Regie: Ik vond nog een verslag terug van deze reis... 't Is niet helemaal volledig, en redelijk beknopt, maar...
Het was een rustige reis van Amsterdam naar Philadelphia, gevolgd door een overstap naar het Greyhound station. Aldaar kwam ik een een man tegen die in uniform naar Saoudi Arabië mocht. De temperatuur en zon waren OK.
's Ochtends nogal koud (in Virginia en Tennessee). Ook door Johnson city gekomen; volgens mij kwam Gary Burdick daar ooit vandaan... Vervolgens kom je door plaatsen als Knoxville en Nashville en meer van de locale bevolking tegen.
De aankomst in Dallas was nogal chaotisch, maar het vertrek was dat nog meer. De bagage ging in de gewone bus, en wij in de expres er achteraan. In Abilene (Texas) bleek dat er twee chaufeurs nodig waren. de gewone bus vertrok, en de expres bleef wachten op een chaufeur.
Geluiden over het weer tussen Abilene en el Paso werden beter en beter (vele inches sneeuw). Toen de gewone bus terug kwam zat daar ijs op, en een andere bus had een radiator vol met sneeuw. Om 15:00 werd er één bus met de passagiers naar Tuscon en verder via Amarillo gestuurd waaronder een moeder met een 8 maanden oude baby.
Om 16:30 werden de meesten van ons, zowaar op kosten van GLI, door het cafeteria gejaagd. Om 19:00 werd de verwarming in de bus zonder verder commentaar uitgezet, en bleek vervolgens het rode kruis het een en ander te mogen opvangen... en deed dat redelijk bekwaam. Het weer was nogal koel.
De luidruchtige 'advocaat' vertrok per taxi, en wij werden in een overvolle bus gepropt (i.p.v. de lege extra bus die ook reed) naar El Paso. In Van Horn (dat vlak voor El Paso ligt) werden er 3 illegale Mexicanen uit de bus gehaald. In El Paso een kaartje gekocht en de grens over gekomen. In Ciudad Juarez een kaartje naar Chihuahua en in deze bus gestapt. Nog steeds koel.
Het busstation in Chihuahua staat niet meer op de plek waar de reisgids dat geplaatst had. Na een expeditie in een hotel belandt.
Naar het treinstation en daar een ticket naar Los Mochis verworven voor de "sequnda classe". Ze wilden wel mijn zakmes veilig opbergen. De treintocht was wel interessant, met een berglandschap incluis ravijnen. Verder een Jehova's getuige uit Mexico ontmoet; met handen en voeten spreken lukt aardig.
Aankomst in Los Mochis, en het mes is even zoek. Uiteindelijk laten ze me in het station slapen, tot de volgende morgen de "chefe" er weer is. Na ruim 6 uur komt mijn mes tevoorschijn uit een broekzak. Daarna op weg naar het andere treinstation. Er blijkt alleen geen andere trein te lopen, maar misschien wel vanuit San Blas. 40 km verderop blijkt dat dit station op de sloper wacht o.i.d. In de bus terug naast Gloria en 4 andere Madrileense reizigsters terecht gekomen. In Los Mochis een ticket naar Mazatlan gekocht, en daar na middernacht weg.
In de bus naar Mazatlan met Anna-Louise uit Quebec. In Mazatlan na ± een uur lopen te horen gekregen dat er geen trein naar Mexico meer was in de laatste 3 jaar. Terug op het busstation, het goedkoopste kaartje naar Mexico stad geboekt en om 14:00 in een bus afgereisd. Afgezien van het prijsverschil zit er ook geen video in de tweede klas bus; op één film na, ietswat teveel 'spaanse' rotzooi gezien. Verder lijken alle busmaatschappijën dochterondernemingen te zijn van de "witte ster"... (De film was dus gewoon engelstalig met ondertiteling in het spaans, behalve wanneer er spaans gesproken werd, ondertiteling in het engels. Verder zijn A Christmas Carol & The secret garden niet echt goed).
Aangekomen in Mexico stad, en vanaf het noordelijke busstation tot bij de Zocalo geraakt. Daar in hotel Rioja alles neergestort, en na een rusttijd naar het antropologisch museum afgereisd. Dit bevatte een aardig overzicht over alle pre-colombiaanse culturen in de regio. Verder ben ik nu verkouden...
Afgereisd naar Tecotihuacan. Dit is inderdaad nogal indrukwekkend, zoals Prambanan ten n.o. van Jogyakarta. Op de terugweg ook "Plaza de las tres cultures" bekeken; mengelmoes van het einde van de Azteekse beschaving "...hier viel het laatste bolwerk, daar brak de gloed aan van het nieuwe Mexico...", een katolieke kerk van iets later en moderne bouw (ook hier vernieuwde uw stad in de jaren 60-70...). Terug naar Zocalo, en beroofd bij het overstappen in de tweede metro; vervolgens duurde het enige tijd voordat ik bij de politie was gebracht. Aldaar een verklaring afgelegd, en daarna wat geld gekregen om niet terug te hoeven lopen...
Dan is het ondertussen wel ±8 uur 's avonds (en ongeveer 3 uur 's nachts in Nederland), en begint het gevecht met de telefoon; de verzekering bleek zo goed als onbereikbaar... noch het nummer in de USA, noch het nummer in Amsterdam reageerden. Daarom pa gebeld, en die slaagde er wel in. Zelf VISA gebeld, en na ± 40 minuten was alles min of meer geregeld. De verzekering belde toen maar mij... Het diner bestond uit koekjes die ik nog had...
Op zaterdag een noodfonds aanspreken is geen goed idee; eerst een uur wachten voordat je zelfs maar verbinding hebt, en daarna nog een een uur wachten... Daarop nog een keer geprobeerd, en weer 30 minuten mogen wachten. De derde poging leidde tot een korte conversatie tussen de manager van de bank (één van de 4 filialen die open was) en VISA. Vervolgens een FAX naar het filiaal, en daarop mijn geld. Terug naar het hotel na bijna 5 uur in de bank te hebben gezeten. Afgereisd naar een busterminal en op de bus naar Oaxaca. Iedereen lijkt wel verkouden in Mexico.
Oaxaca is inderdaad nogal spaans, maar dat is Spanje ook. Verder ligt het nogal hoog zodat 't nogal frisjes is in de morgen. De bus naar Coatzacoalco genomen. Nadat men er achter was dat zitplaats reservering per nummer echt werkt kwam ik naast Angelica te zitten; sprak een beetje spaans, en slaagde er in ieder geval in om haar ietswat warmer te krijgen...
Van Coatzacoalco door naar Villahermosa. Het idee is om hier als basis te gebruiken voor Palenque en dan door naar San Cristobal de las Casas te reizen. Verder eens kijken of we vanaf hier Email naar huis en werk kunnen sturen... De verkoudheid is bijna over. Aan het eind van de middag nog het park met de Olmteekse beelden gevonden.
Op en neer naar Palenque. De afstand tussen de ruïnes en de stad was wel een beetje groot (8 km) maar is het wel waard. De structuren in de jungle hebben wel wat... Verder moet de grafkamer zich op zo'n ± 1m boven de grond bevinden, maar de toegang is dus ± 67 treden op en 64 neer...
Na een rustige dag afgereisd naar Merida. Leuk zo'n extra bus, maar 't is wel handig als iedereen weet waar die staat. Verder herstelt het onderstel zich langzaam maar zeker...
Aangekomen in Merida en op zoek naar onderdak. Gelukkig zijn de straten in de gemiddelde Mexicaanse stad zeer simpel genummerd; even in de ene richting, oneven in de andere. Naar een hotel gestrompeld.
Maar eens een dagje op het strand, of in ieder geval aan de kust doorgebracht... 't Weer was er in ieder geval naar; tropisch.
Naar Chitzen Itza afgereisd. Ik was gewaarschuwd t.a.v. de hoeveelheid toeristen en de tijd waarop die komen. In het algemeen is het nogal toeristiek en na Tecotihuacan en Palenque viel het ietswat tegen. Na het bezichtigen van de verschillende resten van deze stad, en een duitser die midden op het balveld z'n telefoon gebruikte ben ik door gegaan naar Valladolid; een aardig klein stadje.
Even naar Uxmal. Een klein probleempje; de bus om 8:00 zat vol, en ik kwam dus pas een uur later weg. De pyramide van de magier was indrukwekkend, en de overige gebouwen waren inderdaad anders qua details van stijl. Verder was het zondag, en viel de toegangsprijs mee; normaliter is het M$20 + de locale "belasting". Terug in Merida was het probleem dat er geen ticket naar Cancun te krijgen op een redelijk tijdstip; nog maar een nacht in deze plaats.
Regie: De rest is gereconstrueerd uit wat ik mij na meer dan 11 jaar herinner
Nachtbus naar Cancun gevonden en genomen.
Aangekomen in Cancun en met bagage naar de luchthaven getrokken; 't helpt als je daarbij niet de weg terug naar Merida neemt... De eerste vlucht naar Charlotte, NC leverde geen problemen op. De rij bij de immigratie was zelfs opzienbarend kort; sindsdien nooit meer gezien, terwijl de rij voor de Amerikanen ongezond lang was. Immigratie had er geen probleem mee dat ik mijn formulier per ongeluk Mexico had ingesleept en liet me vrolijk door reizen, in een claustrofobie veroorzakende Airbus, naar Philadelphia voor de langste layover die ik ooit gehad heb.
Na de nacht en volgende dag doorgebracht te hebben op de luchthaven me voor de nachtvlucht naar Amsterdam gemeld.
Copyright © 2010, 2015 — H.J. Kooy