroorzaakt, een van de 'Freeways' is ineengestort. Gelukkig zijn het niet van die parkeerplaatsen zoals rond LA. Verder zullen we eens een dag te vroeg opbellen, om uit te vinden, of hoe en wat t.a.v. mijn onderdak in New York. Dit i.v.m. mijn checkout en reserveringen die waarschijnlijk allemaal beter zo snel mogelijk moeten worden gedaan.
Vroeg wakker geworden, om van het mooie strandweer te genieten. Vervolgens omgedraaid, omdat het nogal duister was. Dit proces herhaalt tot een uur of acht. Daarna naar het strand gegaan. Het was alleen meer bewolkt, koud en winderig. Dit betekende prompt dat ik maar terug keerde naar het hostel. Om 11:25 was het 64 graden F, wat 18 graden C betekent, en dat in Miami FL.
Na de middag en een andere cubaanse sandwich, mijn ouders verbijsterd. Zelfs pa pakt elk telefoontje aan dat binnenkomt. De familie moet nodig eens worden afgericht om te voorkomen dat mijn erfenis bij de PTT belandt. Het antwoord op mijn vraag hadden ze alleen nog niet. Zelfs brave buurjongens zijn al niet meer 100% betrouwbaar.
Het strandweer was eindelijk gekomen. De zon was ietswat warmer, maar de wind was bepaaldelijk sterk en koud, het zeewater daarentege was van voldoende temperatuur, maar met een vervelende stroming. Echt bruin ben ik niet geworden, maar ik kan wel zeggen dat ik zelfs heb liggen zonnebaden.
Verder mijn ouders maar weer eens opgezadeld met een telefoonrekening. Het antwoord, zoals verwacht, was niet al te positief. Dit betekent zoeken naar een goedkoop adres. En ik ga maar eens langs Atlantic City om ze wat armer te maken. Deze manouvre levert me netto 4 dollar op. Twee nachten in het goedkoopste hostel, en 20 dollar bonus. Verder nog een maaltijd, die goed vult.
Amtrak had in ieder geval nog plaatsen op de juiste treinen. Ik ga via Savannah GA naar het noorden. Ik weet niet of ze Charleston SC al gerepareerd hebben na 'Hugo', maar ik neem het risico niet, en Savannah schijnt even mooi te zijn. We zien wel hoe de zuiderlijke schoonheid is. Verwelkt, vergaan of gerestaureerd?
Terwijl de nacht steenkoud was voor Miami, was de ochtend in ieder geval zonnig. Voorzichtig opgestaan, en het een en ander ingepakt. Vroeger paste het allemaal in de tas, maar mijn bezittingen aan deze kant van de oceaan lijken langzaam maar zeker uit te dijën. Vervolgens alles naar beneden gesleept, en tijdelijk in bewaring gegeven.
Daarna ben ik met de camera op ontdekkingsreis gegaan door Miami Beach; een paradijs volgens de mensen uit de noordelijke staten in het begin van deze eeuw. Ik heb wat plaatjes van treffende Art Deco pastel tinten op gebouwen. Die gebouwen zijn overigens ook in die stijl, alhoewel de moderne gebouwen ook nijgen naar andere stijlen. Gelukkig zijn de dimensies soms ook nog menselijk.
Mijzelf, en mijn tas, naar het busstation gesleept. De afstand, hemelsbreed, is niet meer dan 10 mijl, en de weg naar het treinstation minder dan 20 mijl. De bus doet er vervolgens slechts een uur over om daar te komen. Met name het noorden van Miami ziet er ietswat leeg uit.
Een gedeelte van Amtraks inefficientie wordt veroorzaakt doordat Amtrak personeel, waarschijnlijk volgens de regels, de gemiddelde passagier beschouwt als een niet intelligent wezen, dat zelfs niet in staat geacht moet worden om zelfstandig zich in een trein te begeven. Dit leidt tot extreem lange stoptijden voor een handvol passagiers, en een personele begeleiding waar menig moeder met kinderen op reis door Europa graag wat van zou willen lenen, desnoods in ruil voor lijf, ledematen en nazaten.
Het 'Happy Hour' blijft een vage verschijning; alleen bij de rokers, en bij drank. Althans, dat is wat ik er nu van begrijp. De zoutjes waren redelijk en schaars. De trein was alleen in een dusdanige beweging, dat het neerpennen van een verslag waarschijnlijk gemakkelijker zou gaan met een of meer flessen Bourbon achter de kiezen. Ik kon me niet herinneren van het naar Miami toegaan, dat het zo slecht gelegd spoor was.
Aangekomen in een duister en koud Savannah. Nooit geweten dat het diepe zuiden zo koud kon zijn. I.v.m. Daylight Saving Time kwam de zon pas na 7 uur op, en was het tot die tijd alleen duidelijk, dat de stad zelve, of in ieder geval het oude centrum daarvan, 3 mijl verderop lag. Een lading girlscouts kon vervolgens niet alleen ontdekken waar het huis van de oprichtster van hun beweging staat, maar ook dat het Amtrak kwartiertje nog altijd geldt.
Mijn bagage ingeleverd, en vol goede moed op pad gegaan. De afstand zou in ongeveer een uur zeker af te leggen zijn. Als je doorstapt om warm te blijven, zelfs in 45 minuten. En op zondagmorgen is er weinig verkeer, en loop je snel door een stadscentrum heen.
De verschillende momnumenten zijn in ieder geval goed gedocumenteerd; bij elk object staat een paal, met een verhaal. Doordat de stad vanaf het begin in 1733 gepland was, is alles redelijk overzichtelijk. De vermoeide toerist zal zich in ieder geval veheugen op de vele parkjes met de bijbehorende bankjes.
Het kerkhof bevat bovendien voldoende slachtoffers van plagen, geduelleer over liefde en andere persoonlijke strijdpunten en oorlogen. Historici, die ook niet het eeuwige leven blijken te bezitten, ietswat dichterlijk aangelegde types en een verzameling helden die aanleiding hebben gegeven tot een menigte van dichtregels verzameld in een ruim groen veld met groene borden voor de beschrijving van hun daden bij leven en welzijn.
Voor zoverre oorlogen niet naar de stad toegekomen zijn, zijn de soldaten van de stad er wel naar toegetrokken; volgens mij hebben in ieder geval de mariniers zelf weinig geleerd van Viet Nam. En dan de arme stakker die Beirut niet uitkwam en het jaar 1983 niet heeft overleefd. Ik vind het ietswat cynisch om dezelfde text voor elke uitgevochten oorlog te gebruiken.
De huizen in de stad, waaronder het optrekje van twee verdiepingen hoog, en vijf ramen breed van een plantagehouder, zien er aardig uit. De stad gelijkt op New Orleans. Het smeedwerk ontbreekt, maar de architectuur is rijkelijk voorzien van van balkons, balustrades en veranda's. Op een bloedhete zomeravond zal het zeer aangenaam vertoeven zijn op deze extensies.
Na mijn terugtocht naar het station heb ik mijn tickets voor het traject van Washington naar Atlantic City en terug geregeld. Nu alleen nog de trein en mijn bagage in Philadelphia en ik ben gereed om een casino de poot uit te draaien, en daarna de Boardwalk te ontdekken.
Na een conducteur vriendelijk te hebben gevraagd of ik mee mocht totaam Philadelphia, op een ticket tot Washington en een ticket van Washington tot Atlantic City, kon ik uitslapen. De trein was meer dan 90 minuten te laat. In een kouder Philadelphia was het winterseizoen aangebroken. De goederen afdeling had slecht nieuws voor mij; 51.5 pond is ietswat meer dan 44 pond, wat gelijk is aan 20 kilo limiet van de luchtvaartmaatschappijën.
Naar Atlantic City en dezelfde procedure; gratis shuttle en USD 20 en een maaltijd. Er was ook een bonus voor het invullen van en enquete; een pen van elegant ontwerp, dachten ze. We zien wel hoe lang die het volhoudt, want een vervanging voor de pen is het niet echt; leeg is leeg. Je wisselt de bonnen ogenblikkelijk om, en ondekt dat de cassiere meer tijd nodig heeft om uit te vinden wat je krijgt.
Deze keer thee i.p.v. cola, en kip i.p.v. tonijn genomen, en naar binnen gewerkt. Na het maal ben ik maar terug gelopen, want de shuttle was niet echt frequent. De boardwalk is van hout, en grensde aan enige instituten die volgens mij rijp zijn voor een ombouw tot gekkenhuis. De hoeveelheid lawaai is volslagen onbeschrijfbaar. Volgens mij hebben zowel Multatuli als een russische schrijver, Dostowjesky dacht ik, verhalen geschreven over het casinowezen. Om eerlijk te wezen, ben ik er niet echt van gecharmeerd, en kan ik er ook niet warm voor lopen. Er schijnen wel mensen te zijn die regelmatig voor hun plezier hier wat geld achterlaten. Dit proces geschiedt ook in Reno en Las Vegas.
Na de boardwalk naar het station gegaan, en daar mijn laatste tickets aangeschaft. Die worden vrolijk uitgeschreven, op naam van Aboard W. Er was iets misgegaan, maar de Amtrak employee was niet geheel getraind. Na enig reizen per trein in New York aangekomen.
Na een expeditie door de donkere tunnels onder Penn station en door Manhatten boven/ten noorden van Central Park bovengekomen. Helaas, het goedkoopste adres bleek vol te zijn, maar een wat duurder en mooier gelegen etablishement had nog een paar vierkante meters vloeroppervlakte beschikbaar. Ik werd vervolgens, per bus door het duistere New York, gestuurd naar een donkere straat in Lower Manhatten. Bij een huis, wat midden in de niet volledig geïndustralizeerde buurt ligt, met een clochard vijf meter verderop bel je aan. De juiste bel is bij voldoende licht (zoals zonlicht om 17:00) te zien.
De volgende morgen wakker geworden in iets wat een steeds grotere puinhoop werd. Het ontbijt was zeer groot, 3 toast, en een kop thee. Hiervoor had ik dus weinig tijd nodig.
Vervolgens de stad ingewandeld, op zoek naar NYU, en met name hun physics department. Dit heb ik zowaar gevonden aan het bekende Washington Square. Zelfs sociologen weten na enig, een niet-New Yorker genoegdoend, zoekwerk een adres te produceren.
Door zuidelijk Manhatten gelopen. Dit bevat niet alleen Chinatown, maar ook wat grotere gebouwen zoals het WTC. Terwijl ik niet echt veel van Chinatown heb gezien; het is niet zoals in Frisco waar de straten onderschriften hebben in het chinees, heb ik wel de indruk gekregen, dat ze hier wat megalomaan zijn. De gebouwen zijn in ieder geval ietswat hoger dan ik kon reiken, en deze bouwstijl is al enige jaren en vogue.
De rest van de stad is langzaam ontwikkeld, zoals ik kon ontdekken toen ik naar het hostel terug liep. Daar aangekomen kon ik de lijst met adressen voor goedkope slaapplaatsen afwerken. De eerste was zowaar raak, en ik hoefde alleen maar naar 146 street. Dit is nog niet eens het einde van New York of zelfs maar Manhatten. Het gaat hier nog verder naar 210 street.
Dit is duidelijk een downmarket; de prijzen zijn lager voor het een en ander. En dit blijkt dan wel op het eiland, maar niet in Manhatten te liggen. Ze noemen het hier de Bronx, maar omdat alles hier in microbuurten uiteen valt, is het hier veilig. We wandelen morgen wel wat. Zuidwaarts of zo.
Na een rijk ontbijt, bestaande uit een broodje, ben ik naar het zuiden gewandeld. De stad is opgebouwd volgens de maat dat 20 straten gelijk is aan een mijl. Ik ben vanaf 146 street via Central Park uiteindelijk tot 34 street gekomen.
In Central Park kom je langs het meer dat gebruikt werd in 'Marathon Man'. Ze hebben het ook nodig voor de watervoorziening van de stad. Het park is, zoals alles in deze stad, groot; er zijn ook een aantal voorzieningen in. Er is zelfs een schaatsbaan en een klein natuurreservaat. Dit park is ongeveer een eeuw geleden gepland op het moeras.
Upper Manhatten is moderner dan Lower Manhatten dat ik gisteren bekeek, en is dan ook voorzien van een voldoende hoeveelheid skyscrapers. Op Time Square was de lichtkrant helaas niet in werking, maar voor diegene die asl onderscheid tussen deze wereld en de landen achter het ijzeren gordijn het ontbreken van lange rijën ziet moet teleurgesteld worden.
Terwijl de Empire State Building minder hoog moet zijn dan het WTC, is dat niet echt te merken. Vanaf de stoep is de bovenkant toch niet te zien. Verder is de Grand Central Terminal inderdaad nogal grand. Dit station was nodig na enige beperkingen en de toevloed van forensen.
Om op tijd op JFK te komen, moet je op tijd vertrekken. De route ging via twee metro's en een buslijn eerst onder heel Manhatten en half Queens. Daarna kon ik de rest van Queens in de schemering aanzien. Een buurt voor lower of middle middle class.
Na enige tijd kom je aan op JFK, en kun je op zoek naar de laatste terminal waar PIA zich verstopt. Daar aangekomen, en mijn zojuist veroverde wagentje min of meer keurig buiten laten staan, bleek de totale controle van mijn paspoort te bestaan uit de blik die een bewaker erop wierp voordat hij mij binnen liet. Vervolgens bleek dat de grote haast toch zeer relatief was. Het instappen duurde toch ietswat langer.
In de jumbo krijg je dan op aanvraag zelfs een krant, de 'New York Times' is in ieder geval van voldoende gewicht. Ze bieden je in ieder geval de keus bij avondmaaltijden. Ik koos voor de kerrie, en omdat dit schijnbaar niet zo gewoon is voor de westerlingen aan boord van deze aziatische maatschappij werd regelmatig naar mijn welzijn geïnformeerd. Toen ik de maaltijd zo ongeveer op had, werd mij zelfs een tweede portie aangeboden. Deze heb ik ook nog op weten te krijgen, getrouw het principe dat zolang er wordt gegeten er nog leven is.
De film was de zolangzamerhand beruchte 'Without a clue'. Als ik het goed geteld heb is dit de derde keer dat ik deze film in 7 weken heb kunnen aanschouwen. Na enige tijd werkt zelfs dit als slaapmiddel. Terwijl het tijdsverschil van 5 uur gereduceerd werd tot nul, heb ik zowaar 2 uur kunnen slapen. Het ontbijt was, zeker nadat ik het pak sinasappelsapm maar in de hand gedrukt kreeg, rijkelijk daarmee overgoten.
Dan kom je op een koud en nat Schiphol aan. Terwijl eenieder zich afvroeg of de bagage moest worden opgehaald in Karachi, bleek mijn moeder zich zo bezorgd te hebben gemaakt over het welzijn van haar oudste, dat zij op Schiphol de aankomst van PIA 722 had afgewacht. Dit betekende dat ik niet per trein hoefde te reizen, maar per auto nar het ouderlijke huis werd getransporteerd.
| datum | route | milage | distance | notes |
| 09-09 | NYP-BOS | 232 | 232 | 'Night Owl' |
| BOS-WAS | 457 | 689 | 'Night Owl' | |
| 09-10 | WAS-BOS | 457 | 1,146 | 'Night Owl' |
| 09-11 | BOS-BAL | 417 | 1,563 | 'Night Owl' |
| 09-13 | BAL-NYP | 185 | 1,748 | 'Minute Man', 'Senator' |
| NYP-NYG | Shuttle bus | |||
| NYG-CHI | 960 | 2,708 | 'Lake Shore Ltd' | |
| 09-14 | CHI-NOL | 924 | 3,632 | 'City of New Orleans' |
| 09-15 | NOL-KCY | 1,014 | 4,646 | 'River cities' |
| 09-16 | KCY-OMA | 200 | 4,846 | Amtrak/Greyhound bus |
| OMA-SFO | 1,928 | 6,774 | 'California Zephyr' | |
| 09-20 | SFO-BAK | 319 | 7,093 | 'San Joaquin' |
| BAK-SAN | 232 | 7,325 | Amtrak bus | |
| 09-21 | SAN-LAX | 129 | 7,454 | 'San Diegan' |
| LAX-CHI | 2,249 | 9,700 | 'Southwest Chief' | |
| 09-23 | CHI-WAS | 766 | 10,466 | 'Capitol Ltd' |
| 09-24 | WAS-NYP | 226 | 10,692 | 'Bankers' |
| NYP-MTR | 432 | 11,124 | 'Montrealer' | |
| 09-26 | MTR-NYP | 432 | 11,556 | 'Montrealer' |
| 09-27 | NYP-ACY | 157 | 11,713 | 'Atlantic City Express' |
| ACY-WIL | 93 | 11,806 | 'Atlantic City Express' | |
| 09-28 | WIL-NHV | 190 | 11,996 | 'Night Owl' |
| NHV-BOS | 160 | 12,156 | 'Yankee Clipper' | |
| BOS-WAS | 457 | 12,613 | 'Night Owl' | |
| 09-29 | WAS-CHI | 1,149 | 13,762 | ''Cardinal' |
| 09-30 | CHI-SEA | 2,217 | 15,979 | 'Empire Builder' |
| 10-02 | SEA-BTN | 601 | 16,580 | 'Empire Builder' |
| 10-03 | BTN-PDX | 653 | 17,233 | 'Empire Builder' |
| 10-04 | PDX-SEA | 186 | 17,419 | 'Coast Starlight' |
| 10-06 | SEA-SLC | 1,081 | 18,500 | 'Pioneer' |
| 10-07 | SLC-LAX | 687 | 19,187 | 'Desert Wind' |
| 10-08 | LAX-SAN | 129 | 19,316 | 'San Diegan' |
| SAN-BAK | 232 | 19,548 | Amtrak bus | |
| 10-09 | BAK-BKY | 308 | 19,856 | 'San Joaquin' |
| BKY-RIC | 6 | 19,862 | 'San Joaquin' | |
| RIC-PDX | 728 | 20,590 | 'Coast Starlight' | |
| 10-10 | PDX-SPK | 378 | 20,968 | 'Empire Builder' |
| 10-11 | SPK-PDX | 378 | 21,346 | 'Empire Builder' |
| PDX-SJC | 781 | 22,127 | 'Coast Starlight' | |
| 10-12 | SJC-... | Amtrak bus | ||
| ...-SJC | Amtrak bus | |||
| SJC-RDD | 300 | 22,427 | 'Coast Starlight' | |
| 10-13 | RDD-LAX | 781 | 23,152 | 'Coast Starlight' |
| LAX-NOL | 2,034 | 25,186 | 'Sunset Ltd' | |
| 10-17 | NOL-WAS | 1,155 | 26,341 | 'Cresent' |
| 10-18 | WAS-MIA | 1,195 | 27,536 | 'Silver Star' |
| 10-21 | MIA-SAV | 579 | 28,115 | 'Silver Star' |
| 10-22 | SAV-PHL | 750 | 28,865 | 'Silver Meteor' |
| 10-23 | PHL-ACY | 67 | 28,932 | 'Atlantic City Express' |
| ACY-PHL | 67 | 28,999 | 'Atlantic City Express' | |
| PHL-NYP | 90 | 29,089 | 'Conneticut Yankee' |
Terug naar de hoofdpagina
Copyright © 1989, 2010, 2015 H.J. Kooy
