Naar Schiphol. Daar op tijd, en Lufthansa staat me toe om alles mee te nemen in de cabine. Vervolgens werd de vlucht naar München vertraagd tot een tijdstip vlak voor vertrek uit München. Er waren problemen met de ATC (in Düsseldorf). Na een idee om mij over te boeken op KLM, was het toch wachten op LH... De vlucht naar München kreeg nog meer vertraging; het werd onzeker of ik vandaag nog in Istanbul kom. In München was ik uiteindelijk 2 kleine flesjes champagne, een boeking voor morgen, een overnachting en een amerikaanse rijker...
Slaagde erin om nog een ontbijt te nuttigen en daarna de vlucht naar Istanbul te pakken. De amerikaanse moest alleen nog even gewekt worden. Na een rustige vlucht in Istanbul. Amy vergat haar VISA bij de ATM. Deze ingeleverd bij de bank, en daarna naar Sultanahmet. De blauwe moskee om gelopen, en vervolgens ook maar om de Aya Sofia. Verder langs de tram, maar ik weet nu zeker dat de lokale tourist police niet te vertrouwen is. De ferry naar Trabzon wordt het mysterie van morgen.
De ferry gaat niet meer, dan maar de bus/trein via Ankara. Dit wordt een ferry naar de asiatische kant. Op Haydarpasa station bleek dat de TCDD niet naar Trabzon maar wel naar Kars gaat. Op het busstation maar een ticket voor 18M naar Trabzon genomen. In de bus blijkt pas hoe groot Turkije is; na zo'n 5 uur ben je nog nergens. Ik denk niet dat we voor middernacht voorbij Ankara zijn. Uiteindelijk was het een of ander wegrestaurant (Aysa?) bij een provinciehoofdplaats.
's Ochtends toch nog aangekomen in Trabzon. Van de citadel is niet zoveel meer over. Daarna door naar Artvin (ze hadden even geen bus naar Kars) Pas bij Hopa verlaat je de kust, maar daarna gaat het redelijk steil omhoog. Artvin werd omschreven als grensplaats; maar ik vind het meer een gat in de bergen. Morgen via Kars naar Erezum zien te komen.
's Ochtends rond gevraagd naar bussen naar Kars; blijkt er maar 1 te ziin om 12:00. Deze genomen, na mijn duits maar eens te hebben losgelaten op wat lokale mensen die dat spraken. De bus gaat door redelijk woest berglandschap. Er waren ook 2 controles (politie & militair). Kars is niet zo bijzonder, maar morgen om 7:00 gaat er een trein naar Erzurum.
De trein was minder dan 1M, maar vertrok dan wel 1 uur later. In tegenstelling met de verhalen was het niet zo erg qua snelheid of comfort. In Erzurum was de citadel niet zo opvallend als gehoopt, dus direct door naar de stad die ook 'dog biscuit' genoemd wordt. Niet zozeer de stad, alswel de berg in de buurt is interessant. Het enige probleem was, dat bij aankomst het al donker was. Hotel gevonden, evenals een ATM.
Er toch nog in geslaagd om een tweetal fotos van de berg te nemen. De sluier is volgens mij stof, en dat verdwijnt niet als het warmer wordt. Het Van meer ziet er leuk uit op de kaart, maar daar houdt 't geloof ik wel zo'n beetje mee op. Direct door naar Diyarbakir vanuit Van. Dit lukte, maar de beloofde 6 uur werden wat meer; zo'n 7.5 of daaromtrend. Het hotel was minder, zeker als je het vergelijkt met de deal van de avond tevoren. De hoeveelheid controles door het leger begonnen wel de spuigaten uit te lopen.
Via een aantal kleinere plaatsen zoals Mardin, Nusaybin, Al Qamichli en Hassake van Turkije in Syrie geraakt. Helaas kwam ik geen internet cafe tegen voordat ik de grens over kwam. Daar was ondertussen de vrijdagmiddag aan gebroken. De consequentie van dat was dat het even moeilijk was om geld te wisselen.
's Ochtends naar het zuidoosten langs de Euphraat getrokken naar Duro Europos. Vanaf de weg naar Iraq is niets te zien, behalve een vage muur oid. Als je dan de weg afloopt (en bewondert hoe slecht het asfalt is) wordt pas duidelijk dat het hier een stadsmuur betreft. Binnen de muren is er weinig van over, met links en rechts stapels stenen van voornamelijk tempels. De rivier ligt er wel vlak bij; direct achter de citadel. De terugtocht kenmerkte zich door de snelheid waarmee ik een bus te pakken had.
Na een onrustige nacht naar het echte busstation getrokken, en de bus naar Palmyra genomen. Daar in een hotel ingecheckt, en na wat thee naar de ruïnes gelopen. De ruïnes zijn het gevolg van het oude nummer; handige plek voor handel, Romeinen kwamen langs en vonden dat het van hun was, en na een tijdje vond lokale leider van niet. Het eindresultaat is vergelijkbaar met Petra; alleen minder toeristen. Tegelijkertijd is het anders; Petra ligt in de bergen, Palmyra ligt in de woestijn. Zie ik na Istanbul zo ongeveer het eerste teken van een Internet cafe, blijkt dat meer een lokkertje te zijn in een plaats waar restaurants zich aanprijzen met 'Lonely Planet'.
Vertrokken uit Palmyra na een ontbijt in een uitgestorven plek; toeristen houden er duidelijk andere tijden op na. Direct door vanuit Homs naar Hama en daar siesta gehouden voordat ik de stad en de bijbehorende wonderen ben gaan ontdekken. Er zijn hier vrouwen die het gesluierd gaan zo serieus nemen, dat hun hele gezicht in een zak lijkt te zitten! De echt strenge houden ooh de handen bedekt. Het lokale dessert heeft ook wel wat. Verder was er ook een film: 'City Hunter' van Jacky Chan. Toen ik in HK was, was de cartoon populair, maar de film flopte.
Afgereisd via Homs naar het kasteel der kastelen. Onderweg m'n eerste aussie ontmoet. Het kasteel was duur maar interessant; na zo'n 800 jaar staat er meer dan voldoende om duidelijk te maken wie de macht had. Doorgereisd naar Damascus en daar in een hotel gekomen. Er zou hier internet zijn; kunnen we het toch een keer proberen.
't Wordt toch wel fris 's nachts. De volgende morgen de souk in gedoken; het lijkt een beetje op die van Jeruzalem, een verzameling schoenenverkopers als je die niet zoekt, en meer stoffenverkopers dan mogelijk nodig. Het doolhof is redelijk. Email proberen te versturen, tegen een idiote policy die contra https is. 's Avonds maar eens wat ten westen van de souk verdwaald.
's Ochtends weer wat rond gelopen. De moskee terug gevonden met zijn speciale stijl; gestreept. Verderop, zoals gebruikelijk in de souk, nog een voorbeeld gevonden en gefotografeerd. Bij verdere tochten ook de ruime binnenplaats van de moskee gezien, alsmede de 2 scholen. Ook langs immigratie gegaan, maar ik zit vast aan 2 visas voor Syria. De hoeveelheid toeristen en bekenden begint alleen wel de spuigaten uit te lopen. Verder gaat er schijnbaar een virus de ronde; teveel mensen hebben last van dezelfde verschijnselen. Deze avond maar eens pizza gegeten, en niet in 'Pizza Hat'.
's Ochtends maar weer eens vroeg op gestaan, en gezamelijk met een aantal andere rugzaktoeristen per taxi naar het busstation. Voor meer lokale bussen moest ik alleen aan de andere kant zijn. Uiteindelijk aangekomen in Bor'sa en de ruïnes van zo ongeveer 900 jaar oud bewonderd. Sommige stukken stamden nog van de Romeinen & Byzantijnen, ten tijde van hun handelsroutes. Nadat het lokale gebied geïslamseerd was, vormde dit een tussenstop voor de 'Haj'. Verder bleek er ook een huwelijk plaats te vinden in Bor'sa. De citadel, gebouwd om een amphiteather van de Romeinen, is wel te duur; S£400.
's Ochtends vroeg vertrokken, en via een bus naar Beyrouth in ieder geval tot aan de grens gekomen. Daar begonnen de problemen aan de Syrische kant; in eerste instantie leek mijn paspoort zoek gemaakt door de lokale autoriteiten, maar ze hadden het alleen voorzien van het juiste stempel. Vervolgens bleek aan de Libanese kant dat het wisselen van een TC niet echt mogelijk was, en het gevolg was een interactie met een ATM. Ondertussen was de bus maar vertrokken. Nadat ik mijn visum had, en in Chtaura kwam, was de bus nergens te bekennen, en wou de man met de taxi ook nog betaald worden. De service naar Baalbek was gelukkig goedkoper. De ruïnes zijn ook vanaf de straat te bewonderen, en ik kijk eerst hoeveel ik zo kan zien. Na een rondtocht en enige fotos afgereist naar Beirut. Tussen de Bekaa vallei en de kust ligt het Libanon-gebergte, met een sportieve weg daar over heen. Na aankomst maar naar de plek van de goedkope hotels, en daarna langs de Corniche en door Hamra terug. Helaas was het restaurant met de 'gouden bogen' gesloten; Manhatten had brandschade opgelopen.
's Ochtends weer naar Cola getrokken voor een 'service' naar Sidon. Deze plek bleek niet zo interessant, maar door naar Tyre was ook een optie. Een busrit later bleek dat de restanten van het oude Tyre aanzienlijk duidelijker waren. Na een rondtocht maar eens terug gegaan met de bus; dit was nog goedkoper. Downtown is ondertussen veranderd in hetzij nieuwe antieke franse gevels, hetzij moderne hoogbouw, hetzij bouwput. 't Enige gebouw dat volgens mij eruit ziet alsof het doelwit is geweest, stond in de buurt van mijn hotel. 's Avonds maar eens homous genomen. De rijstijl van de gemiddelde libanees lijkt direct uit een stuntfilm; piepende banden, opgejaagde motoren en een nervositeit die niet echt leidt tot een veilig gevoel bij het oversteken.
Na alie financieële transacties via het locale busstelsel vanaf de Corniche ten NW van Beirut beland, en vervolgens in Byblos. Dit was de plek die voor de verscheping van papyrus werd gebruikt. De ruïnes zijn ook hier nog zichtbaar, en bevatten ook een kruisvaarderskasteel. Door met een later als Hezbollah omschreven busploeg naar Tripoli. Vanaf deze plek even uitzoeken hoe/wat/waar Email, en dat dinsdag plegen omdat ik niet weet of ik dat in Syrië geregeld krijg zonder tocht naar Damascus. De stad zelve is wat chaotisch.
's Ochtends pas na enige problemen een service naar Bcharre en Les Cedres gekregen; en ik kreeg niet echt een fijn gevoel bij het eindresultaat. De bomen zijn wel imposant. Na een stevige wandeling de berg af, kom je dan weer in de min of meer bewoonde wereld. Aldaar, in Bcharre, bleek het begrip felafelstand nog niet helemaal doorgedrongen, maar was er wel een bus naar Tripoli voor L£3000. In Tripoli de inwendige mens voorzien van een felafel en een fruitsorbet oid. Ik heb er gisteren ook een genuttigd, met als gevolg, dat je even rust wilt houden. Ondertussen wel internet plekken gezien, maar zonder m'n dagboek, zodat ik even niets kon doen. De elektriciteit is ook niet altijd stabiel, of 't hotel is zo slecht, dat niet alle rekeningen betaald zijn.
's Ochtends, na enige financieële truuks, met een service taxi naar Tartus gekomen. De grensovergang was deze keer een stuk simpeler, en de chauffeur een stuk behulpzamer. In Tartus maar eens vis geprobeerd. Verder is dit een rustig plaatsje zonder internet, en ben ik daar gisteren ook niet aan toegekomen. De Libanezen rijden als idioten, maar er valt weinig blikschade of erger te betreuren. De uitwisselbaarheid tussen de lokale munt en de US$ is opmerkelijk en wijst mijns inziens op 't soort economie waarbij iedereen beter weet, maar de rust nog niet daar is. Dit in tegenstelling tot aanzienlijk meer gesloten economieën zoals Syrië, waarbij dollars magisch zijn, of totaal open economieën zoals in de EU, waar de vraag naar US$ beantwoord wordt met het wijzen naar een bank.
Maar eens rustig vertrokken na een laatste blik op de nep-molen. Op de een of andere manier een spotgoedkope bus gevonden naar Lattakia, en daar na een zoektocht ook nog het standbeeld van Assad. Een hotel en een kleine siesta later per lokale bus naar Ugarit. Van deze plek is waarschijnlijk meer op kleitablet over dan aan bouwwerk. Na een duur betaalde foto (de tarieven worden in Damascus gesteld en verhoogd) en enige tijd tussen de zeer vervallen ruïnes maar weer naar de havenstad terug. Tegen de tijd dat ik gewend ben aan de lokale schooluniformen die meer op militaire dracht lijken, incluis rangen en standen, zal waarschijnlijk een zeer trieste dag zijn.
Dit is een vrijdag, en dat is de dag waarop er minder open is etc. De rust die er op normale tijden toch na 9 uur 's ochtends niet meer hangt, was niet weg te branden. Het gevoel dat het boek verouderd/fout was ook niet; ik ben zo ongeveer elk busstation afgelopen om vervoer naar Aleppo te vinden. Uiteindelijk wel weg gekomen, en in Aleppo op een beschaafde plek gedumpt. De gebruikelijke gang naar een hotel later, wist ik ook dat Aleppo naar alle waarschijnlijkheid geen internet heeft, maar het volgend jaar wel verwacht. Verder is de stad vergeven van de zeephandelaren; de zeep zelve ziet eruit als mislukte stenen, en te zien aan de prijzen, zijn ook daar verschillen in.
Vandaag maar weer eens een citadel en souk bekeken. Deze lijkt minder op toeristen gericht dan die in Damascus, maar die zijn daar en hier duidelijk geen onbekend gezicht. Hoe de economie van de souk werkt is voorbij mijn inzichten in de handel. Ik krijg de indruk dat meer en meer van het boek niet klopt; vorig jaar was het de mini-bus plek in Aqaba, en nu mist er een bank. Ik beschik nu wel over voldoende toiletpapier, en we kunnen nu de theorie testen over het effect op de stoelgang hiervan. Om de een of andere mysterieuze reden, is de lokale student verhuisd naar de 'dorm'; de eerste keer deze vakantie dat er iemand bij de 'shared room' kwam. In het algemeen lijken er niet zoveel toeristen te zijn, wat mij redelijk bevreemd.
Mijn eerste taak was het inwisselen van een TC. Dit was een redelijke expeditie, vooral omdat de bank pas om 9:30 wilde. Daarna het museum bezocht; ze hebben hier alle identificieerbare brokken uit o.a. Ebla, Ugarit en enige andere heuvels/qaten verzameld. Maakt een tocht naar Ebla een beetje overbodig. Verder weer door de souk op zoek naar een tric-trac bord. Er een van voldoende kleine afmeting gevonden tegen een niet te belachelijke prijs. Nu maar hopen dat P&M 't leuk vinden, en er stenen bij hebben. Misschien morgen maar naar Turkije; ik heb nog minder dan 3 weken;-) Ondertussen ook zowaar een medereiziger tegen het lijf gelopen bij het vergaren van het diner; het begint erop te lijken, dat ik wel eens expert zou kunnen zijn... En nu eens kijken hoe de baas reageert op mijn verzoek voor volgend jaar. Overigens is dit land vergeven van de fotos en andere afbeeldingen van de verschillende Assads; meer en publieker dan in Jordanië vorig jaar. De filmkeuzes zijn ook eenvoudig; Bollywood, of geweldadig.
Na een laatste inkoop maar naar Azaz vertrokken om daar de grens over te gaan naar Turkije. In Azaz begaf het handvat bovenop de staanders van mijn koffer het, maar ik ben naar de grens gelopen, en kreeg voor zeker 1 km een lift op een tractor. Bij de grens aangekomen, kreeg ik de indruk dat een stel Iraniërs de andere kant uit wilden. Het meest merkwaardige was nog de kreet 'Assad Syria' alsof de zoon de vader wel moest opvolgen. Aan de Turkse kant was de afstand tot de dichtsbij zijnde stad (Kilis) ook enige km, en ook hier wilden mensen idiote bedragen (benzine is $1/liter, 4 liter nodig om in Kilis te komen) en ben ik weg gelopen. Ook hier kreeg ik een lift, en deze keer tot in de stad. Bij de 'otogar' was er direkt een busje naar G'antep otogar. Daar eerst een ticket voor Kayseri geregeld, om daarna via de meest interessante omwegen in de buurt van de andere otogar van mijn syrische ponden af te komen. Ik ben benieuwd of en wanneer ik hoor van de jongedame in de supermarkt.
Eerst de bus naar Kayseri genomen: het had geholpen als ik had geweten dat er 2 perons 13 waren. Na een ietswat onrustige nacht maar even gewacht voor de volgende bus. Er is hier internet, en hopelijk beter dan in Damascus; kan ik eindelijk opruimen. Helaas lukte ook dat niet; 99 email en pas bij de 2de keer lukte het opruimen. Voor Email was het 3 keer. Na deze perikelen over de bergen gewandeld. Ik ben benieuwd hoe de fotos er uit zien; het gebied is nogal raar. De reizigers zijn hier ook in grote getalen, en er zijn een lading hostels. Morgen op rondtocht door Ihlare...
De tour begon bij het pension, en langs de tour operator om nog wat mensen op te pikken. Eerst langs de plek waar ze duiven proberen te huisvesten. Daarna naar de gorge. Deze bevat kerken en andere gaten in de muur. Na de lunch langs wat Star Wars scenery, wat inderdaad nogal buitenaards. Een caravan serai kwam daarna. Dit is een soort truckstop voordat ze trucks hadden; de kamelen haalde zo'n 40 km/dag. Ondanks de belofte was er toch een verkapte verkooppoging in een aardewerk fabriek. De zonsondergang in Zelve was mooi, en er waren een paar huizen in de kegels. Verder is er nu een foto van mij. Kwam nogal veel aussies tegen, en wat ander leuk gezelschap. Mijn kamergenoot is een Israeli.
Via het openlucht museum naar het uitkijkpunt boven de rode vallei gelopen. Vanaf daar geprobeerd de vallei in te lopen. Dit lukte niet helemaal, maar het traject was in ieder geval interessant. De lokale druiven zijn ook best te genieten, zeker als je ze zelf oogst. Na terugkomst siesta gehouden bij het zwembad. Later geprobeert wat er ten ZW van deze plek is. Dat viel een beetje tegen.
's Ochtends na een ontbijt en een snelle check van mijn Email maar eens uitgecheckt en naar het 'bus station'. De eerste bus was vol, maar ik ga op de volgende. Toen deze eindelijk kwam, was de regen nog niet opgehouden. In Konya aangekomen, bleek er een bus naar Antalya om middernacht te gaan. Bagaqe opslaan is ook niet goedkoop, maar de moskeeën in de stad maken veel goed. Achteraf, had ik ook de tram kunnen pakken.
Er is iets aan nachtbussen: enerzijds zijn ze erg praktisch, anderzijds heb ik daarna wat uren nodig om te herstellen. Eerst gewacht op daglicht, en daarna naar de stad. In het pension uitgerust, en daarna door de stad geslenterd en de monumenten bewonderd. De oude stad is op een helling vlakbij een kleine haven gebouwd. Ze zijn tenminste sinds de Romeinen bezig.
Rustig naar het busstation na een kleine opname en een kleine uitleg aan een taxichaufeur; 3.5M is aanzienlijk meer dan 250k. Op het busstation een minibus naar Kas genomen. Deze gaan langs de kust. Vervolgens daar, na een kleine lunch, de volgende bus naar Fethiye genomen; de kust is nog wat spectaculairder. We moeten nog even kijken hoe lang we hier blijven; afgezien van de stad is er meer te doen.
's Ochtends eerst wat instructies gekregen om naar een ottomaans grieks dorpje te lopen. Ik denk dat ik te vroeg de berg ben op gegaan, maar het resultaat was evenwel leuk. Redelijk sportief en het uitzicht was heel redelijk. In de middag, na de siesta, naar het zwembad van het nabij gelegen hotel gegaan. Morgen maar eens op cruise... Volgens Tuna (de eigenaar van dit hostel) gaan er meer van deze plek mee. De kans op een parasailing tandem-jump maar even laten lopen; de folder over de microlight met bootje wel meegenomen. De prijs was zowel in US$ als in UK£ gegeven, en buiten mijn budget. Het is duidelijk dat je in touristische gebieden bent, als je kreten als '... gesproken'. Het is echt erg als de prijzen ook vertaald worden.
Het bleek om 10 uur dat ik de enige van het hostel was die ging. De boot zelve was gevuld met de gebruikelijke toeristen op de Torremolinos deal. Het werd toch nog leuk en gezellig. Enige keren gestopt voor zwemmen en lunch. Het touw op een plek maakte me wel duidelijk dat ik beter niet voor de rol van Tarzan kan gaan. Ondertussen wel de toeristen verbijsterd met mijn rondreis. Verder is er een canadees stel met een klein (9 maanden) kind. Ook dat gaat dus.
Eerst maar eens mijn plannen veranderd; toch maar op de cruise naar Olympos. Er was gelukkig nog een plaats. Daarna via het busstation en dat van Otraca naar Daylan en de bijbehorende rivier. Ik had een advies tav de trip, maar ik bleek een nog simpelere versie gevonden; gewoon de dolmus naar het strand. Daar wat gewandeld, een siesta gehouden en nog wat gewandeld en weer terug met de boot en de bussen. Daarna maar eens geld opgenomen voor de boot.
Vandaag is de eerste dag van de boottrip. Vanaf Fetihye vooral veel zonneschijn en helaas tegenwind. Zwemmen bij st.Nicolaas eiland. Lunch ergens in een baai. Een tocht naar de butterfly waterval. Na een tocht door een ruwe zee nog een diner.
Verder met de cruise. Na een nacht op het dek, en een kleine tocht kwamen we bij een wat rare plek: ze hadden een haai gebeeldhouwd onder water. Een ontbijt en een rustpause later maar eens een ochtendbad genomen. Voor de lunch naar Kas gevaren, en daar rondqelopen. Later op de middag op een plek met waarschijnlijk verzonken structuren aangekomen. Er bestaan reddingsvesten voor kleine kinderen, en ze werken ook. Daarna bleek dat de boot nog kon zeilen ook, en kwamen we langs Kale, met een kasteel boven het dorp. De vraag van Sandra of ik een leuke vakantie gehad heb heeft eigenlijk maar een antwoord: 't begint te lijken op het Zwitserleven gevoel. Sandra begreep alleen het een na laatste woord niet. Daarna redelijk ziek geworden.
De baai waarin we lagen was redelijk voorzien van niet klokkijkende haan en turkse discoboot. Na een ietswat onrustige nacht deze dag maar tot rust- en erg-weinig-eten-dag verklaard. Na een kleine expeditie verklaarde de bemanning dit schijnbaar ook tot rustdag en we bleven de rest van de dag in dezelfde baai. Hoe het met het personeel van deze schuit zit is steeds minder duidelijk: de kok is weg. Sandra vertrok die middag vanwege het naderende einde van haar vakantie; ik ben benieuwd wanneer ik van haar hoor.
's Ochtends even met de boot langs de plek waarvan ik dacht dat het Kale was, maar iets met S bleek te zijn. Daarna langs een rare inham met grotto. Lunch werd geserveerd in de haven van Kale. De kok verscheen ook weer. Vervolgens per minibus naar de otogar van Kale voor een bus naar Antalya om vanuit daar naar Pamukkale te komen. Mijn indruk van de boottocht, en met name de organisatie is niet echt goed; zeker niet als de buschauffeur nog even wat probeert te vangen.
De nachtbus genomen naar Denizli. Schijnbaar is de Pamukkule bus maatschappij niet in staat om de plaats te vinden. Na de rest van de nacht te hebben doorgebracht op een nogal duister busstation. Vanaf daar een lokaaltje genomen, en na het afwimpelen van de gebruikelijke hoteleigenaar naar de juiste hangout. Na een ochtendslaapje maar naar de berg. Deze tocht kan gevaarlijk zijn voor de ogen. De vijvers waren wat leeg. Het was toch indrukwekkend. Daarna noch door de ruïnes van een stad met griekse en romeinse invloeden. De sporen van de calcium- en ijzerhoudende water zijn ook hier te vinden.
's Ochtends rustig een douche genomen. Daarna een ontbijt en de gebruikelijke gang naar de beschaving; Denizli bevat een echt busstation. Vanaf daar met de bus door de stromende regen in de richting van Izmir, en er in Selçuk uit. Het is duidelijk dat we weer in toeristische streken belanden; er wordt zelfs gekookt voor zeer onervaren rugzak toeristen. Wat rond gewandeld, zowaar een ATM gevonden die het deed en wat gegeten.
Na mijn transport voor die avond te hebben geregeld maar eens naar de ruïnes. Ook hier het bekende verhaal; handige plek voor een haven, uitbreidbaar tot (lokale) hoofdstad. Water moest worden aangevoerd over een dal, maar de Romeinen hebben dat wel vaker opgelost. De verzilting en de malaria was een groter probleem; het een was niet oplosbaar, het andere leidde tot een gedwongen (sluit het riool af) ontruiming. Van de tempel van Arthemis was minder over. Daarna nog een rare moskee bekeken. De nachtbus was redelijk vol, en minder aangenaam: op de een of andere manier krijg ik rond deze tijd van het jaar altijd last van keel en neus.
Om deze stad te bereiken is het handig om de boot te nemen om een deel van de kustweg af te snijden. Ondanks de redelijke nacht toch voornamelijk siesta gehouden; zo'n griep is niet bevoorderlijk voor het slentergevoel. Toch de 'grote' bazaar gezien en wat souveniers weten te vangen.
En zo reis je dus terug. Eerst langzaam door de binnenstad van Istanbul getrokken, en van de ene toeristische plek naar de andere gekomen. Daarna met de bus naar de luchthaven, en de gebruikelijke rijen bij het inchecken. Frankfurt heeft een paar poorten die ietswat verstopt zijn; uiteraard gebruiken ze die voor mensen die naar Amsterdam willen. Verder lijk je, als je alleen handbagage hebt, binnen iets meer dan een uur van je vliegtuig stoel tot in je eigen stoel te kunnen komen.
Copyright © 2000 — 2009, 2015 H.J. Kooy