De route dit jaar is als volgt:
| 30-APR | AMS | - | IAD |
| 01-MAY | IAD | - | CUN |
| 25-MAY | SJO | - | IAD |
| 25-MAY | IAD | - | AMS |
Je reist af naar Schiphol, om daar een raamplek te veroveren. Dat lukte, maar pas bij de gate. De vragen die de ingehuurde beveliging stelt worden er niet beter op. Daarna zat er een nogal zwijgzame dame uit Virginia naast me. Op IAD was er alleen de vraag of ik transit passagier was of niet; helaas niet, dus kan ik in het voorgedeelte wachten tot 04:00 om mijn spul weer in te checken. Lang leve de niet echt gelukkige keuze.
Dan wordt je min of meer gebroken wakker; de stoelen zijn niet geheel comfortabel. Tevens is de zaak pas open vanaf 04:45, en slaag je er niet in om de Red Carpet Club in te komen; daar gaat het gratis ontbijt. De vlucht was redelijk, maar de combinatie van gebakken o.i.d. ei met ham op een croissant was op zijn minst curieus. Er was wel een directe bus van de luchthaven naar Carmen del Playa, en daar kun je dan een bus naar Tulum krijgen. Op dat moment sloeg de jetlag toe.
De volgende morgen werd ik erg vroeg wakker; meer gevolgen van de jetlag. Na het ontbijt incluis koffie gepakt en gewacht op de bus naar het strand. Vanaf daar is het niet zover naar de ruïnes. Deze hebben een prima uitzcht op zee. In vergelijking met Palenque of Chitzen Itza is het minder, en de gratis zondag is ook weg, maar het was wel redelijk. Na een wandeling langs het strand een lange tocht terug naar de stad. Vervolgens over de kip besloten de bus van middernacht te nemen; ik zou dan om 04:00 in Chetumal moeten aankomen. Vanaf daar door te zien reizen naar Orange Walk en Lamanai in Belize. Het festijn die avond in de "Weary Traveller" werd alleen onderbroken door de regen.
Dan komt de bus eindelijk, en is deze zo vol dat ik de eerste helft alleen kan staan. Daarna in Chetumal van het busstation naar een soort wegrestaurant gelopen, waar de bus naar Belize gaat. Het proces om uit Mexico en in Belize te komen is pijnloos. De rit naar Orange Walk idem. Aldaar geld weten te tappen (ondanks geruchten over niet werkende ATMs) en op tour gegaan. Eerst vaar je door de wildernis, incluis nogal kleine crocodillen en veel vogels. Dan kom je in een grote lagune, met de plek waar Lamanai ooit een grote stad was. De ruïnes waren indrukwekkend, vooral omdat er ooit meer was. Renovatie vond voornamelijk plaats door de volgende laag er overheen te bouwen; A bouwt een tempel met beeltenis, B overdekt het beeld door een trap en de oude trap met een speciale ruimte, terwijl C weer daaroverheen gaat. Echte brulapen begeleiden het geheel met veel lawaai. Daarna van de Amerikanen die ook op de tour waren een lift naar de rand van Belize stad gekregen; ik weet niet of ze door hadden hoever het nog was. Gelukkig wel op de juiste plek gekomen.
Dan wordt je wakker aan een van de belangrijkste wegen in de stad; er kwam wel erg veel verkeer langs. Verder was de stad ook niet dusdanig indrukwekkend dat ik daar lang wilde blijven. De bus naar San Ignacio gepakt, en daar de bus naar het volgende gehucht en een ecologisch zeer verantwoorde plek genomen. Belize is duurder dan je denkt, en zelfs het vertrek kost meer. We zien morgen wel verder. Het enige probleem is dat we aan het begin van het regenseizoen zitten.
Opgestaan, ontbeten en vertrokken. Ik geloof niet dat taxies en ik gelukkig worden van elkaar. De grens over en Guatemala in, en een minibus naar Flores weten te regelen. Aldaar in een hostel gedoken. Nu noch een retourtje Tikal en de nachtbus naar Antigua of Xele vinden. Het eerste gaat via een standaard prijs, en het tweede met overstappen in G. stad. Tevens is het regenseizoen gevorderd tot hier. Kijken of ik morgen vroeg zowel het retourtje als de opslag van mijn bagage weet te regelen.
Spullen gepakt en de bus naar Tikal geregeld. Het ophalen en de rit naar Tikal zijn het probleem niet; de uitgestrektheid van de verschillende complexen wel. Het uitzicht van de ene tempel naar de andere is vooral groen; het oerwoud heeft veel over genomen in de tussenliggende eeuwen. Dit betekent overigens niet alleen dat de bomen overal overheen groeien, maar dat de wortels ook overal tussen zitten, en het geheel meestal als min of meer onnatuurlijke heuvel in het landschap ligt. Als ik de afstanden beschouw, en bedenk wat er aan huizen tussen gelegen moet hebben; Tikal was geen kleine plaats, en het uitgraven gaat nog wel even duren. De afstand tussen de poort en de ruïnes is overigens rond de 20 km, en daarna is er nog eens 40 km, o.a. langs de internationale luchthaven van Flores voordat je weer in de stad bent. Verder denk ik dat er in een straal van 50 km rond een Maya ruïne/stad een andere ruïne ligt, en het merendeel daarvan is nog niet gevonden. De bus naar Guatemala stad was in ieder geval duurder.
Dan kom je, na een ietswat onrustige reis om 04:30 aan. De service was eerste-klas, alleen ik had de bus meer uitgekozen met de hoop op nachtrust. Door gehobbeld naar Antigua, en daar mijn bagage maar eens ingeleverd bij de Tourist Police, Daarna rond gegaan in een van de oudere (hoofd)steden van dit land, incluis de tocht naar het kruis op de berg. Vervolgens mijn bagage opgehaald en een enkele reis naar Panajachal aan het Atitlan meer genomen. Tegelijkertijd kwam er een of andere pageant voorbij. De weg gaat gedeeltelijk over CA1, de Pan-American Highway, en gedeeltelijk over een zeer sportief traject. Daar in de goedkoopste tent tot nu toe gedoken. Het internet is hier nog goedkoper.
Dan wordt je wakker op een onmogelijk tijdstip, gisteravond als een blok in slaap gevallen; misschien word ik te oud voor dit soort dingen. Rond gewandeld in dit dorp, en een goedkope bus naar Chichi gevonden... die alleen morgen gaat (i.v.m. de markt). Gezien m'n rug kan ik het beter wat rustig aan doen; lang leve de gemiddelde lengte waar ik bovenuit steek. In ieder geval vis gescoord; in de achteraf straatjes is het nog goedkoper.
Met een shuttle van Panajachel naar Chichicastenago getrokken; dit is het gebied van de bergen. In Chichi was de markt al aan de gang. Dat levert veel lawaai, en veel mensen en stalletjes op. De stad was zo druk dat je met moeite er doorheen komt. Een advies dat ik hoorde was om niet op de dag zelve aan te schaffen, maar een dag later; nu is de stad nog min of meer vergeven van de toeristen. Later op de dag, tegen de avond, wordt er veel afgebroken/opgeruimd, en wordt het wat leger.
Het was een stuk minder druk, maar ook veel van de verkopers waren er niet. Rustig, voor zover dat mogelijk is in een oude schoolbus die z'n tweede jeugd doormaakt in de binnenlanden van Centraal Amerika, naar Guate gegaan. Daar via de chaos die de terminal heet, naar zona 1 en de pullman naar Honduras gelopen. El Salvador sla ik over; om nu voor alleen voor een stempel een land te bezoeken... Een bus naar Chiqimulja gevonden, en vanaf daar kan ik morgen naar Honduras en met name Copan. Ingecheckt in het volgende ho(s)tel, en maar eens de locale variant van kip met patatje oorlog genomen.
Maar eens ontbeten met pannekoeken, en vervolgens met de minibus naar de grens. Daar zowel m'n laatste Quetzal als USD gewisselt. Het vervolg was een minibus naar Copan Ruinas en een ho(s)tel aldaar. M'n handtekening blijft problematisch; ik kreeg de een travellers check niet gewisselt, maar de ATM werkte wel. Daarna het gehucht verkent. 's Avonds regende het prompt.
's Ochtends eerst naar de ruïnes; deze zijn kleiner dan Tikal of Chitzen Itza, maar hebben aanzienlijk meer details zodat ze weten namens wie de verschillende zaken zijn gebouwd en waarom. Een van de redenen waarom het hier zo klein is, is omdat de tempels etc. allemaal bij elkaar gebouwd zijn, en niet zoals in Tikal met daartussen 'gewone' huizen. Hier bevinden die zich 2 km verderop in Las Selpulteras. Na een stevige wandeling terug de bus naar San Pedro Sula genomen. Deze gaat door de bergen naar het noorden. Dit is, na het bed in Tulum, het eerste met faciliteiten en-suite; scheelt in de prijs.
Eerst maar eens een TC wisselen; AMEX heeft een agent in San Pedro Sula. Ik blijk het ding niet in Hong Kong aangeschaft te hebben, maar gewoon in Voorschoten. M'n geheugen geeft 't dus langzaam op. Daarna eerst het busstation voor de bus naar Trujillo gevonden, en daarna z'on 6 uur in de bus naar het einde van de weg gereden. Daar in een plek met satelliete TV terecht gekomen. ST:Nemesis op z'n spaans is niet geheel genietbaar overigens. Ook in het spaans is er weinig op TV.
Na het stadje verkend te hebben en een foto van de tropische kust genomen te hebben, had ik het wel gezien. Tijd voor de aftocht naar la Ceiba. Dit ging via Tocoa en een tweetal lokale bussen. Dan kom je in la Ceiba, en kun je vanaf de busterminal naar de stad lopen. Geld getapt, en de eerste keuze gezocht. In tegenstelling tot Chichi, waar deze helemaal niet te vinden was, was deze wel te vinden, maar zwaar upmarket gegaan. Volgende plek en ondanks de festiviteiten toch plaats (en tegen bijna het laagste tarief tot nu toe). Nu alleen dit land een keer leren hoe een douche er echt uit ziet. Daarna brak het pandemonium los; ik had wel studenten zien lopen met lantaarns, maar dat mondde vanavond uit in een optocht met kaarsen. Vooraf gegaan door een Jezusbeeld en de lokale priester en missen, trok de schooljeugd voort.
Ontbeten, gemaild en rondgewandeld... Batterijen voor de camera waren wel wat duurder; ik geloof overigens dat dit de derde set is die erin gaat sinds ik 'm heb. In dit klimaat kun je bijna permanent onder een douche staan, zonder dat je het echt schoon en min of meer droog houdt. We hobbelen door van la Ceiba naar Tela naar Progresso en San Pedro Sula. Gezien het tempo van de bus ging het even duren. In San Pedro aangekomen en maar weer eens een hotel opgezocht. Morgen naar Tegucigalpa, of Comayagua als ik dat leuker vind.
's Ochtends opgestaan en afgereisd naar Tegucigalpa. Het handige van een grid systeem is dat je kunt zeggen 5de Avenieda, 4de Calle. Laat dat nu wel in de buurt zijn van het busstation voor de juiste richting, maar niet de juiste plek... Bus gevonden, en afgereisd. In Tegus het hotel gezocht; ook hier heeft de inflatie toegeslagen. Verder bleken de sandalen uit Broome ook niet bestand tegen mijn voetenwerk... Het uitzicht vanaf het vredespark is redelijk en divers. 's Avonds, als bij klokwerk, regende het prompt weer even; het lijkt wel Nederland.
Het kan hier ook behoorlijk druilerig zijn; tijd om Tegucigalpa te verlaten. Daarvoor moet je eerst naar het uiterste puntje van het armere gedeelte over de rivier. Daar is ogenblikkelijk duidelijk waarheen je wilt; en de bus pikt je vanzelf op voor de trip naar Choluteca. Daar eerst het souvenier gescoord, en toen door naar de grens. Op die plek treedt de gebruikelijke operatie in werking voor elke buitenlander. Dan kom je na een vertoning, die meeviel na de beschrijving, in land #5 van deze trip, en kun je door naar Leon. De weg was de eerste helft voornamelijk weg. Daarna ging het wel weer. In Leon begon het alleen te regenen. Daarna op de hoek van een straat nog wat gegeten.
Dan probeer je de laatste van de TCs die door Turkije en Australie mee gegaan zijn te cashen; enige probleem is een geringe verkleuring aan de randen. Die bleek onoverkoombaar; er was gelukkig ook een ATM in de stad, naast de enige supermarkt en die vond mijn kaart nog leuk ook. Vervolgens via het busstation naar Managua getrokken. Afgezien van de afstanden binnen de stad is er ook weinig te zien; met 11 min of meer grote scheuren onder de grond is het afwachten op de volgende beving. Het meer was minder; nu begon het ook min of meer te regenen. Na de tocht terug, door wat waarschijnlijk niet de armste wijken waren, barste het echt los. Na de regen gedineerd met de lokale combinatie van rijst en bruine bonen.
De volgende morgen wakker geworden op het nogal harde bed. Daarna naar de terminal voor de minibussen naar Granada gegaan, en de eerste genomen. In Granada een hostel gezocht en gaan wandelen. Het meer heeft een korte golfslag, die transport eroverheen ietswat bemoeilijkt. De rest van de stad is wel aardig. Alleen begon de regen prompt tussen 5 en 6 's avonds. Rond een uur of 9 kun je dan op zoek naar avondeten. Alleen valt op dat moment het niet aan de een'arminge bandiet verslaafde gedeelte van de bevolking ook min of meer in slaap.
Eerst rustig ge-emaild, en daarna de bus naar Rivas gevonden. Ook hier zijn er overigens processies van de lokale schooljeugd. Vandaag begon het met regenen voor 13:00, en in Rivas was er niet direkt een bus naar de grens. Zelfs op het uur waarop deze zou moeten komen, was er alleen regen... Daarop maar besloten een hotel te zeken; de eerste keuze was zwaar upmarket gegaan, maar de tweede keuze was 't goedkoopste wat ik tot nu toe tot nu toe gevonden heb in Nicaragua. Nu wachten op een goed moment voor het diner en morgen vroeg de eerste bus naar hetzij de grens hetzij de eerste plaats daarna. Alleen denk ik niet dat de regen voor morgen stopt...
De regen gaat door en door; iemand vertelde me dat er een orkaan bij de VS ligt die het weer overal beinvloed. Eerst naar de terminal, met de standaard verhalen over bussen en taxis. Daarna de grens, met het gebruikelijke graaien. Ik krijg er een beetje genoeg van; het gemiddelde land gebruikt dit hetzij voor de douane/immigratie, hetzij voor de algemene kas. Van beide ben ik niet de grootste voorstander. Van het wisselen aan de grens ook niet. Uiteindelijk er toch door gekomen, en aan de Costaricaanse zijde in een lange rij terecht gekomen. Ik schat dat de bussen tussen San Jose en Managua elke trip uren kwijt raken met de ongein. Het geuniformeerde systeem van migratie documenten helpt niet echt. De weg naar San Jose is langer dan vewacht, maar het hostel was daarna sneller gevonden dan een ATM die m'n kaart pakte. Kijken of we morgen een park kunnen meepakken.
Het is ondertussen twee hoofdsteden/landen geleden dat ik een warme douche gezien heb. Tijd voor een beter hotel. Vervolgens in ieder geval de bus naar Volcan Irazu te pakken gekregen. Alleen bleek toen we boven kwamen dat het uitzicht niet helemaal goed was; iets teveel wolken. Wel stukken vulkan gezien, maar geen verdere omgeving. Het geheel lijkt een beetje op Haleakela; ingestorte krateren begroeiing. Daarna terug en op zoek naar een hotel; de eerste keuze was niet te vinden, terwijl de tweede er niet echt operationeel uit zag. #3 was upmarket gegaan naar US$18/nacht, maar heeft wel warm water. De regen slaat ook weer toe. Na het scoren van een souvenier en een douche in een britsche fastfood zaak gegeten.
Ik word wel erg vaak wakker voor 07:00; een slechte gewoonte. Daarna eerst gezocht naar de standaard goedkope plekken; deze zijn echt weg, en de Rough Guide heeft meteen z'n maatstaf aangepast. Gewoon een ander hotel ingelopen, en nagevraagd en bekeken; C. 1800 voor iets dat niet zo slecht is. Na het verhuizen de stad ingegaan. Het centrum is niet zo groot. Er wordt nu voorspeld dat het morgen beter wordt; typisch laatste dag en een kans om de Volcan Poas te bezoeken. Tevens een poging tot zakkenrollen gehad; ik had eigelijk gewoon moeten schoppen. Er zijn hier ook chinezen, die ik heb weten te verbijsteren met mijn cantonees.
Dan slaag je er in om als eerste bij de bus te komen, en stuurt de bewaker vervolgens elke buitenlander naar de plek waar jij zit. Enige tijd later kom je dan in het park, maar is er ondanks de zon in San Jose weinig te zien door alle wolken. Vervolgens begint de regen ook weer. Na de regen lukte het min of meer om de krater te zien, en hopelijk een foto te nemen. Daarna in de stad nog wat geprobeerd, maar het was al duister genoeg om de flitser te laten afgaan.
Je wordt wakker, maakt je je gereed voor vertrek, en pakt de bus. Ik weet niet met hoeveel tussentijd in de romeinse legioenen de trompet signalen kwamen, maar dit was regelijk efficient. Op de luchthaven krijg je vervolgens sticker schock; departure tax is US$26. Gelukkig hoort m'n bagage nu in een keer naar Amsterdam te gaan. Er is geen lounge voor frequent flyers; dat wordt ontbijten in het vliegtuig. Vervolgens hoor je kreten als we laten het weten als de monteur meer weet. De vlucht daarna was rustig. Alleen zijn zowel de startbaan in San Jose als die in Dulles bijna toe aan vervanging. De procedures verliepen wel erg snel, 't leek Schiphol wel. Daarna in de volle kist naar Amsterdam.
Dan kom je aan op de vlakste startbaan van de gehele trip. Het maakt verder ook niet uit; je wacht altijd op je bagage, en er is altijd iemand bij de NS kaartenautomaten die de weg volledig kwijt is; nu een toch redelijk bejaarde ex-nederlander die na 50 jaar de trein naar Arnhem zocht.
Copyright © 2004 — 2010, 2015 H.J. Kooy